معنی مکنیه - جستجوی لغت در جدول جو

مکنیه

لغت نامه دهخدا

مکنده

کسی که چیزی را می مکد

فرهنگ فارسی عمید

مغنیه

زن مغنّی، آوازه خوان، مطرب، سرود گوینده

فرهنگ فارسی عمید

مکنسه

جارو، آلتی برای تمیز کردن خاک و خاشاک و زباله از روی زمین که از برخی گیاهان یا الیاف مصنوعی تهیه می شود، خاک روب، جاروب

فرهنگ فارسی عمید

مکینه

آلت مکیدن

فرهنگ فارسی عمید

مکینه

(مَ نَ)

نرمی و آهستگی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مثنیه

(مَ نی یَ)

ماده شتر عقال بسته. (ناظم الاطباء). تأنیث مثنی ّ. ماده شتر عقال بسته. (از منتهی الارب) ، ارض مثنیه، زمین دو بار شیار کرده. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

مغنیه

(مُ غَنْ نی یَ)

زن مطرب و آوازخوان. (ناظم الاطباء). زن خواننده. قینه. ج، مغنیات. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مغنی و مدخل قبل شود
تأنیث مغنّی. ج، مغنیات. (از اقرب الموارد). زن سرودگوی و غناکننده. (ناظم الاطباء). و رجوع به مدخل بعد شود

زن مطرب و آوازخوان. (ناظم الاطباء). زن خواننده. قَینه. ج، مغنیات. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مغنی و مدخل قبل شود
تأنیث مُغَنّی. ج، مغنیات. (از اقرب الموارد). زن سرودگوی و غناکننده. (ناظم الاطباء). و رجوع به مدخل بعد شود

لغت نامه دهخدا

مکینه

(مَ نَ / نِ)

آلت مکیدن. فرهنگستان ایران این کلمه را معادل محجمه پذیرفته است. و رجوع به واژه های نو فرهنگستان ایران ص 162 شود

لغت نامه دهخدا

مکینه

(مَ نَ)

ماشین. ماکینه. رجوع به ماشین شود

لغت نامه دهخدا

مکنسه

(مِنَ سَ)

جاروب. مکسحه. ج، مکانس. (مهذب الاسماء). جاروب. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). جارو. مسفره. محسره. محوقه. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مادۀ بعد شود

لغت نامه دهخدا

مکویه

(مَ کِ)

دهی از دهستان خنج است که در بخش مرکزی شهرستان لار واقع است و 592 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7). و رجوع به مکو شود

لغت نامه دهخدا

مکنفه

(مُ کَنْ نَ فَ)

لحیه مکنفه، ریش بزرگ کرانه. (منتهی الارب) (از آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مبنیه

(مَ نی یَ)

مؤنث مبنی

لغت نامه دهخدا

مکنسه

(مِ نَ سَ / سِ)

مکنسه. جاروب: ضمیر منیرش از خاشاک گناه به مکنسۀ عفو و صفح مصفی گردان. (تاریخ غازان ص 47). و رجوع به مادۀ قبل شود

لغت نامه دهخدا

مکنده

(مَ کَ دَ / دِ)

آنکه بمکد. آنکه چیزی را بمکد. حجوم. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). آنکه یا آنچه عمل مکیدن را انجام دهد: چون جای هوا اندرآن نی پاره خالی شود به بالا برآید و بر دهان آن مکنده رسد. (جامعالحکمتین ص 127). و رجوع به مکیدن شود

لغت نامه دهخدا

مکناه

(مُ کَنْ نا)

تأنیث مکنّی ̍. رجوع به مکنّی ̍ شود

لغت نامه دهخدا

مکدیه

(مَ دی یَ / مُ یَ)

امراءه مکدیه، زن که کسی جماع آن نتواند و قادر نشود بر وی. (منتهی الارب) (آنندراج). رتقاء. (از ذیل اقرب الموارد). و رجوع به رتقاء شود

لغت نامه دهخدا

محنیه

(مَ یَ)

خم وادی. پیچ رود. محنوه. محناه. ج، محانی، زمین کج. (منتهی الارب) ، شیردوشه از چرم شتر که ریگ در بعض پوست آن کرده بیاویزند تا خشک شده مانند کاسه شود یا کفۀ ترازو. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مدنیه

(مُ یَ)

ناقه مدنیه، ماده شتری که نتاج وی نزدیک شده باشد. (آنندراج). تأنیث مدنی است. (از ناظم الاطباء). رجوع به مدنی شود

لغت نامه دهخدا

مدنیه

(مَ دَ نی یَ)

تأنیث مدنی است به معنی منسوب یا مربوط به مدینه به معنی شهر، تأنیث مدنی است، یعنی منسوب به مدینهالرسول.
- سوره مدنیه، سوره ای از قرآن که در شهر مدینه نازل شده است

لغت نامه دهخدا

مدنیه

(مَ دَ نی یَ / یِ)

مدنیه. منسوب به مدینه. رجوع به مدنی و مدنیه شود

لغت نامه دهخدا

مسنیه

(مَ نی یَ)

تأنیث مسنی: أرض مسنیه، زمین سیراب. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). مسنوه. (منتهی الارب) (آنندراج). و رجوع به مسنوه شود

لغت نامه دهخدا

تکنیه

(تَ جَشْ شُ)

کنیه نهادن. (تاج المصادر بیهقی). کنیت نهادن، یقال: کنیت زیداً ابا عمرو و بابی عمرو. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از آنندراج) (از اقرب الموارد) ، کنایه کردن به چنین از چنین. (آنندراج). و رجوع به اکتناء شود

لغت نامه دهخدا

معنیه

(مَ یَ / مَ نی یَ)

لغتی است در معنی. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). مضمون و مفهوم و مقصود از کلام. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا