معنی موچنه در لغت نامه دهخدا

مزاج و خاصیت طبیعی چون گرمی آتش و تری آب. (ناظم الاطباء). خاصۀ طبیعی. (لغت فرس اسدی نسخۀ خطی نخجوانی). خاصۀ طبیعی بود. (تحفۀ حکیم مؤمن) (فرهنگ اوبهی). خاصیت طبیعی را گویند مانند حرارت آتش و برودت هوا و رطوبت آب و یبوست خاک و امثال آنها. (برهان) (ازانجمن آرا) :
آنکه خوبی ازاو به مونه بود
چون بیاراییش چگونه بود.
عنصری

لغت نامه دهخدا

موچه

(چَ / چِ)

به لغت اصفهان قثاء بری است. (تحفۀ حکیم مؤمن). رجوع به قثاء بری و موجه شود، گیاهی خودرو از تیره چلیپائیان است که در مزارع میروید و بمناسبت ریشه های بلند و عمیقش یکی از آفات مزارع است و در رنگرزی به کار است

لغت نامه دهخدا

موزنه

(زَ نَ / نِ)

آلت زدن مو. مقراض دلاکان. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

موقنه

(قِ نَ)

تأنیث موقن. رجوع به موقن و موقنه شود

لغت نامه دهخدا

مودنه

(دَ نَ)

بچۀ لاغر زاییده شده. مودن

لغت نامه دهخدا

موچینه

(نَ / نِ)

منقاش. (برهان). آلتی است آهنی که بدان مو از بدن می چینند. (از غیاث) (از آنندراج). منقاش و ابزاری آهنی که بدان مو می کنند. (ناظم الاطباء). موچنا. موچنه. موچین. موی چینه. منقاش. منقش. منماص. منتاخ. منمص. موی کش. آلتی آهنی که موی و خار برکند. خارچینه. (از یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

موچنا

(چِ)

موی چینه. موچینه. ملقاط. منقاش. موچنه. (یادداشت مؤلف). و رجوع به موچینه شود

لغت نامه دهخدا

مؤنه

(مَ ئو نَ)

مؤونه. بار و گرانی نفقۀ عیال و کفالت عیال و قوت روزانه. ج، مؤن. (ناظم الاطباء). و رجوع به مؤونه و مؤنه شود، رنج. زحمت. سعی. ج، مؤن. (یادداشت مؤلف)
مؤونه. مؤونت. هرآنچه در زندگانی و معیشت بدان محتاج باشند. نفقه وزاد و توشه. (ناظم الاطباء). و رجوع به مؤنه شود

لغت نامه دهخدا

موسنه

(سِ نَ)

موسن. چاهی که از بوی بد آن بیهوشی آید. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

موکنه

(مَ کِ نَ)

مؤنث موکن. (منتهی الارب). آشیانۀ مرغ. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

موکنه

(کَ نَ / نِ)

منقاش. منتاخ. (یادداشت مؤلف). آلتی که بدان موی ابرو و صورت زنان برکنند. موچین