معنی موچلکا در لغت نامه دهخدا

سند و تمسک. (ناظم الاطباء). محضر. صورتمجلس. دستخط. (یادداشت مؤلف).، - موچلکا دادن، دستخط دادن. سند دادن. تأیید کردن و قبول نمودن با نوشته: و امراء تومان و هزاره و صده و دهه و چریک بسیار خط موچلکا داده که به قدر وسع و قدرت در نفاذ عدل و نشر راستی کوشند. (تاریخ غازانی ص 307). قاضی نیز چون کار شریعت قطع کند به موجبی که حجت و موچلکا داده به هیچ بهانه و علت از هیچ آفریده چیزی نستاند. (تاریخ غازانی ص 218). بی ریا و نفاق اتفاق کردند و جمله بر آن جمله موچلکا دادند. (تاریخ غازانی ص 88).،، سند شرعی. (ناظم الاطباء)

معنی موچلکا در فرهنگ لغت هوشیار

محضر صورت مجلس (سبک شناسی 243: 2)، سند مستمسک

معنی موچلکا - جستجوی لغت در جدول جو

موچلکا(چَ)

لغت نامه دهخدا

موچلکا

فرهنگ لغت هوشیار

ملکا

(پسرانه)

پادشاه، نام مردی مجتهد در مسیحیت

فرهنگ نامهای ایرانی

مونیکا

(دخترانه)

مشاور

فرهنگ نامهای ایرانی

میچکا

(دخترانه)

در گویش مازندران گنجشک

فرهنگ نامهای ایرانی

موکا

(دخترانه)

نام همسر اوکتای قاآن پسر چنگیزخان مغول

فرهنگ نامهای ایرانی

اولکا

الکا، ملک، زمین، مرز و بوم، کشور

فرهنگ فارسی عمید

موجلکا

سند، مدرک تعهد، برگۀ التزام

فرهنگ فارسی عمید

مولا

مالک، سرور، مهتر
دوست، دوستدار
بنده، بندۀ آزاد شده، املای دیگر واژۀ مولیٰ

فرهنگ فارسی عمید

پولکا

نوعی رقص لهستانی پرتحرک، در موسیقی آهنگی که برای این نوع رقص نواخته می شود

فرهنگ فارسی عمید

ملچکا

(مَچَ)

به معنی قصد و اراده باشد. (برهان) (آنندراج). قصد و اراده و نیت. (ناظم الاطباء). ظاهراً مصحف مچلکا = موچولکا، ترکی - مغولی به معنی الزام، حکم قضایی و عهدنامۀ مجرمان. (حاشیۀ برهان چ معین)

لغت نامه دهخدا

مچولک

(مَ لَ)

در تداول عامه خوردنی کم که برای سرگرمی نه سیر شدن به دفعات و بتدریج و کم کم خورند. خوردنی ناچیز که دهان را مشغول و خورنده را سرگرم کند بی آنکه سیری آرد. چیز کمی که گاهی و کم کم برای تغییر طعم ذائقه خورند نه تغذیه را. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
- مچولک کردن، دهان را به خوردن چیزی اندک مشغول داشتن. خوردن چیزی قلیل به فاصله برای مشغول کردن ذائقه. چیزی را کم کم خوردن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

مچلکه

(مُ چَ کَ)

لفظی است ترکی به معنی عهدنامه. (آنندراج). و رجوع به مچلکا شود

لغت نامه دهخدا

مجلکا

(مُ جَ)

عهدنامه. تعهدنامه. سند: اگر می خواهی که وثوق کلی حاصل شود اسامی آن جماعت را که با بوق موافقند مفصل کرده با مجلکا بیاور... جوشکاب خطی را که مشتمل بر اسامی موافقان بوق و مجلکای ایشان بود به وی نمود. (حبیب السیر چ 1 تهران جزو اول از مجلد ثالث ص 44). و رجوع به مادۀ بعد و مچلکا و مچلکه شود

لغت نامه دهخدا

موجلک

(مَ جُ)

موجل. در اصطلاح گناباد خراسان کشمش سیاه که در آفتاب خشک شود. (یادداشت محمد پروین گنابادی). و رجوع به موجل شود

لغت نامه دهخدا

اولکا

(اُ)

الکا. مرز و بوم. (ناظم الاطباء).

لغت نامه دهخدا

میچکا

به لهجۀ طبری گنجشگ است، گنجشگ، بنجشگ، (از یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

موچاک

موچک، جعل و زنبور سیاه، (ناظم الاطباء)، و رجوع به موچک شود، ماچ و بوسه، (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

موالیا

(مَ)

قسمی شعر. کاری. کان و کان. ملعبه. عروض البلد. حراره. تصنیف. قول. شرقی. موشح. موشحه. زجل. (یادداشت مؤلف) : و دیوانه (دیوان عیسی بن سنجر) مشتمل علی الشعرو الدوبیت و الموالیا. (ابن خلکان). دکتر رضا قریشی در کتاب خود (الکان و کان و القوما) پس از نقل این گفتۀ ابن خلدون که ’عامۀ بغداد را شعری است که آن راموالیا نامند و قوما و کان و کان از فنون این نوع شعر است’ چنین نویسد: ابن خلدون در این اظهار نظر بغایت از حقیقت دور افتاده است چه موالیا برزخی بین فنون شعری معرب و غیرمعرب است. چنانکه می توان به لغت فصیح و عامیانه هر دو موالیا سرود، در حالتی که (کان و کان) از فنون شعری غیرمعرب است و حتماً باید آن را بدون اعراب خواند. (الکان و کان و القوما. ص 13. بغدادسلسلۀ فولکلولوری 1977). نیز گوید موالیا از مخترعات نبطیانی است که در واسط ساکن بودند. و اختراع این نوع بیت مقدم بر فن زجل و موشح است. (کتاب فوق ص 18). و هم او نویسد: این شعر از ابن نقطه در موالیاست:
قد خاب من شبه الجزعه الی دره
وقاس قحبه الی مستحضه حره
انا مغنی و اخی زاهد فرر مره
بیرین فی الدار ذی حلوه و ذی مره.
(همان کتاب ص 11)

لغت نامه دهخدا

مچلکاه

(مُ چَ)

رجوع به مادۀ قبل شود

لغت نامه دهخدا

دوپلکا

(دُ پَ)

قسمی از کبوتر. (ناظم الاطباء) (آنندراج) ، نوعی سنگ که از آن انگشتری سازند. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

مچلکا

(مُ چَ)

لفظ ترکی است بمعنی عهدنامۀ مجرمان. (غیاث). مأخوذ از ترکی، تمسک و دستاویز و سند و شرط و عهد و اقرار. مچلکاه. مچلکه. (ناظم الاطباء) : هولاکوخان از وی بر آن سخن حجت طلبید بیچاره مچلکا باز داد. (جامع التواریخ رشیدی)

لغت نامه دهخدا

موچنا

(چِ)

موی چینه. موچینه. ملقاط. منقاش. موچنه. (یادداشت مؤلف). و رجوع به موچینه شود

لغت نامه دهخدا

مولا

رسم الخط فارسی بجای} مولی {سرور مخدوم آقا خداوندگار، بنده عبد (از اضداد) : (هرچه اند این ملکان بنده و مولای ویند هیچ مولا بتن خود سوی مولا نشود) (منوچهری. د. چا. 11: 1)، دوستدار دوستار، جمع موالی مولایان مولاکان. مولنده درنگ کننده. آب زیر کاه و کم حرف و دانا و زیرک و رند و ناقلا و فهمیده. سرور، مولی، مخدوم

فرهنگ لغت هوشیار