معنی موعظت در لغت نامه دهخدا

موعظه. موعظه. اندرز گفتن. (یادداشت مؤلف). پند دادن. (غیاث) (دهار)،، {{اِسم}} پند. اندرز. نصیحت. موعظه. موعظه. وعظ. عظه. ذکر آنچه انسان را به توبه و تزکیۀ نفس بدارد. (از یادداشت مؤلف) : اگر از این معنی نوشتن گیرم سخت دراز شود و این موعظت بسنده است. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 238). هرگز... موعظت ناصحان در گوش نگذاری. (کلیله و دمنه). زاغ بر وجه موعظت نزدیک مار آمد. (کلیله و دمنه). موعظت او (زاغ) مفید نیامد. (کلیله و دمنه).، - موعظت نمودن، پند دادن. نصیحت کردن. اندرز دادن. (یادداشت مؤلف) :، بار دگر نیز بگردد فلک، موعظتی نیز نماید دگر.، ابوالمظفر مکی پنجهیری

معنی موعظت در فرهنگ لغت هوشیار

وعظ، پند اندرز، جمع مواعظ

معنی موعظت - جستجوی لغت در جدول جو

موعظت

لغت نامه دهخدا

موعظت

فرهنگ لغت هوشیار

موعظه

پند و اندرز دادن، به ویژه از جانب واعظ

فرهنگ فارسی عمید

موعظه

(مَ عِ ظَ)

موعظه. پند و نصیحت و آنچه را شخص از پند و نصیحت و وعد و وعید بیان می کند. (ناظم الاطباء) : موعظه های شافی در سلک عبارت کشیده است. (گلستان). و رجوع به موعظت و موعظه شود.
- موعظه فرمودن، پند دادن. نصیحت کردن. اندرز گفتن: اینان را نصیحتی گوی و موعظه فرمای. (گلستان).
- موعظه کردن، پند دادن و نصیحت کردن و وعظکردن. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا