معنی ملنجی - جستجوی لغت در جدول جو

ملنجی

لغت نامه دهخدا

ملتجی

پناه جوینده، پناه برنده

فرهنگ فارسی عمید

منجی

نجات دهنده، رهایی دهنده

فرهنگ فارسی عمید

ملتجی

(مُ تَ)

از ’ل ج ء’، پناه جوینده. (غیاث) (آنندراج). آنکه پناه می گیرد به سوی کسی و یا چیزی. (ناظم الاطباء). پناه برنده. پناهنده. پناه آورنده. پناه برده. زنهارخواه. مستجیر. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
- ملتجی شدن،پناهنده شدن. پناه بردن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)
از ’ل ج ی’، خوانندۀ خود به سوی غیر قوم خود. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). آنکه خود را به گروهی نسبت می دهد که از آنها نباشد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

منجی

(مَ جا)

رجوع به منجا شود

لغت نامه دهخدا

منجی

(مُ)

رهاننده. (یادداشت مرحوم دهخدا) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). نجات دهنده. رهاکننده. رستگاری دهنده. نجات بخش. رهایی بخش. رهایی دهنده. مقابل مهلک. (یادداشت مرحوم دهخدا) : پس شاه... گفت اگرچه ’یهه’ ندیمی قدیم و منادمی ملازم و مناجیی منجی و کافی به همه خیرات مکافی باشد... (مرزبان نامه چ قزوینی ص 291)

لغت نامه دهخدا

منجی

(مِ جا)

هر چیز که بدان استنجا می کنند از سنگ و کلوخ و جز آن. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

ملنجه

(مَ لَ)

محله ای است به اصفهان. (منتهی الارب) (از انساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

ملنجیدن

(شُ کَ دَ)

به معنی برکشیدن باشد و به معنی آویختن هم به نظر آمده است. (برهان) (آنندراج). برکشیدن و آویختن. (ناظم الاطباء). به معنی برکشیدن آمده. (انجمن آرا)

لغت نامه دهخدا

متنجی

(مُ تَ نَجْ جی)

آن که زمین بلند را جوید. (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به تنجی شود

لغت نامه دهخدا

النجی

ابن قچقار. یکی از امرای سلطان برکیارق که از طرف همین پادشاه بخوارزمشاهی تعیین شد ولی بقتل رسیدو قطب الدین محمد بن انوشتکین (490 هجری قمری) خوارزمشاه گردید. این نام در جهانگشای جوینی (چ لیدن ج 2 ص 3) بهمین صورت مذکور یعنی به لام آمده است لیکن ابن اثیراکنجی ضبط کرده است و همین ضبط صحیح بنظر میرسد. رجوع به ’اکنجی’ و جهانگشای جوینی ج 2 ص 3 و حاشیۀ همان صفحه و معجم الانساب زامباور ج 2 ص 317 (حاشیه) و کامل ابن اثیر ج 10 ص 110 (حوادث سنۀ 490 هجری قمری) شود

لغت نامه دهخدا

خلنجی

(خَ لَ)

منسوب به خلنج که نوعی از چوب است. (از انساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

خلنجی

(خَ لَ)

قسمی فیروزه. (نخبه الدهر). وآن از سنجاقی پست تر است. (از یادداشت بخط مؤلف)

لغت نامه دهخدا

منجی

رهاننده رها گاه، پشته مکان نجات جای رهایی، زمین مرتفع. نجات دهنده رها کننده

فرهنگ لغت هوشیار