معنی مقوی در فرهنگ فارسی عمید

تقویت کننده، نیرو دهنده، توانایی دهنده

معنی مقوی در لغت نامه دهخدا

ستور توانا وگویند فرس مُقْو و گویند فلان قوی مُقْو، یعنی فلان خودش توانا و دارای ستور تواناست. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)، بی توشه. (مهذب الاسماء). مرد زاد سپری شده. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)، آنکه به دشت و خشکی فرود می آید. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)، بلد مُقْو، شهر بی باران. (از ذیل اقرب الموارد)

معنی مقوی در لغت نامه دهخدا

توانایی دهنده و تواناکننده. (آنندراج). قوت دهنده و تواناکننده و استوار و محکم کننده و مضبوطکننده. (ناظم الاطباء). نیرودهنده. نیروبخش. نیروبخشنده. قوت دهنده. که قوت آرد. خلاف مضعف. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)، تأییدکننده. مؤید. تقویت کننده: ومقوی این قول دلالت لفظ است بر آن... (کشف الاسرار ج 2ص 519). و چون یاسا و آیین مغول آن است که... متعرض ادیان و ملل نه اند و چه جای تعرض است بلکه مقویان اند و برهان این دعوی قوله علیه السلام ان اﷲلیؤید هذاالدین بقوم لاخلاق لهم. (جهانگشای جوینی ج 1 ص 11). و مضمون این خبر مقوی قول ماست. (مصباح الهدایه چ همایی ص 412)، تسلی دهنده و نوازندۀ خاطر. (ناظم الاطباء)، در اصطلاح پزشکان دارویی است که مزاج عضو را تعدیل کند تا از قبول فضولات بیاساید مانند روغن گل سرخ. (از کشاف اصطلاحات الفنون). دارویی که مزاج و قوام عضو را تعدیل کند چنانکه از قبول فضول ریخته شده در آن و آفات ممانعت کند خواه به جهت خاصیتی که در آن است مانند طین مختوم و تریاق و خواه به جهت اعتدال مزاج آن که گرم را سرد و سرد را گرم کند مانند روغن گل سرخ. (از کتاب دوم قانون ابن سینا چ تهران ص 149). هرچه تعدیل کند مزاج و قوام اعضا به حدی که قبول ریختن فضول ننموده ممانعت تواند نمود خواه بالخاصیه باشد مثل گل مختوم یا بسبب تعدیل مزاج باشد. مانند روغن گل سرخ. (تحفۀ حکیم مؤمن)

معنی مقوی در لغت نامه دهخدا

مقوا. (ناظم الاطباء) : ایجاد کلاه نظامی که عبارت است از پوست بخارایی بدون مقوی مشتمل بر کلگی از مخمل سیاه... (المآثر و الاَّثار ص 129). و رجوع به مقوا شود