معنی مضیغه - جستجوی لغت در جدول جو

مضیغه(مَ غَ)

لغت نامه دهخدا

مضیقه

فقر، تنگ دستی، تهیدستی، ناداری، درویشی، کمبود چیزی

فرهنگ فارسی عمید

مضغه

تکۀ گوشت، پاره ای از گوشت، چیزی که در دهان جویده شود، لقمه

فرهنگ فارسی عمید

مضیفه

(مَ فَ / مَ یُ فَ)

اندوه و غم. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از محیطالمحیط) ، کاری که از وی ترسیده شود. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مضاغه

(مَضْ ضا غَ)

گول. (منتهی الارب) (آنندراج). احمق، زیرا وی در هنگام تکلم زبانش را می خاید. (از اقرب الموارد). گول و احمق. (ناظم الاطباء) ، کثیرالمضغ. (از ذیل اقرب الموارد) (از المنجد)

لغت نامه دهخدا

مضاغه

(مُ غَ)

خائیده، و قیل ما یبقی فی الفم مما یمضغ. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). هرچیز خائیده شده و آنچه در دهان پس از خائیدن باقی ماند. (ناظم الاطباء). و رجوع به مضاغ شود

لغت نامه دهخدا

مضیره

(مَ رَ)

آشی که از شیر ترش سازند و گاهی در آن شیر تازه افزایند. (منتهی الارب) (آنندراج). نوعی آش که از شیر ترش سازند و گاه شیر تازه بر آن افزایند. (ناظم الاطباء). شیروا. (مهذب الاسماء). دوغبا. (دهار). نام طعامی است که از جغرات برنج سازند. (الفاظ الادویه)

لغت نامه دهخدا

مضیعه

(مَ عَ / مَ یَ عَ)

جای هلاکت. یقال فلان بدار مضیعه، ای بدار ضیاع. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از محیطالمحیط). جای هلاکت. (آنندراج). جایی که انسان در وی هلاک میگردد. هو بدار مضیعه، یعنی او در خانه هلاک است که مراد بیابان باشد، هو مقیم بدار مضیعه، یعنی شعار او در کارهای خود سستی و کسالت است. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مضیفه

(مَ فَ)

جای ضیافت. (از ذیل اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مضیقه

(مَ قَ)

تنگنا. ج، مضایق، تنگی. دشواری. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

مضیئه

(مُ ءَ)

تأنیث مضی ٔ. مسفره. مشرقه. درخشان. درفشان. تابان. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

مضیغ

(مَ)

جمع واژۀ مضیغه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). رجوع به مضیغه شود

لغت نامه دهخدا

مضیره

آش شیر ترش

فرهنگ لغت هوشیار

مضیعه

مضیعه در فارسی تباهجای نابود گاه جای تباهی محل هلاکت

فرهنگ لغت هوشیار

مضیقه

تنگی، دشواری

فرهنگ لغت هوشیار

مضغه

مضغه در فارسی جویدنی در خور جویدن، گوشتک (اندیشه های فلسفی ایرانی) : در فرایند رسیدن زه قطعه ای از گوشت که قابل جویدن باشد، طور سوم از ادوار نطفه نطفه بسته: سنگ در اجزای کان زرد شد آنگاه لعل نطفه در ارحام خلق مضغه شد آنگه جنین. (خاقانی)

فرهنگ لغت هوشیار