معنی مشهور در فرهنگ فارسی عمید

معروف میان مردم، نامی، نام دار، بنام

معنی مشهور در لغت نامه دهخدا

معروف. ج، مشاهیر. (مهذب الاسماء). شناخته. (دهار). شهیر. (منتهی الارب). معروف. جای مذکورو بزرگ و نام آور. ج، مشاهیر. (ناظم الاطباء) (از آنندراج). آشکارشده و معروف گشته و شهرت کرده شده و نیک شناخته شده و فاش کرده شده و شایعشده و روشناس گشته و نامدار و نامور و صاحب جلال و بزرگوار. (ناظم الاطباء). نامی. نیک شناخته شده. بنام. نام بردار. شهیر. بلندآوازه. و با کردن و شدن و گردیدن و گشتن و بودن صرف شود. ج، مشاهیر، مشهورین. (از یادداشت مؤلف) :، هرگز نشود خسیس و کاهل، اندر دو جهان به خیر مشهور.، ناصرخسرو.، ای بزرگی که بر سپهر شرف، رأی تو آفتاب مشهور است.، مسعودسعد.، زهی پادشاهی که ملک شرف، به نظم تو گشته ست مشهورنام.، سوزنی.، نماندحاتم طایی ولیک تا به ابد، بماند نام بلندش به نیکویی مشهور.، (گلستان).، مقامات او در دیار عرب مذکور بود و به کرامات مشهور. (گلستان). مالداری را شنیدم که به بخل اندر چنان مشهور بود که حاتم طایی در کرم. (گلستان چ قریب ص 109).، هرکه مشهور شد به بی ادبی، دیگر از وی امید خیر مدار.، سعدی.، - مشهور عالم، آنکه همه عالم وی را میشناسند. وخنیده. (ناظم الاطباء).،، (اصطلاح حدیث) حدیثی که پیش اهل حدیث خاصه یا پیش ایشان و پیش دیگران شهرت یافته باشد، و این منقسم میشود به متواتر همچو واقعۀ بدرو به غیرمتواتر همچون اعمال بالنیات. (نفایس الفنون). در اصطلاح اهل حدیث و روایت ’حدیث مشهور’ آن باشد که شایع باشد. جماعتی از اهل حدیث، روایت کرده باشند. (از درایه از فرهنگ علوم تألیف سجادی)، شمشیر برکشنده از نیام. (ناظم الاطباء)