معنی مسبکه در لغت نامه دهخدا

نعت فاعلی از مصدر اسبکرار. رجوع به اسبکرار شود، هر چیز طولانی و دراز. (اقرب الموارد) ، جوان تمام بالا و به اعتدال رسیده، موی فروهشته. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مسبوه

(مَ)

نعت مفعولی از مصدر سبه. رجوع به سبه شود، پیر خرف. (منتهی الارب). آنکه بسبب پیری عقل خود از دست داده باشد. (اقرب الموارد). مسبه. و رجوع به مسبه شود

لغت نامه دهخدا

مساکه

(مِ کَ)

بخل. (اقرب الموارد). مساکه. و رجوع به مساکه شود

لغت نامه دهخدا

مسهکه

(مَ هََ کَ)

گذرگاه باد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (آنندراج). مسهک. و رجوع به مسهک شود

لغت نامه دهخدا

مشبکه

(مُ شَبْ بَ کَ)

دام مانندی است از آهن و جز آن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مسیکه

(مَ کَ)

تأنیث مسیک: أرض مسیکه، زمین که آب را فرونکشد از جهت صلابت و سختی. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مسلکه

(مَ لَ کَ)

طره ای که از گوشۀ جامه شق کرده باشند. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مسبره

(صِ)

مصدر میمی است فعل سبر را. سبر. میل به جراحت فروبردن تا غور آن معلوم شود. (منتهی الارب) ، آزمودن و امتحان کردن. (منتهی الارب). و رجوع به سبر شود

لغت نامه دهخدا

مسبره

(مَ بُ رَ)

نهایت و انتهای جراحت و زخم. (از ذیل اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مسبطه

(مَ بَ طَ)

أرض مسبطه، زمین سبطناک که گیاه نصی باشد. (منتهی الارب). زمین که گیاه ’سبط’ در آن بسیار باشد. (اقرب الموارد). زمینی بسیارسبط (و سبط گیاهی است). (از مهذب الاسماء). و رجوع به سبط شود

لغت نامه دهخدا

مسبحه

(مِ بَ حَ)

مهره هایی که با آن تسبیح کنند همچون سبحه. (اقرب الموارد از حواشی زنجانی)

لغت نامه دهخدا

مسبحه

(مُ سَبْ بِ حَ)

مؤنث مسبح که نعت فاعلی است از مصدر تسبیح. رجوع به مسبح و تسبیح شود، انگشت شهادت. لغت اسلامیه است. (منتهی الارب) (دهار). انگشت سبابه. (اقرب الموارد). دیگر انگشت. (یادداشت مرحوم دهخدا) : انگشت مسبحۀ خود را بر زانوی او رسانیدند... حضرت خواجه انگشت مسبحۀ خود را بر پیشانی او رسانیدند. (انیس الطالبین ص 106). انگشت مسبحه را بر زانوی او رسانیدند حالش دیگر شد. (انیس الطالبین ص 84). انگشت مسبحۀ خود را بر زمین نهادند. (انیس الطالبین ص 197)

لغت نامه دهخدا

مسبته

(مُ بِ تَ)

مسبّته. مؤنث مسبت که نعت فاعلی است از اسبات. رجوع به مسبت و اسبات شود.
- ادویۀ مسبته، دواهای سبات آور. (یادداشت مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

مسببه

(مُ سَبْ بَ بَ)

مؤنث مسبب که نعت مفعولی است از مصدر تسبیب. دشنام داده شده. رجوع به مسبب و تسبیب شود، ابل مسببه، شتران گزیده، بدان جهت که در وقت در شگفت شدن از آنهاگویند ’قاتلها اﷲ’. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ملبکه

(مُ لَبْ بَ کَ)

ثریده ملبکه، اشکنۀ بسیار آمیخته و نرم. ملبقه. (از ذیل اقرب الموارد). و رجوع به ملبق و ملبقه شود

لغت نامه دهخدا

مسبعه

(مَ بَ عَ)

ددناک: أرض مسبعه، زمین ددناک. (منتهی الارب). زمینی که سباع و ددان در آن فراوان باشد. (از اقرب الموارد). ج، مسابع. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مسبک

کارگاه ریخته گری توپالگدازی

فرهنگ لغت هوشیار

مسیکه

مسیکه در فارسی: توت روباه روانبند از گیاهان دارویی گیاهی است علفی و پایااز خانوداه گل سرخیان که ارتفاعش در حدود یک متر است و در نواحی کوهستانی میروید. برگهایش مرکب و متناوب با برگچه های دندانه دار و نسبه زیبا وگلهایش کوچک و سبز رنگ میباشند و درانتهای ساقه مجتمع شده اند. در حدود 20 گونه از این گیاه شناخته شده. مسیکه در طب عوام بعنوان رفع اسهال و بد آوردنده خون استعمال میشود توتالشعلب

فرهنگ لغت هوشیار