معنی مزعفر در فرهنگ فارسی عمید

زعفرانی، زرد رنگ، طعامی که آن را با زعفران خوش بو و رنگین کرده باشند، خوراکی که در آن زعفران ریخته باشند

معنی مزعفر در لغت نامه دهخدا

پالوده. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (نشوء اللغه ص 91)، شیر سرخ که اسدالورد باشد. (منتهی الارب). اسد الورد. (اقرب الموارد). شیر سرخ که رنگ آن مابین کمیت و اشقر بود. (ناظم الاطباء). شیر. (مهذب الاسماء)

معنی مزعفر در فرهنگ لغت هوشیار

کرکمی (کرکم زعفران) کرکمین خوراکی (پلو یا چلو) که با زعفران خوشبو و رنگین شده باشد، زعفرانی زرد رنگ

معنی مزعفر در فرهنگ فارسی معین

زرد، به رنگ زعفران، غذایی که با زعفران خوشبو و رنگین کرده باشند

معنی مزعفر - جستجوی لغت در جدول جو

مزعفر

فرهنگ فارسی عمید

مزعفر

لغت نامه دهخدا

مزعفر

فرهنگ لغت هوشیار

مزعفر

فرهنگ فارسی معین

مزعفر

فرهنگ واژه مترادف متضاد

طیلسان مزعفر

کنایه از شعاع آفتاب، برای مثال تا زمین بر کتف ز خلعت روز / طیلسان مزعفر اندازد (خاقانی - ۱۲۶)

فرهنگ فارسی عمید

منعفر

(مُ عَ فِ)

خاک آلوده. (آنندراج) (از منتهی الارب). به خاک آلوده شده و در خاک غلتیده شده. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). رجوع به انعفار شود

لغت نامه دهخدا

طلسم مزعفر

(طِ لِ مِ مُ زَ فَ)

تعویذی که بزعفران نویسند:
اینک خزان معزم عید است بهر صبح
بر برگ رز نبشته طلسم مزعفرش.
خاقانی (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

مزعف

(مُ عَ)

حسی مزعف، چاهک شورآب. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). چاه که آب شور دارد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

مزفر

(مُ فَ)

مزفّر. رجوع به مزفّر. مزفّره شود

لغت نامه دهخدا

مزعف

(مُ عِ)

موت ٌ مزعف، موت شتابکش. مرگ شتابکش، سیف مزعف، شمشیری که زنده نگذارد ضریبۀ خود را. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

متعفر

(مُ تَ عَفْ فِ)

خا’آلوده. (آنندراج). در خا’آلوده و در خاک غلطیده و گردآلود. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به تعفرشود

لغت نامه دهخدا

مزعفری

(مُ زَ فَ)

منسوب به مزعفر. زعفرانی. زرد: حصیری آن روز در جبه ای بود زرد و مزعفری. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 168).
خم چو پری گرفته ای یافته صرع و کرده کف
خط معزمان شده برگ زر از مزعفری.
خاقانی (دیوان ص 430)

لغت نامه دهخدا

طیلسان مزعفر

(طَ/ طِ لَ نِ مُ زَ فَ)

کنایه از شعاع آفتاب است. (برهان) (آنندراج) :
تا زمین بر کتف ز خلعت روز
طیلسان مزعفر اندازد.
خاقانی

لغت نامه دهخدا