معنی مرتبت در لغت نامه دهخدا

منزلت. جاه. مقام. مکانت. قدر. پایگاه. رتبه. حرمت. پایه. مرتبه. ج، مراتب. رجوع به مرتبه و مرتبه و مراتب شود:، ایا به مرتبت و قدر و جاه افریدون، ایا به منزلت و نام نیک اسکندر.، فرخی.، از همت بلند بدین مرتبت رسید، هرگز به مرتبت نرسد مردم دنی.، منوچهری.، بی خدمت و بی جهد به نزد ملک شرق، کس را نبود مرتبت و کامروائی.، منوچهری.، مقدار مرد و مرتبت مرد و جاه مرد، باشد چنانک در خور او باشد و جدیر.، منوچهری.، نواخت و خلعت یافتند بر مقدار محل و مرتبت. (تاریخ بیهقی ص 207). اولیا و حشم را بنواختن و هر یکی را به مقدار و محل مرتبت بداشتن. (تاریخ بیهقی). این بدان یاد کرده شد تا بدانی که مرتبت روی نیکو تا کجاست و حرمت او چند است. (نوروزنامه).، نظم ارچه به مرتبت بلند است، آن علم طلب که سودمند است.، نظامی.، درم داد و تشریف و بنواختش، به قدر هنر مرتبت ساختش.، سعدی.، دیدن روی ترا دیدۀ جان بین باید، وین کجا مرتبت این دو جهان بین من است.، حافظ.،، درجه. مرتبه. پله. طبقه. رجوع به مرتبه شود:، جز یکی مرتبت نماند که هست، جایگاه نشستن وزرا.، مسعودسعد.، - مرتبت دادن، بالا بردن. ارج نهادن. ترقی دادن. به منزلت و مقام رساندن:، نفرین کنم به درد فعال زمانه را، کو داد کبر و مرتبت این کوفشانه را.، شاکر بخاری.، کس را خدای، بی هنری مرتبت نداد، بیهوده هیچ سیل نیاید سوی غدیر.، منوچهری.، - مرتبت ساختن، مرتبت دادن:، درم داد و تشریف و بنواختش، به قدر هنر مرتبت ساختش.، سعدی.، - مرتبت نهادن، مزیت نهادن. مرجح شمردن. مقدم داشتن:، به ناراستی از چه بینی بهی، که بر غیبتش مرتبت می نهی.، سعدی