معنی مذحج - جستجوی لغت در جدول جو

مذحج

لغت نامه دهخدا

(مَ حِ جی ی / مَ حِ)

منسوب است به مذحج. (از الانساب سمعانی)

(مُ سَحْ حَ)

نعت مفعولی از تسحیج. رجوع به تسحیج شود، چیزی که پوست آن را کنده باشند. (از اقرب الموارد) ، خر بسیار گزیده و خراشیده شده. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ملحج

(مَ حَ)

پناه جای. (منتهی الارب) (آنندراج). پناهگاه. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مشحج

(مِ حَ)

گورخر. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). حمار وحشی. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ذحج

(تَ فَیْ یُءْ)

خراشیدن، ذحج ریح، کسی یا چیزی را، کشیدن باد او را از جائی بجائی

لغت نامه دهخدا

محج

(مُ حِج ج)

کسی که فرستاده میشود به مکۀ معظمه برای حج. (ناظم الاطباء) ، به حج فرستنده. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

محج

(شُ)

باز کردن گوشت. (از منتهی الارب) : محج اللحم محجاً، مالیدن رسن را تا نرم گردد: محج الحبل محجاً، دروغ گفتن، دروغ زدن، بسودن چیزی را به چیزی، برکنده بردن باد خاک را از زمین. (از منتهی الارب) : محجت الریح الارض، آرمیدن با زن، شیر خالص خورانیدن. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

اسود بنی مذحج

(اَ وَ)

مردی از بنی مذحج، مشعبد و سخنگوی و فصیح. (سبک شناسی ج 1 ص 264 از تاریخ بلعمی)

لغت نامه دهخدا

اسحاق المذحجی الرملی

ابن اسماعیل بن عبدالله بن زکریاء المذحجی الرملی مکنی به ابویعقوب. وی در سنۀ288 هجری قمری به اصفهان رفت و خضاب سرخ بکار میبرد ودر کوی قصارین نزول کرد و خود مسگر بود. او از آدم بن ابی ایاس و محمد بن رمح روایت دارد و احادیث را از حفظ بیان میکرد و ازین جهت بخطا افتاده است. ابونعیم ذکر او آورده است. (ذکر اخبار اصبهان ج 1 ص 217)

ابن اسماعیل بن عبدالله بن زکریاء المَذْحِجی الرملی مکنی به ابویعقوب. وی در سنۀ288 هجری قمری به اصفهان رفت و خضاب سرخ بکار میبرد ودر کوی قصارین نزول کرد و خود مسگر بود. او از آدم بن ابی ایاس و محمد بن رُمح روایت دارد و احادیث را از حفظ بیان میکرد و ازین جهت بخطا افتاده است. ابونعیم ذکر او آورده است. (ذکر اخبار اصبهان ج 1 ص 217)

لغت نامه دهخدا

عماره مذحجی

(عُ رَ یِ مَ حِ)

ابن علی بن احمد حکمی مذحجی یمنی شافعی، مکنی به ابومحمد و ملقب به نجم الدین. فقیه و مورخ و شاعر یمن در قرن ششم هجری. رجوع به عمارۀ یمنی (ابن علی بن احمد...) شود

لغت نامه دهخدا

علی مذحجی

(عَ یِ مَ حِ)

ابن احمد بن حسن مذحجی. مشهور به حده و مکنی ابوالحسن. فقیه وحافظ، از اهل حصن ملتماس بود و در سال 746 هجری قمری درگذشت. او راست: 1- أجوبه، در فقه. 2- تعلیق بر کتاب براذعی. (از معجم المؤلفین از الدیباج ص 206)

لغت نامه دهخدا

مقرائی یحیی حارثی مذحجی

ابن محمد بن حسن بن حمید حارثی مذحجی زیدی معروف به مقرائی (908- 990 ه. ق). فقیه و دانشمند بود. او تألیفاتی دارد، از آنجمله است: 1- الشموس والاقمار. 2- مصباح الرائض فی علم الفرائض. 3- تنقیح المصباح. 4- نزهه الابصار، درباره اهل بیت و شیعیان آنان.

ابن محمد بن حسن بن حمید حارثی مذحجی زیدی معروف به مقرائی (908- 990 هَ. ق). فقیه و دانشمند بود. او تألیفاتی دارد، از آنجمله است: 1- الشموس والاقمار. 2- مصباح الرائض فی علم الفرائض. 3- تنقیح المصباح. 4- نزهه الابصار، درباره اهل بیت و شیعیان آنان.

لغت نامه دهخدا

هانی مذحجی

ابن یزید بن نهیک المذحجی یا النخعی، مکنی به ابوشریح، صحابی است، احمد و بخاری در علم ادب از وی اخراج حدیث کردند و ابوداود و نسائی از طریق یزید بن المقدام بن شریح بن هانی و وی از جدش شریح و شریح از پدرش هانی حدیث اخراج کرد، ابوداود آورده است که هنگامی که هانی با قومش نزد رسول اﷲ آمدند، پیغمبر شنید که کنیۀ هانی ابوالحکم است پس به او گفت که ’حکم’ فقط خدای تعالی است، تو چرا کنیه کرده ای ؟ هانی جواب داد که من قاضی و حکم قومم هستم و در اختلافات ایشان چنان قضاوت میکنم که هر دو طرف راضی میشوند، پیغمبر گفت نام فرزندان تو چیست ؟ جواب داد شریح و مسلم و عبداﷲ، پس پیغمبر کنیۀ او را به نام پسر بزرگش ’ابوشریح’ قرار داد، ابن شیبه از یزید بن المقدام روایت کرده است که هانی به پیغمبر گفت: ای رسول اﷲ مرا به چیزی آگاه کن که بهشت را از آن من سازد، جواب داد گفتار نیک و بخشش طعام، (از الاصابه فی تمییز الصحابه ج 6 ص 278)

لغت نامه دهخدا

ملحج

پناهگاه

فرهنگ لغت هوشیار

ذحج

خراشیدن، جا به جا کردن، دور افکندن، جنباندن

فرهنگ لغت هوشیار

معنی مذحج - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما