معنی محتال در فرهنگ فارسی عمید

حیله کننده، حیله گر، فریبنده، مکر کننده

معنی محتال در لغت نامه دهخدا

حیله گر. (مهذب الاسماء) (دهار). حیله گر و فریبنده و مکار. (ناظم الاطباء). حیله کننده. مکرو حیله کننده. (آنندراج). حیله ور. گربز:، ای گمشده و خیره و سرگشته کسائی، گواژه زده بر تو امل ریمن و محتال.، کسائی.، چون کلاژه همه دزدند و رباینده چو خاد، شوم چون بوم بدآغال وچو دمنه محتال.، معروفی.، به زلف تنگ ببندد برآهوی تنگی، به دیده دیده بدزدد ز جادوی محتال.، منجیک.، بدان منگر که سر هالم به کار خویش محتالم، شبی تاری به دشت اندر ابی صلاب و فرکالم.، طیان.، بس ای ملک که از این شاعری و شعر مرا، فلک فریب بخوانند و جادوی محتال.، غضایری.، ز نیکویی که به چشم من آمدی همه وقت، شکنج و کوژی در زلف و جعد آن محتال.، فرخی.، در جنگ ز چنگ تو بحیله نبردجان، گرگی که بداند حیل روبه محتال.، فرخی.، اما علی تکین گربز و محتال است. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 343). اسکندر مردی بود محتال و گربز. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 90).، حیلت و مکر است فقه و علم او و سوی او، نیست دانا هر که او محتال یا مکار نیست.، ناصرخسرو.، شمع خرد گیر چو دیدی که شد، خانه این جادوی محتال تار.، ناصرخسرو.، حیلت نه ز دین است اگر بر ره دینی، حیلت مسگال ایچ و حذر دار ز محتال.، ناصرخسرو.، بسا حیلت که بر محتال وبال گردد. (کلیله و دمنه).، این طبیبان غلطبین همه محتالانند، همه را نسخه بدرید و به سر باز دهید.، خاقانی.، تا شیر مرغزاری نصرت کمین گشاد، چاره ز دست روبه محتال درگذشت.، خاقانی.، مردمان این شهر بغایت گربز و محتال و زراق و مغتال اند. (سندبادنامه ص 303).، برکشیدش بود گر به نیم من، پس بگفتش مرد کای محتال فن.، مولوی.، چون شیفتگان بی سر و پای، بگریزم از این جهان محتال.، عطار.،، چاره گر. (یادداشت مرحوم دهخدا)، در اصطلاح حقوقی، طلبکار. (قانون مدنی مادۀ 724)