معنی مجوفه در لغت نامه دهخدا

تأنیث مجوف. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). رجوع به مجوف شود

معنی مجوفه - جستجوی لغت در جدول جو

مجوفه(مُ جَوْ وَ فَ)

لغت نامه دهخدا

مجوفه

فرهنگ لغت هوشیار

مجرفه

بیل، ابزار آهنی پهن با دستۀ چوبی بلند برای کندن زمین یا برداشتن گل و خاک

فرهنگ فارسی عمید

مجوف

آنچه میانش تهی شده باشد، میان تهی

فرهنگ فارسی عمید

مجوبه

(مُ جَ و وَ بَ)

ارض مجوبه، زمینی که بر آن جابجا باران باریده باشد. (منتهی الارب) (آنندراج). مؤنث مجوب و گویند: ارض مجوبه، زمین جابجا باران رسیده. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مجوزه

(مُ جَوْ وَ زَ)

قلب مزوجه یا قلب و تصحیف مزدوجه است. و مزوجه تاج صوفیان را گویند. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) ، عمامۀ بسیار بزرگی که رجال ترک در دولت آل عثمان بر سر می نهادند

لغت نامه دهخدا

مجرفه

(مِ رَ فَ)

بیل. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد). بیل چوبین و پاروب. (ناظم الاطباء). بیلچه. استام. خاک انداز. مقحاه. مسحاه. چمچه. کمچه. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

مجرفه

(مِ رَ فَ / فِ)

مجرفه:
در مجرفه فرّاش مجلسش را
مکنون جبال و بحار باشد.
انوری (دیوان چ مدرس رضوی ج 1 ص 131).
رجوع به مجرفه شود

لغت نامه دهخدا

مخوفه

(مَ فَ / فِ)

مخوف. (از ناظم الاطباء). و رجوع به مخوف شود

لغت نامه دهخدا

مجوبه

(مَ بَ)

پاسخ. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). جواب. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مجوده

(مَ دَ)

ارض مجوده، زمینی که باران نیکو بر وی ببارد. (منتهی الارب) (از آنندراج) (از اقرب الموارد) (از محیط المحیط)

لغت نامه دهخدا

مجوعه

(مَجْ وَ عَ)

عام مجوعه، سال قحط و سختی. (منتهی الارب) (آنندراج). سال قحط و سال سخت. ج، مجائع. (ناظم الاطباء). سال گرسنگی. ج، مجاوع. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مجوزه

(مُ جَوْ وَ زَ)

تأنیث مجوز. روا داشته. تجویز شده. ج، مجوزات. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مجوّز شود

لغت نامه دهخدا

مجزفه

(مِ زَ فَ)

دام ماهی. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مجففه

(مُ جَفْ فِ فَ)

خشکاننده و هر چیز که بخشکاند. (ناظم الاطباء). مؤنث مجفف: ادویۀ مجففه. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). رجوع به مجفف شود

لغت نامه دهخدا

مسوفه

(مُ سَوْ وِ فَ)

تأنیث مسوف، چاهی که قریب است که آب دهد. (منتهی الارب). چاهی که نزدیک به آب دادن باشد. (ناظم الاطباء) ، چاهی که آبش ناگوارد و ناخوش و بدبو باشد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) ، زن نافرمان که اطاعت شوهر نکند و به ’سوف أفعل’ وقت گذارد و تن درندهد. الحدیث: لعن اﷲ المسوفه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مجوف

(مُ جَوْ وِ)

کاواک و میان تهی کننده. (آنندراج). کسی که میان تهی و کاواک می کند. (ناظم الاطباء). و رجوع به تجویف شود

لغت نامه دهخدا

مجوف

(مُ جَوْ وَ)

کاواک و میان تهی. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). چیزی که جوف کرده شده و از اندرون خالی باشد. (غیاث). اجوف. تهی. میانه کاواک. میان تهی. پوک. آنچه میان آن تهی باشد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
- عصب مجوف، عصب میان تهی: از همسایگی هر یکی (هریکی از الزائدتان الشبیهتان بحلمتی الثدی در دماغ) عصبی بیرون آمده است مجوف یعنی میان تهی و این عصب را بدین نام شناسند یعنی عصب مجوف گویند و میان تهیی آن چندانی است که سوزنی باریک بدو نگذرد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی، یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به زایدتان شود.
، ستوری که پیسگی تا شکم وی رسیده باشد. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)، رجل مجوف، مرد بی عقل. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)، رجل مجوف، مرد ترسو. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مجوف

(مَ)

کلان شکم. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مجذفه

(مُ ذِ فَ)

زن گام کوتاه و تیزرو. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مجوف

میان تهی، تهی، پوک، چیزی که جوف کرده شده، و از اندرون خالی باشد

فرهنگ لغت هوشیار

مجدفه

این واژه را سعد الدین الوراوینی در مرزبان نامه آورده... (به تماشای بطان بنشستند که هر یک برسان زورق سیمین بر روی دریای سیماب گذر می کردند یکی ملاح وار به مجدفه پنجه پای کشتی قالب را به کنار افکندی) واژه ای ساختگی است و تازیان مجداف و مجذاف و مجذافه را به کار برند که به آرش پارو کشتی است (بهره گرفته از پانوشت محمد قزوینی در مرزبان نامه) پاروی کشتی. توضیح در عربی مجداف و مجذاف بدین معنی آمده و مجدفه در کتب معتبر لغت نیامده است

فرهنگ لغت هوشیار