معنی مجدت - جستجوی لغت در جدول جو

مجدت

لغت نامه دهخدا

مودت

دوستی کردن، عشق و محبت، دوستی

فرهنگ فارسی عمید

مجدر

کسی که آبله درآورده، آبله دار، آبله رو

فرهنگ فارسی عمید

نجدت

دلیر بودن، دلیری، قوت و شدت، مردانگی، یاری، کمک

فرهنگ فارسی عمید

مجدد

دوباره، از نو، مجدداً، چیزی که تازه پدید آمده، نو

فرهنگ فارسی عمید

مجدب

خشک و بی گیاه

فرهنگ فارسی عمید

مجدل

(مُ جَدْ دِ)

بر زمین زننده کسی را. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مادت

(مادْ دَ)

مادّه. ماده. مایه. اساس. بنیاد. مدد پیاپی. فزونی پیوسته. وسیلت. سبب: مادت معیشت من آن بود که هر روز یگان دوگان ماهی می گرفتمی و بدان روزگار کرانه می کرد و مرا بدان سد رمقی حاصل می بود. (کلیله و دمنه چ مینوی ص 83). چنانکه آب دریا را بمدد جویها مادت حاصل آید. (کلیله ودمنه چ مینوی ص 197). چنانکه نور چراغ بمادت روغن و فروغ آتش بمدد هیزم. (کلیله و دمنه چ مینوی ص 199).
در دولت عم بود مرا مادت طبعم
آری ز دماغ است همه قوت اعصاب.
خاقانی.
جهان به پرچم و طاس و رماح او نازد
کز این دو مادت نور و ظلام او زیبد.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 853).
تا معلوم و مقرر شود که خار فتنه مادت تشویش ملک و دولت باشد. (سندبادنامه ص 203). و رجوع به ماده و ماده شود، (اصطلاح فلسفی) ماده. (فرهنگ فارسی معین). اصل هر چیز. مقابل صورت: و هر پذیرایی که صورت اندروی بود و جز صورت بود آن را مادت خوانند. (دانشنامه، از فرهنگ فارسی ایضاً). رجوع به ماده (معنی فلسفی) شود

لغت نامه دهخدا

مجدی

(مُ)

جراحت روان. (آنندراج) (از منتهی الارب). زخم روان و جاری. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، دهنده و بخشنده و عطا کننده. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

مجدی

(مَ)

نوعی از خربوزه. (آنندراج) (از ناظم الاطباء) :
هر جا رطبی تری است نجدی
آمناگوی شهد مجدی است.
محسن تأثیر (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

مجدم

(مُ جَدْ دَ)

عشیره ای از طایفۀ محیسن از طوایف کعب خوزستان. (جغرافیای سیاسی کیهان ص 90)

لغت نامه دهخدا

مجدف

(مُ جَدْ دِ)

ناسپاسی کننده نعمت را. (آنندراج) (از اقرب الموارد). ناسپاس نعمت خدا وکم شمرندۀ آن و کافر نعمت. (ناظم الاطباء). ناسپاسی کننده نعمت را و کم شمرندۀ آن. (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

مجدل

(مَ دَ)

جماعت مردم. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از ذیل اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مجدل

(مَ دَ)

برج جاد، شهری است در اراضی یهودا که بالخیش مذکور است که همچنان آن را مجدل گویند و به مسافت دو میل به مشرق اشقلون واقع است و دارای آثار قدیم چون ستون ها و سنگهای حجاری شده است. (قاموس کتاب مقدس)
شهری است. (منتهی الارب). شهری نیک است در ساحل خابور در کنار آن تلی است که قصری بر آنجاست و بازارهای زیادی دارد. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

مجدف

(مِ دَ)

بیل کشتی. (آنندراج) (ناظم الاطباء). خله. پاروی کشتی. مجداف. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) ، بال مرغ. (ناظم الاطباء). و رجوع به مجداف شود

لغت نامه دهخدا

مجدف

(مُ جَدْ دَ)

رجل مجدف علیه العیش، مرد تنگ عیش. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

مجدع

(مُ دِ)

آنکه بدخوار گرداند کودک را. (آنندراج) (از منتهی الارب). کسی که به کودک خوراک ناگوار دهد. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مجدع

(مُ جَدْدِ)

جدعاً لک گوینده کسی را یعنی دست و بینی تو بریده باد. (آنندراج). گویندۀ به کسی ’جدعاً له’ یعنی بریده باد بینی و گوش او. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مجیت

(شَخ خ)

به معنی آمدن. (غیاث) (آنندراج). و رجوع به مجیئه شود

لغت نامه دهخدا

مجدع

(مُ جَدْ دَ)

علف که سر آن را ستور خورده باشد. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). گیاهی که قسمت بالای آن خورده شده باشد. (از اقرب الموارد) ، حمار مجدع، خر هر دو گوش بریده. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا