- مبزج(مُ بَزْ زَ)
آراسته شده و زینت داده شده. (آنندراج) (ناظم الاطباء)
معنی مبزج - جستجوی لغت در جدول جو
- مبزج(مُ بَزْ زِ)
آراینده و زینت دهنده. (آنندراج) (ناظم الاطباء)
- مبزج
آراسته زیور یافته آراینده زیور دهنده
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(مَ زَ)
لغت نامه دهخدا
فارسی معرب بمعنی خف، و اصله موزه. (جمهرۀ ابن درید از سیوطی در المزهر). موزه. (دهار). مأخوذ از موزۀ فارسی و به معنی آن. ج، موازج، موازجه. (ناظم الاطباء). رجوع به موزه شود
(مُ بَنْ نِ)
لغت نامه دهخدا
کبک آوازکننده. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، آن که بنگ خوراند کسی را در طعام. (منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء)
(مِ زَ)
لغت نامه دهخدا
جامه کوب گازران. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). مثل چوب جامه شویان که بدان جامه را در آب شویند. (از ذیل اقرب الموارد)
(مُ هَِ)
لغت نامه دهخدا
خوش و شادمان کننده. (غیاث). شاد و مسرور و سازنده. (آنندراج) (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) ، زمینی که صاحب نبات زیبا باشد. (از آنندراج) (از ناظم الاطباء)
(مُ بَهَْ هَِ)
لغت نامه دهخدا
نیکویی آورنده و پیراینده و زیبا سازنده. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) ، مبهج. خوش و شادمان کننده. (غیاث). شاد و مسرور سازنده. (آنندراج). شادمانی آورنده. (ناظم الاطباء). و رجوع به مادۀ قبل شود، کسی که خود را زیبا و خوش صورت جلوه دهد. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ جانسون)
(مِ زَ)
لغت نامه دهخدا
خیودان. ج، مبازق. (مهذب الاسماء). سلفدان. (یادداشت دهخدا). و رجوع به سلفدان و خیو و خیودان شود
(مُ بَرْ رَ)
لغت نامه دهخدا
نوعی از حله که بر وی صورت برج باشد. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). نوعی از حله که بر آن صورت بروج تصویر نموده باشند. یقال:له وجه مسرج و علیه ثوب مبرج. (از اقرب الموارد)
(مُ مَزْ زَ)
لغت نامه دهخدا
جامه ای است قیمتی از قسم کتان. (غیاث اللغات) (آنندراج). نوعی جامه یعنی پارچه که زر در آن به کار می رفته است. (یادداشت مرحوم دهخدا) : پس مأمون آن روز جامه خانه ها عرض کردن خواست و از آن هزار قبای اطلس معدنی و ملکی و طمیم و نسیج و ممزج و مقراضی و اکسون هیچ نپسندید. (چهارمقاله ص 33).
از زرکش و ممزج و اطلس لباس من
چون خیمۀ خزان و شراع بهار کرد.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 149).
بر اسب بخت کرد سوارم بتازگی
تا خلعتم ممزج اسب سوار کرد.
خاقانی (دیوان ص 150).
در ممزج باشم و ممزوج کوثر خاطرم
در معرج غلطم و معراج رضوان جای من.
خاقانی (دیوان ص 323).
، آب خانه. (غیاث اللغات از شرح دیوان خاقانی) (آنندراج)
از زرکش و ممزج و اطلس لباس من
چون خیمۀ خزان و شراع بهار کرد.
خاقانی (دیوان چ سجادی ص 149).
بر اسب بخت کرد سوارم بتازگی
تا خلعتم ممزج اسب سوار کرد.
خاقانی (دیوان ص 150).
در ممزج باشم و ممزوج کوثر خاطرم
در معرج غلطم و معراج رضوان جای من.
خاقانی (دیوان ص 323).
، آب خانه. (غیاث اللغات از شرح دیوان خاقانی) (آنندراج)
(مِ زَ)
لغت نامه دهخدا
نشتر. (منتهی الارب) (آنندراج). نیشتر. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). نیش. نشتر. (ابن بیطار، از یادداشت بخط مرحوم دهخدا). نیش بیطار. ج، مبازغ. (مهذب الاسماء). تیغ بیطار. مشرط. نیش بیطار. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)
(مِ زَ)
لغت نامه دهخدا
دندان. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از ذیل اقرب الموارد). ج، مبازم. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)
(مِ زَ)
لغت نامه دهخدا
پالونه. (منتهی الارب) (آنندراج) (دهار) (ناظم الاطباء). صافی. ظرفی یا پارچه ای که بدان صافی کنند، مایعی را. مصفات. شراب پالا. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). آنچه که بدان شراب را پالایند. (از اقرب الموارد) ، نایژۀ گرمابه و خم و جز آن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). سوراخ آبخور گرمابه. ج، مبازل. (مهذب الاسماء). سوراخ پیت شراب. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) ، مته. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). مثقب. (اقرب الموارد)
(مُ)
لغت نامه دهخدا
از ’ب زو’، گیرنده و دار و گیرکننده. (آنندراج) (از منتهی الارب) ، قوی و توانا، قابل مغلوب کردن. (ناظم الاطباء)
(مُ تَج ج)
لغت نامه دهخدا
از ’ب ج ج’، ستور فربه و فراخ تهی گاه شده از خوردن گیاه. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). مبتجه. (ناظم الاطباء). و رجوع به مادۀ بعد شود
شادی بخش شادی آفرین شادی بخش شادی آفرین شاد سازنده مسرور کننده. شاد سازنده مسرور کننده
جامه زر بفت جامه ای بود که از زر ممزوج یا چیز دیگر می بافته اند (ترجمه چهار مقاله بانگلیسی. براون ص 22) (چهار مقاله 33 ح 3) : (و از آن هزار قباء اطلس معدنی و ملکی و طمیم و نسیج و ممزوج و مقراضی و اکسون هیچ نپسندید (مامون) و هم سیاهی درپوشید) (چهار مقاله 34- 33)
آبامدار اختر نشان: جامه ای که بر آن آبام یا اختر نگاشته اند. نوعی از حله که بر آن صورت برج باشد
