معنی لوماء در لغت نامه دهخدا

نکوهش. لومی. (منتهی الارب)

معنی لوماء در فرهنگ لغت هوشیار

جمع لئیم، زفتان ژکوران

معنی لوماء - جستجوی لغت در جدول جو

لوماء

لغت نامه دهخدا

لوماء

فرهنگ لغت هوشیار

مسلوماء

(مَ)

زمین سلم ناک. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) : أرض مسلوماء، زمینی که درخت سلم (عضاه) در آن بسیار روئیده است. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

لومان

دهی جزء دهستان جمعآبرود بخش حومه شهرستان دماوندواقع در هزارگزی جنوب خاوری دماوند و ده هزارگزی جنوب راه شوسۀ طهران به مازندران، کوهستانی و سردسیر، دارای 500 تن سکنه، آب آن از قنات و چشمه سار، محصول آنجا غلات و قیسی، شغل اهالی زراعت و راه آن مالرو است و معدن گچ دارد، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 1)

لغت نامه دهخدا

وماء

(قَ رَ)

اشاره کردن. (ناظم الاطباء) (آنندراج). اشاره کردن به ابرو یا دست و جزآن، و این لغتی است در ایماء. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

لوما

(وَ گُکَ دَ)

مرکّب از: لو + ما، اگرنه. و هی بمنزله لولا، تقول لوما تأتینا بالملائکه. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

لماء

(لَ)

رنگ گندم گون. (آنندراج). ظاهراً کلمه رنگ در جملۀ منقول از آنندراج مصحف کلمه لب باشد. گذشته از آنکه خود لغت نیز لمیاء است، یعنی لب گندم گون. و رجوع به لمیاء شود

لغت نامه دهخدا

لواء

(لَوْ وا)

مرغی است. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

لواء

(لِ)

در اسپانیایی: اکسترمادور، در پرتغالی: استرمادورا، ناحیه ای در شبه جزیره ایبری. استرمادور اسپانیایی، کرسی آن بطلیوس که شامل ایالات کنونی بطلیوس و شریش است.

لغت نامه دهخدا

موماء

(مَ)

موماه. بیابان. ج، موامی. (منتهی الارب، مادۀ ’م وو’) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

لغماء

(لَ)

گوسپند سپیدروی. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

لومار

دهی از دهستان شیروان بخش شیروان چرداول شهرستان ایلام، واقع در 29هزارگزی جنوب چرداول، کنار راه اتومبیل رو شیروان به زنگوان، کوهستانی و گرمسیر، دارای 300 تن سکنه، آب آن از رود خانه کلان، محصول آنجا غلات، ذرت، پنبه، لبنیات و حبوبات، شغل اهالی زراعت و گله داری است، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 5)

لغت نامه دهخدا

لولاء

(لَ)

سختی، گزند. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

لوباء

لوبیاکه دانه ای است کوچکتر از باقلی و غلافش شبیه غلاف باقلی، بعض آن سپید و بعض آن سرخ باشد، (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

لوثاء

(لَ)

دیمهٌ لوثاء، باران پیوسته که گیاه را بر هم افکند. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا