- لبد
پشم و موی پر پشت و درهم رفته
معنی لبد - جستجوی لغت در جدول جو
- لبد
پشم و موی برهم نشسته و به هم چسبیده مانند یال شیر، نمد، نمدزین اسب
- لبد (لِ بَ)
ابولبد، شیر بیشه. (منتهی الارب)
- لبد (لِ)
نمد. (منتهی الارب). نمط:
مور اسود بر سر لبد سیاه
مور پنهان دانه پیدا پیش راه.
مولوی.
، نمدزین. (مهذب الاسماء). خویگیر زین. (منتهی الارب) ، هر پشم و موی نشسته برچفسیده. ج، الباد و لبود. (منتهی الارب). موی انبوه میان دو دوش. مویهای یال شیر. لبده. رجوع به لبده شود، کار. (منتهی الارب)
مور اسود بر سر لبد سیاه
مور پنهان دانه پیدا پیش راه.
مولوی.
، نمدزین. (مهذب الاسماء). خویگیر زین. (منتهی الارب) ، هر پشم و موی نشسته برچفسیده. ج، الباد و لبود. (منتهی الارب). موی انبوه میان دو دوش. مویهای یال شیر. لبده. رجوع به لبده شود، کار. (منتهی الارب)
- لبد (لِ بِ دُ)
ذو لبد، جایگاهی است به بلاد هذیل. (معجم البلدان)
- لبد (زَ فَ رَ)
مقیم شدن بجایی و لازم گرفتن آن را، چفسیدن به زمین، حلق و سینه گرفتن شتر از بسیار خوردن صلیان. (منتهی الارب)
- لبد (لَ بَ)
پشم گوسپند. گویند ما له سبد و لا لبد و هما الشعر و الصوف، ای ما له شی ٔ. (منتهی الارب). پشم گوسپند و اشتر:
وین عمارت کردن گور و لحد
نی زسنگ است و نه چوب و نی لبد.
مولوی
وین عمارت کردن گور و لحد
نی زسنگ است و نه چوب و نی لبد.
مولوی
- لبد (لَ بِ)
آنکه پیوسته در خانه باشد و به سفر نرود و جای را نگذارد. (منتهی الارب)
- لبد (لُبْ بَ)
مال ٌ لبد، مال بسیار. (منتهی الارب)
- لبد
پشم پشم گوسفند پشم شتر نمت نمد، خوی گیر زین، پشم نشسته پشم پشم به هم چسبیده پشم گوسفند و شتر: وین عمارت کردن گور و لحد نی بسنگ است و بچوب ونی لبد. (مثنوی نیک. 130: 3) نمد نمط: مور اسود بر سر لبد سیاه مور پنهان دانه پیدا پیش راه (مثنوی لغ)، نمدزین
- لبد ((لَ بَ))
پشم گوسفند و شتر
- لبد ((لِ))
نمد، نمط، نمد زین
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(لِ دَ)
لغت نامه دهخدا
ابن قیس بن النعمان بن حسان بن عبیدالخزرجی. شهد بدراً قاله ابن الکلبی و استدرکه ابن الاثیر. (الاصابه ج 6 ص 3)
(تَ)
لغت نامه دهخدا
درآمدن بعض پشم و مانند آن دربعضی و بهم چفسیدن. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). برهم نشستن. (آنندراج) ، سینه بر زمین نهادن مرغ و لازم گرفتن جای را (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد) ، سخت گردیدن زمین به باران، اندیشیدن و تفرس کردن. (از اقرب الموارد)
(لِ دَ)
لغت نامه دهخدا
شهری در آسیای صغیر در ساحل بحر الجزائر و شمال غربی شهر قدیم ’کولوفون’ نزدیک قصبۀ صیغاجق که بخطۀ قدیم یونیه ملحق بود. لیسیماخوس آن را ویران کرد و اهالی آن را به افس یعنی به آیاثلوغ نقل کردند. (قاموس الاعلام ترکی)
(لُ دَ)
لغت نامه دهخدا
نمد، هر پشم و صوف در هم شده و بر هم چفسیده، گروه مردم. یقال: صار الناس لبده واحده، ای اجتمعوا. (منتهی الارب). آن گروه که یکجا مقام کنند. (مهذب الاسماء)
(لِ دَ)
لغت نامه دهخدا
هر پشم که در یکدیگر درآمده و بهم چفسیده، نمد. و هو اخص من اللبد، جامه پاره ای که بر سینۀ پیراهن دوزند یا رشتۀ فتیله مانندی که در گریبان پیراهن درآرند، موی انبوه شانه گاه شیر و منه المثل: هو امنع من لبده الاسد. (منتهی الارب). موی قفای شیر. (مهذب الاسماء). موی های یال شیر. یال شیر.
- ذولبده، کنیت شیر بیشه است. (منتهی الارب).
، لبده نسال، گیاه صلیان، باطن ران. (منتهی الارب). داخل الفخذ، ملخ. (منتهی الارب)
- ذولبده، کنیت شیر بیشه است. (منتهی الارب).
، لبده نسال، گیاه صلیان، باطن ران. (منتهی الارب). داخل الفخذ، ملخ. (منتهی الارب)
(لِ لَ)
لغت نامه دهخدا
شهری است میان برقه و افریقیه. (منتهی الارب). یاقوت در معجم البلدان گوید: لبده، مدینه بین برقه وافریقیه و قیل بین طرابلس و جبل نفوسه و هو حصن من بنیان الاول بالحجر و الاجر و حوله آثار عجیبه یسکن هذا الحصن قوم من العرب نحو الف فارس یحاربون کل من حاربهم و لایعطون طاعه لاحد یقاومون مائه الف ما بین فارس و راجل کانت به وقعه بین ابی العباس احمد بن طولون و اهل افریقیه فقال ابوالعباس یذکر ذلک:
ان کنت سائله عنی و عن خبری
فها انا اللیث و الصمصامه الذکر
من آل طولون اصلی ان سألت فما
فوقی لمفتخر بالجود مفتخر
لو کنت شاهدهبلبده اذ
بالسیف اضرب و الهامات تبتدر
اذاً لعاینت منی ماتناذره
عنی الاحادیث و الانباء و الخبر.
(معجم البلدان).
و آن شهری است عجیب از شهرهای افریقیه که مورخین درباره ان اوصاف بلیغه کرده اند. (تاج العروس)
ان کنت سائله عنی و عن خبری
فها انا اللیث و الصمصامه الذکر
من آل طولون اصلی ان سألت فما
فوقی لمفتخر بالجود مفتخر
لو کنت شاهدهبلبده اذ
بالسیف اضرب و الهامات تبتدر
اذاً لعاینت منی ماتناذره
عنی الاحادیث و الانباء و الخبر.
(معجم البلدان).
و آن شهری است عجیب از شهرهای افریقیه که مورخین درباره ان اوصاف بلیغه کرده اند. (تاج العروس)
ظرفی باشد از چوبهای باریک و نیز طبقی که در آن میوه و گل می گذارند و آنرا تفت هم میگویند
کف کفی که بر آب و جز آن برآید، چرکی سرشیر مسکه چربی که از شیر گیرند، هجیر برگزیده و پسندیده از هر چیز کف (روی آب یا شیر) جمع ازباد. یا زبد بحر کف دریا
