معنی قیافه در فرهنگ فارسی عمید

برهم دوزی تخته های کشتی و قیراندودگی درزهای آن. (منتهی الارب) (آنندراج). و برهم دوزی سوراخهای کشتی به لیف و قیراندود کردن درزهای آن. (اقرب الموارد) و قلافه اسم مصدر است. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قلافه

(قُ فَ)

پوست درخت. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

سیافه

(سَیْ یا فَ)

جمع واژۀ سیاف. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، کسانی که قلعۀ ایشان شمشیر ایشان است. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

قرافه

(قُ فَ)

پوست درخت. (منتهی الأرب) (ناظم الاطباء). لحاءالشجر. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

قیاره

(قَیْ یا)

منزلی است در دو منزلی واسط در راه حاجیان و در آن چاه آبی است از بنی عجل و از این منزل با خاوید روند. (از معجم البلدان). رجوع به قیار شود

لغت نامه دهخدا

قیاده

(رَ عَ)

کشیدن ستور و جز آن. قود. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به قود شود

لغت نامه دهخدا

قیاته

(رَ)

خورش دادن. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). رجوع به قوت شود

لغت نامه دهخدا

قیامه

(مَ)

رستاخیز: یوم القیامه، روز رستاخیز. (منتهی الارب). یوم البعث من الارماس. (اقرب الموارد). رجوع به قیامت شود

لغت نامه دهخدا

قیاصه

(قَیْ یا صَ)

بئر قیاصه الجول، چاه کناره فرودریده و گرداگرد اندرون ویران گردیده. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

عیافه

(دِ غَ)

فال گرفتن از طیر. (منتهی الارب). زجر به پرندگان، و آن این است که به اعتبار نام و مسقط و صوت آنها بفال نیک یا بفال بد گرفته شود. (از اقرب الموارد) (از منتهی الارب). از مرغ فال گرفتن، یعنی بنام آن یا به آواز آن و یا بخاصیت آن. و این حرام است و اگر اعتقاد کند، کافر گردد. (از کشاف اصطلاحات الفنون) ، بمعانی مصدر عیف است. (از منتهی الارب). رجوع به عیف شود

فال گرفتن از طیر. (منتهی الارب). زجر به پرندگان، و آن این است که به اعتبار نام و مسقط و صوت آنها بفال نیک یا بفال بد گرفته شود. (از اقرب الموارد) (از منتهی الارب). از مرغ فال گرفتن، یعنی بنام آن یا به آواز آن و یا بخاصیت آن. و این حرام است و اگر اعتقاد کند، کافر گردد. (از کشاف اصطلاحات الفنون) ، بمعانی مصدر عَیف است. (از منتهی الارب). رجوع به عیف شود

لغت نامه دهخدا

قیاره

(قَیْ یا رَ)

عین القیاره. چشمه ای است دارای آب گرم و معدنی در موصل که مردم برای معالجه در آن روند. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

قحافه

(قُ فَ)

هرچه که میبری آن را. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قحافه

(قُ فَ)

ابن عامر بن سعد از بنی شهران ابن خثعم از قحطان است. اسماء بنت عمیس صحابی از دودمان او است. (الاعلام زرکلی ج 2 ص 791)

لغت نامه دهخدا

قیدافه

(قَ فَ)

نام زنی است که حاکم بردع و اندلس بود. (برهان). نام زنی بوده، حاکم بردع و آن بنوشابه مشهور است. (آنندراج) (انجمن آراء ناصری). قیدافه طبق روایات ملکۀ اندلس و معاصر اسکندر بود. (حاشیۀ برهان چ معین) :
زنی بود در اندلس شهریار
خردمند و با لشکری بیشمار
جهانجوی و بخشنده قیدافه نام
ز روز بهی یافته نام و کام.
فردوسی (از حاشیۀ برهان چ معین).
بادت سعادت ابد و هم به همتت
قیدافۀ زمین و سر قیروان شده.
خاقانی.
رجوع به سبک شناسی ج 2 ص 138 شود

لغت نامه دهخدا

زیافه

(فَ)

ناسرگی و ناسره شدن. (آنندراج). رجوع به مادۀ قبل و زیوف شود

لغت نامه دهخدا