معنی قعب در لغت نامه دهخدا

قدح چوبین. (دهار). کاسۀ مغاک بزرگ درشت یا مایل به کوچکی، یا کاسه ای که یک کس را سیر کند. (منتهی الارب). القدح الضخم الغلیظ الجافی، و قیل الی الصغر، و قیل یروی الرجل. (اقرب الموارد). ج، اَقْعُب، قِعاب، قِعَبه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)، تک سخن و غور آن. (منتهی الارب) : قعب الکلام، غوره. (اقرب الموارد)

معنی قعب در فرهنگ لغت هوشیار

کاسه گود، تک سخن (ته مطلب) کاسه مغاک بزرگ قدح بزرگ، کاسه ای که یک کس را سیر کند

معنی قعب در فرهنگ فارسی معین

قدح بزرگ، کاسه ای که یک نفر را سیر کند

معنی قعب - جستجوی لغت در جدول جو

قعب(قَ)

لغت نامه دهخدا

قعب

فرهنگ لغت هوشیار

قعب((قَ))

فرهنگ فارسی معین

شعب

شعبه ها، بخشهایی از یک فروشگاه، شرکت ها، شاخه های درخت، جمع واژۀ شعبه

فرهنگ فارسی عمید

قعر

ته، تک، گودی و ته چیزی

فرهنگ فارسی عمید

صعب

دشوار، سخت، شدید
قوی، نیرومند، بامهابت، باوقار، گران، ناخوشایند، زیاد، بسیار

فرهنگ فارسی عمید

قصب

نوعی پارچۀ ظریف که از کتان می بافته اند، نی، نای، هر گیاهی که ساقۀ آن مانند نی میان تهی باشد، استخوان ساق دست یا پا، مروارید آبدار

فرهنگ فارسی عمید

قرب

قربه ها، مشک های آب یا شیر، جمع واژۀ قربه

فرهنگ فارسی عمید

تعب

رنج، سختی، ماندگی، خستگی

فرهنگ فارسی عمید

رعب

ترس، بیم، فزع، خوف، ترسیدن

فرهنگ فارسی عمید

شعب

گشادگی میان دو کوه، دره، راه در کوه، مسیل آب، آبراهه در درون زمین، ناحیه

فرهنگ فارسی عمید

صقعب

(صَ عَ)

دراز. (منتهی الارب) (مهذب الاسماء). بانگ کننده از شتر ماده و از دروازها. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

صقعب

(صَ عَ)

ابن زهیر، عبدالله بن زهیر بن سلیم، وی خال ابی مخنف است از زید بن اسلم و عطأ بن رباح روایت کند. ابن حبان او را در ثقات آورده است. (تاج العروس ج 1 ص 336)

لغت نامه دهخدا

قعبل

(قِ بَ)

قعبل است در تمام معانی آن. رجوع به قعبل شود

لغت نامه دهخدا

اقعب

(اَ عُ)

جمع واژۀ قعب. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). بمعنی کاسۀ مغاک بزرگ درشت یا کاسه ای که یک کس را سیر کند. (آنندراج). رجوع به قعب شود

لغت نامه دهخدا

قعبل

(قِ بِ)

نوعی از سماروغ است. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به قعبل شود

لغت نامه دهخدا

قعبه

(قَ بَ)

دبه مانندی است مر زنان را که در وی طیب و بوی خوش نهند، ظرفی است با سرپوش که در آن پست و مانند آن نهند. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قعبه

(قُ بَ)

شکاف کوه. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، کوه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قعبه

(قِ عَ بَ)

جمع واژۀ قعب. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به قعب شود

لغت نامه دهخدا

تعب

زحمت و رنج و سختی و ماندگی

فرهنگ لغت هوشیار

صعب

دشوار، تند، ناهموار، ناخوار

فرهنگ لغت هوشیار

شعب

جمع شعبه، شعبه ها بمعنی قبیله بزرگ میباشد

فرهنگ لغت هوشیار

سعب

رشته گلیز

فرهنگ لغت هوشیار

اعب

تنگدست، درشت بینی

فرهنگ لغت هوشیار

جعب

کیپوت سازی، واژگون کردن

فرهنگ لغت هوشیار

رعب

ترس و بیم، فزع

فرهنگ لغت هوشیار

دعب

راندن، گادن، شوخی کردن لاغیدن شوخ لاغگوی شوخ لاغگوی

فرهنگ لغت هوشیار

قعبل

کناره گوشه، کاسه شیر، درشتخوی: مرد، کبداد (گویش شیرازی) ازگیاهان دارویی

فرهنگ لغت هوشیار

قعبه

بویه دان، پیاله شکاف کوه جعبه یا قوطیی که زنان در آن معطر می ریختند، قدح (شراب و غیره) قعب: خشت از سر خم برکند باده زخم بیرون کند وانگه وار در افکند در قعبه مروانیه. (منوچهری 323)

فرهنگ لغت هوشیار