معنی قباقبی - جستجوی لغت در جدول جو

قباقبی

لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

تصویری از قاقلی — تصویر قاقلی

گیاهی شورمزه شبیه اشنان که در صابون سازی به کار می رود

فرهنگ فارسی عمید

تصویری از باقلی — تصویر باقلی

باقلا، دانه ای خوراکی و کمی بزرگ تر از لوبیا که درون غلاف سبزی جا دارد، کوسک، کالوسک

فرهنگ فارسی عمید

(قَ قُ رُ)

دهی است از دهستان سلطان آباد بخش حومه شهرستان سبزوار. موقع جغرافیایی آن دامنه و معتدل است و سکنۀ آن 329 تن است. آب آن از قنات و محصول آن غلات، پنبه، میوه جات، تریاک و شغل اهالی زراعت است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9)

دهی است از دهستان سلطان آباد بخش حومه شهرستان سبزوار. موقع جغرافیایی آن دامنه و معتدل است و سکنۀ آن 329 تن است. آب آن از قنات و محصول آن غلات، پنبه، میوه جات، تریاک و شغل اهالی زراعت است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9)

لغت نامه دهخدا

(دَ دُ بَیْ یِنْ)

جاء بدبادبی ّ و بدبادبیین، آورد مال بسیار، یعنی چون مور و ملخ در کثرت. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(قَ ءَ بی ی)

قوأب: اناء قوأبی. (منتهی الارب) (تاج العروس). رجوع به قوأب شود

لغت نامه دهخدا

(قَ رَ)

عباس، مکنی به ابوالحسن و مشهور به قرباقی. از شاعران بزرگ است. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

(قَ رَ قی ی)

نسبت است به قرباقه. (معجم البلدان). رجوع به مادۀ قبل شود

لغت نامه دهخدا

محافظ: و محافظان که قراقچیان گویند بر سر راهها نشانده بود، (جهانگشای جوینی)

لغت نامه دهخدا

(قُ قِ)

جائی است. (منتهی الارب). آبی است بنی ثغلب از خاندان بشر را که در ارض الجزیره واقعاست. (منتهی الارب). ابوالفرج اصفهانی در اخبار سلیک بن سلکه از آن یاد کرده است. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

(قُ قِ ری ی)

موضعی است میان کوفه و واسط. (منتهی الأرب) (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

(قُ قِ ری ی)

جهیرالصوت. شاعر گوید: قدکان هداراً قراقریا. خوش آواز. گویند: حاد قراقری. (از اقرب الموارد). حادی خوش آواز. نسبت است به قراقر. سائق خوش آواز. (منتهی الأرب). رجوع به قراقر شود

لغت نامه دهخدا

(قُ قِ)

اسب عامر بن قیس بن عامر بن یزید کنانی. (منتهی الأرب)
اسب اشجعبن ریث بن غطفان. (منتهی الأرب)

لغت نامه دهخدا

(قَ)

قبا و جامۀ کوچک. (برهان). قباچه. (رشیدی بنقل دکتر معین در حاشیۀ برهان)

لغت نامه دهخدا

(قَ)

یوسف بن مفضل بن حسن انصاری مکنی به ابوالولید از عالمان است. سلفی در اسکندریه وی را ملاقات کرده و از او حدیث نوشته است. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

(قَ)

نسبت است به قبذاق. (معجم البلدان). رجوع به قبذاق شود

لغت نامه دهخدا

(طَ طِ)

حسین بن کمال الدین. او را در علم هیئت کتابی است مختصر به نام ’السبعالشداد’ که بسال 1309 هجری قمری در دهلی هندبطبع رسیده است. (معجم المطبوعات ج 2 ستون 1226)

لغت نامه دهخدا

(طَ طِ)

نسبت به طباطباست. (از تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

(قِ بی ی)

نسبت است به قباب. رجوع به قباب شود

لغت نامه دهخدا

(قِ)

طائفه ای از ترکان ناحیۀ قبچاق در ترکستان. (از برهان). رجوع به قبچاق شود

لغت نامه دهخدا

تصویری از حباقی — تصویر حباقی

شبدر وحشی

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از قالبی — تصویر قالبی

یتکی، چپاندنی

فرهنگ لغت هوشیار

قبطی تازی گشته شور گیا گیاهی است از تیره بادنجانیان که مانند اشنیان خاکستر حاصل از سوخته اش در صابون سازی بکار می رود و در تداول عامه آن را شوره نامند علف شوره شور رجل الفروج رجل الفلوس. شورگیاه

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از قاقمی — تصویر قاقمی

منسوب به قاقم

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از عباقری — تصویر عباقری

بپ (غالی نفیس) فریش

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از تباقی — تصویر تباقی

باقی ماندن

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از باقلی — تصویر باقلی

باقلا

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از رباقی — تصویر رباقی

کاستک از ماهیان

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از ذبابی — تصویر ذبابی

مگس سبز

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از قراقچی — تصویر قراقچی

مامور قرق و خلوت ساختن راه یا محلی قرقچی

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از قبچاقی — تصویر قبچاقی

فردی از قبچاق. از مردم قفچاق

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از قباچای — تصویر قباچای

قباچه

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از قبایی — تصویر قبایی

منسوب به قبا از مردم قبا قباوی

فرهنگ لغت هوشیار

جای شلوغ، نشستن چند نفر به طور فشرده در مکان یا محوطه ای

فرهنگ گویش مازندرانی

قبیله ای

دیکشنری اردو به فارسی