معنی قباحی - جستجوی لغت در جدول جو

قباحی(قَ حا)

لغت نامه دهخدا

اباحی

اباحتی، آنکه هر چیز و هر کاری را مباح می داند و ارتکاب هر گناهی را جایز می شمارد

فرهنگ فارسی عمید

قباحت

زشتی در قول، فعل یا صورت، رسوایی، فضاحت

فرهنگ فارسی عمید

قبایح

قبیحه ها، قبیح ها، زشت ها، ناپسندها، جمع واژۀ قبیحه

فرهنگ فارسی عمید

قباوی

(قُوی ی)

داود مقری از فقیهان است. ابوکامل بصری گوید او و فرزندش سلیمان که از مردم فرغانه از شهری به نام قبا هستند با ما حدیث مینوشتند. (سمعانی)

لغت نامه دهخدا

رباحی

(رَ)

کافوری که بشهر رباح منسوب است. (از اقرب الموارد). نوعی از کافور. (از منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). اینکه میگویند رباح نام محلی یا پادشاهی است بگمان من بی اصل است، تنها جایی که بنام رباح هست قلعه ای است به اندلس از اعمال طلیطله و آنجا مشهور به داشتن کافور نیست وکافور رباحی یا عطر زباد است و یا کافوری که بوی زباد دهد یا برای جودت آن کافور را رباحی گویند، یعنی کافوری خوشبوی تر. (از یادداشت مرحوم دهخدا). جنسی است از کافور. (از تاج العروس). و رجوع به رباح شود
منسوب است به قلعۀ رباح که در بلاد اندلس واقع شده. (از اللباب فی تهذیب الانساب) (معجم البلدان) (انساب سمعانی). شاید نام بنیانگذار آن رباح باشد. (از اللباب فی تهذیب الانساب)

لغت نامه دهخدا

رباحی

(رَ)

قاسم بن شارح. محدث و فقیه بود. (از معجم البلدان). محدّث در اصطلاح علم حدیث، به شخصی گفته می شود که احادیث پیامبر اسلام (ص) را روایت، حفظ، بررسی و نقل می کند. این فرد معمولاً با دقت فراوان، سلسله اسناد را بررسی می کند تا از صحت روایت اطمینان حاصل شود. محدثان نقش بسیار مهمی در ثبت و حفظ سنت نبوی ایفا کرده اند و بدون تلاش های آنان، منابع اصلی دین اسلام دچار تحریف می شد.
محمد بن سعد. نحوی و لغوی و شاعر که بسبب انتساب به شهرحیان، حیانی نیز گفته شده است. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

قبایی

(قُ یی ی)

نسبت است به قبا و آن موضعی است به مدینه. (الانساب سمعانی). رجوع به قبا شود

لغت نامه دهخدا

قبایی

(قُ یی ی)

رزق الله بن محمد بن ابوالحسن بن عمر قبایی فرغانه ای مکنی به ابوسعد و معروف به ابوالمکارم وی از مردم قبا (یکی از شهرهای فرغانه) است که در بخارا میزیست. او از ادیبان شایسته بود و مؤلف معجم البلدان گوید: من از وی روایت شنیدم. (معجم البلدان)
محمد بن سلیمان وی از ابوامامه بن سهل بن حنیف روایت کند و از او عبدالعزیز بن دراوردی و حاتم بن اسماعیل روایت دارند. (سمعانی) (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

قباوی

(قُ وی ی)

مسعده بن اسقعبن مسعده بن مبارک بن زید بن احمد فرغانی مکنی به ابوبکر از قدماء محدثان است. وی به سمرقند رفت و در آنجا حدیث گفت. گویند او از مردم مرو است که در قبا سکونت گزید و بدان منسوب گردید. او از محمد بن جهم سمری و ابراهیم بن عبدﷲ عیسی و ابن ابی مسعرهمکی و یحیی بن فضل خجندی و جز ایشان روایت کند و از او ابوبکر محمد بن عصمت مقوی روایت دارد. (سمعانی)
خلیل بن احمد فقیهی پارسا بود و در بخارا حدیث میکرد. (سمعانی)

لغت نامه دهخدا

قباوی

(قُ وی ی)

نسبت است به قبا که شهری است از فرغانه. رجوع به قبا شود

لغت نامه دهخدا

صباحی

(صَبْ با)

نام تیره ای است از شعبه شیبانی از ایلات عرب در خمسۀ فارس. (جغرافیای سیاسی مسعود کیهان ص 87)

لغت نامه دهخدا

قباوی

(قُ وی ی)

رزق الله. سمعانی گوید: وی برای ما از ابوالفضل بکر بن محمد بن علی روایت کرد. در بخارا از او احادیث مختصری شنیدم. او به کودکان ادب درس میگفت. (سمعانی)

لغت نامه دهخدا

قبانی

(قَبْ با نی ی)

نسبت است به قبان. (سمعانی). رجوع به قبان شود

لغت نامه دهخدا

قباعی

(قُ عی ی)

مرد بزرگ سر. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قباطی

(قَ بُ)

ناحیه ای بود در سرمن رای. فراهم آمدنگاه اهل فساد. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قباری

(قَبْ با ری ی)

نسبت است به قبّار

لغت نامه دهخدا

سباحی

(سَبْ با)

شناگری:
هیچ دانی آشنا کردن بگوی
گفت نی از من تو سباحی مجوی.
(مثنوی).
میروم بر وی چنانکه خس رود
نی بسباحی چنانکه کس رود.
(مثنوی)

لغت نامه دهخدا

اباحی

(اِحی ی)

ملحدی که همه چیز را مباح شمرد

لغت نامه دهخدا

صباحی

(صُ)

محمد بن سلیمان بن محمدصباحی معلم. مکنی به ابوعمرو. او از عیسی بن شعیب قسملی و عاصم بن سلیمان کوفی و از وی قاسم بن نصر محرومی (مخزومی ؟) و هشام بن علی سیرافی روایت کنند. و گفته اند که نام او سلیمان است. (سمعانی ص 349 ورق الف)
وی از اولاد صباح بن لکیزبن اقصی بن عبدقیس و مکنی به حیزه است و از پیغمبر روایت کند و از این قبیله جز وی کسی پیغمبر را درک نکرد. (سمعانی ص 349 ورق الف)
عبدالحرب بن زید بن صفوان بن صباح وی از جانب قوم خود به رسالت نزد پیغمبر شد و آن حضرت او را عبدالله نامید. (الانساب سمعانی ص 349 ورق الف)
احمد بن حسین بن هارون صباحی مکنی به ابوبکر. وی از قبیلۀ صباح است از بنی سهم. (الانساب سمعانی ص 349 ورق الف)
یزید بن سعید مدینی. وی دو حدیث از مالک بن انس روایت کند. (الانساب سمعانی ص 349 ورق الف)

لغت نامه دهخدا

صباحی

(صُ حی ی)

دم صباحی، خون سخت سرخ. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قباری

(قَبْ با ری ی)

منصور مکنی به ابوالقاسم، زاهدی است در اسکندریه. (منتهی الارب). و در 662 هجری قمری وفات یافته است. (تاج العروس)

لغت نامه دهخدا