معنی فقحل - جستجوی لغت در جدول جو

فقحل

لغت نامه دهخدا

ویژگی جنس نر از هر حیوانی، کنایه از دانا، خردمند
فحول شعرا: کنایه از شاعران چیره دستی که هنگام معارضه با شاعران دیگر، چیره می شوند

فرهنگ فارسی عمید

فقحله

(ذَءْ)

بیجاو زودخشم گرفتن. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فقح

(ذَءْ طَ)

چشم بازکردن بچۀ سگ، بر شرم کسی زدن. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، سفوف ساختن چیزی را. (منتهی الارب). و لغت یمانی است. (از اقرب الموارد) ، شکوفه برآوردن گیاه و با غورۀ رنگین گردیدن. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فقل

(فُ)

ماهیی است زهردار دراز به اندازۀ یک انگشت و خورده نشود. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد از قاموس)

لغت نامه دهخدا

فحل

(فَ)

لقب علقمه، بدان جهت که چون امری ءالقیس مادر جندب را بسبب غالب آمدنش بر وی در شعر طلاق داده علقمه وی را در حبالۀ نکاح خود درآورد. (منتهی الارب). رجوع به علقمۀ فحل شود
نام ابن عباس بن حسان که با یزید بن مهلب کارزار نمود و به ضرب متخالف یکدیگر را کشتند. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

تقحل

(تَ بَزْ زُ)

پوست بر استخوان خشک گردیدن و خشک اندام گشتن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). پوست بر استخوان خشک گردیدن از کلان سالی. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فطحل

(فِ طَ)

روزگاری که انسان در آن خلق نشده بود: زمن الفطحل، یعنی زمان نوح. و در مبالغۀ قدمت چیزی گویند: آن از زمان فطحل است. (از اقرب الموارد). مثل عهد دقیانوس در فارسی

لغت نامه دهخدا

فقحه

(فَ حَ)

شکوفۀ خرما. (منتهی الارب) ، از هر گیاهی گل آن. (از اقرب الموارد.) ، حلقۀ سوراخ شرم انسان یا حلقۀ فراخ شرم. (منتهی الارب). حلقۀ نشیمن فراخ. (از اقرب الموارد) ، پنجۀ دست. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، کمربند احرام. (از منتهی الارب). مندیل احرام در حج. ج، فقاح. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فحل

(فَ)

ستارۀ سهیل، بدان جهت که از ستارگان دیگر برکنارباشد همچو گشن که وقت برجستن بر ماده از شتران کناره گزیند. (منتهی الارب). سهیل را گویند، چون از دیگر ستارگان کناره گیرد مانند جنس نر. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فحل

(فِ)

موضعی است به شام که در آن جنگها واقع شده. (منتهی الارب). مسلمانان را با رومیان در این مکان وقعه ای افتاد که هشتادهزار رومی کشته شد و این واقعه معروف و به یوم الفحل و یوم الردعه و یوم النیسان مشهور است. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا