معنی غندور - جستجوی لغت در جدول جو

غندور

لغت نامه دهخدا

تندور

تندر، رعد، هر چیز غرّنده

فرهنگ فارسی عمید

مندور

غمناک، اندوهگین، بدبخت، درمانده، خسیس

فرهنگ فارسی عمید

غندر

جوان فربه و ستبر

فرهنگ فارسی عمید

غندوره

(غَ رَ)

زنی که با تبختر و ناز راه رود. صفت است از غندره. (از منجد الطلاب). رجوع به غندور و غندره شود

لغت نامه دهخدا

غندر

(غُ دُ)

نوجوان فربه سطبر نازپرور و خوشتر عیش. (منتهی الارب). جوان فربه و درشت و نازپرورده. (از اقرب الموارد). غندر. رجوع به همین کلمه شود

لغت نامه دهخدا

غدور

(غَ)

بی وفا، مذکر و مؤنث در وی یکسان است. (منتهی الارب) (آنندراج). غادر. غادره. ج، غدر. (اقرب الموارد) ، شتر ماده که از گله پس ماند، و اگر چوپان خود شتر را ترک کند آن را غدیره گویند. (از تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

مندور

(مَ)

مگس و ذباب. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مندور

(مَ)

غمگین بود. (لغت فرس چ اقبال ص 144). غمناک. (آنندراج). مندوور. (ناظم الاطباء). متحیر. درمانده. (حاشیۀ فرهنگ اسدی نخجوانی). مفلوک و صاحب ادبار و سیاه بخت و بی دولت و به معنی گرفته و خسیس و بی بهره از نعمت خدا هم هست. (آنندراج) : احمدعلی نوشتکین نیز بیامد چون خجلی و مندوری. (تاریخ بیهقی) (یادداشت مرحوم دهخدا). رجوع به مندوور شود.
- مندور کردن، درمانده کردن. بدبخت کردن:
خداوندم نکال عالمین کرد
سیاه و سرنگونم کرد و مندور.
منوچهری

لغت نامه دهخدا

مندور

(مَ دُ رُ)

دشتی در حدود ارمنستان. (خسرو و شیرین چ وحید دستگردی حاشیۀ ص 140) :
گهی راندند سوی دشت مندور
تهی کردند دشت از آهو و گور.
نظامی (خسرو و شیرین ایضاً ص 140)

لغت نامه دهخدا

گندور

(گَ)

سفرۀ چرمین و پیش انداز یعنی پارچه ای که در سر سفره و میز به روی زانوها گسترند تا چیزی از خوردنی به روی دامن و بر زمین نریزد. (ناظم الاطباء: کندوره). کندوره. رجوع به همین کلمه و رجوع به گندوره و گندوری و گندوله شود، میز بزرگ و خوان کلان. (ناظم الاطباء: کندوره)

لغت نامه دهخدا

سندور

(سَ)

نام شهری است که ساج ازاو خیزد. (حاشیۀ فرهنگ اسدی نخجوانی) :
از سمندور تا بخیزد عود
تا همی ساج خیزد از سندور.
خسروی

لغت نامه دهخدا

کندور

(کُ)

کندر و مصطکی. (ناظم الاطباء). علک. کندر. مزدکی. (زمخشری)

لغت نامه دهخدا

کندور

کنور. کندو. کندوله. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

غندوب

(غُ)

بمعنی غندبه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به همین کلمه شود

لغت نامه دهخدا

غندوذ

(غَ)

از قرای هرات. (معجم البلدان). در انساب سمعانی و اللباب فی تهذیب الانساب ’غندرود’ آمده است. رجوع به غندرود شود

لغت نامه دهخدا

غادور

بیوفا

لغت نامه دهخدا

تندور

(تُ / تَ)

تابخانه و تنور و گلخن و کوره. (ناظم الاطباء). تنّور و تنور. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا). رجوع به تنور شود

لغت نامه دهخدا

بندور

(بَ)

نفس منطبعه را گویند که آن قوت متخیلۀ افلاک است و جمع آن بندوران باشد. (برهان) (آنندراج). ازلغت دساتیری است. رجوع به فرهنگ دساتیر ص 236 شود

لغت نامه دهخدا

تندور

(تُ / تُ دَ / دُو)

رعد. (برهان) (لغت فرس اسدی چ اقبال ص 138) (آنندراج) (اوبهی). تندر. (لغت فرس اسدی ایضاً) (فرهنگ جهانگیری) :
خورد سیلی زند بسیار طنبور
دهد تیزی ببازی همچو تندور.
طیان (از لغت فرس اسدی ایضاً).
ابواسحاق روشندل تو آنی
که از رای تو گیرد روشنی هور
چو با یادتو باشد غم نباشد
شب تاریک و ابر و برق و تندور.
؟ (از معیار جمالی چ دانشگاه ص 133).
، بلبل را نیز گویند که عرب عندلیب خوانند. (برهان) (آنندراج). بلبل. (ناظم الاطباء). رجوع به تندر شود

لغت نامه دهخدا

بندور

(بُ)

ریسمانی باشد که بدان جوال و توبره و امثال آن را دوزند. (برهان) (آنندراج) (انجمن آرا) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

غندر

(غُ دُ)

محمد بن جعفر بصری. ملقب به غندر و مکنی به ابوعبدالله. وی را بدان سبب غندر گفتند که در مجلس ابن جریج بسیار پرسید، و ابن جریج گفت: ماترید یا غندر؟ (چه میخواهی ای الحاح کننده ؟) و از آن پس به این لقب ملقب شد. از یکی از رواه حدیث است، و احمد و ابن مدینی از وی روایت کنند. وی به سال 193 هجری قمری درگذشت. رجوع به تاریخ بغداد ج 9 ص 325 و تاریخ الخلفاء و مادۀ ابوعبدالله غندر شود. خواندمیر در حبیب السیر (چ خیام ج 2 ص 250) این شخص را به نام محمد بن محمد بن جعفر آورده است و ظاهراً صحیح محمد بن جعفر است

لغت نامه دهخدا

حندور

(حِ دَ)

سیاهی چشم. (منتهی الارب). سیاهی دیده و حدقه. (ناظم الاطباء). رجوع به حندر شود

لغت نامه دهخدا

اندور

(اَ دَ وَ)

دهی است از بخش مرکزی شهرستان نوشهر با 225 تن سکنه. آب آن از رودخانه زیر و محصول آن برنج است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3)

لغت نامه دهخدا

خندور

(خَ)

دهی است از دهستان ساری سوباسار بخش پل دشت شهرستان ماکو با 496 تن سکنه. آب آن از زنگبارچای و محصول آن غلات و پنبه و توتون و کنجد و حبوبات، شغل اهالی زراعت و گله داری و از صنایع دستی جاجیم بافی و راه شوسه است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا