جایی که در آن غم و غصه بسیار باشد، خانه ای که اهل آن غمگین باشند، غم خانه، غم سرا، ماتمکده، کنایه از دنیا، برای مثال شاد از چه ام از آنکه در این غمکده یکی ست / درمان و درد و نیک و بد و سور و شیونم (حسن غزنوی - لغتنامه - غمکده)
جایی که در آن غم و غصه بسیار باشد، خانه ای که اهل آن غمگین باشند، غم خانه، غم سرا، ماتمکده، کنایه از دنیا، برای مِثال شاد از چه ام از آنکه در این غمکده یکی ست / درمان و درد و نیک و بد و سور و شیونم (حسن غزنوی - لغتنامه - غمکده)
جایگاه غم و اندوه. غمخانه. غم سرا. ماتمکده. بیت الحزن. خانه دلگیر: ناف تو بر غم زدند غم خور خاقانیا کآنکه جهان را شناخت غمکده شد جان او. خاقانی. خاکش به آب سیل سرشت از پی شگون روزی که دهر غمکده ام را بنا گذاشت. ابوطالب کلیم (از آنندراج). ، کنایه از دنیا: شاد از چه ام از آنکه درین غمکده یکیست درمان و درد و نیک و بد و سور وشیونم. سیدحسن غزنوی. خاقانی ازین کوچۀ بیداد برو تسلیم کن این غمکده را شاد برو جایی ز فلک یافته ای بند تو اوست جا را به فلک بازده آزاد برو. خاقانی. ، (اصطلاح تصوف) مقام مستوری را گویند. (از کشاف اصطلاحات الفنون ص 1558)
جایگاه غم و اندوه. غمخانه. غم سرا. ماتمکده. بیت الحزن. خانه دلگیر: ناف تو بر غم زدند غم خور خاقانیا کآنکه جهان را شناخت غمکده شد جان او. خاقانی. خاکش به آب سیل سرشت از پی شگون روزی که دهر غمکده ام را بنا گذاشت. ابوطالب کلیم (از آنندراج). ، کنایه از دنیا: شاد از چه ام از آنکه درین غمکده یکیست درمان و درد و نیک و بد و سور وشیونم. سیدحسن غزنوی. خاقانی ازین کوچۀ بیداد برو تسلیم کن این غمکده را شاد برو جایی ز فلک یافته ای بند تو اوست جا را به فلک بازده آزاد برو. خاقانی. ، (اصطلاح تصوف) مقام مستوری را گویند. (از کشاف اصطلاحات الفنون ص 1558)
