معنی علیمی - جستجوی لغت در جدول جو

علیمی

لغت نامه دهخدا

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

تصویری از علامی — تصویر علامی

مرد بسیار دانا و باهوش

فرهنگ فارسی عمید

تصویری از تعلیمی — تصویر تعلیمی

آموزشی مثلاً ادبیات تعلیمی، عصای سبکی که در دست می گیرند

فرهنگ فارسی عمید

تصویری از کلیمی — تصویر کلیمی

پیرو حضرت موسی، یهودی

فرهنگ فارسی عمید

(عَ)

محمد بن علی بن محمد بن احمد بن نزار تنوخی جلی، مکنی به ابوعبدالله ومشهور به عظیمی (483- 556 ه. ق.). از فاضلان حلب و مدرسان آنجا بود. وبا ابن عساکر و سمعانی صحبتی داشت. او راست: تاریخ العظیمی، که ابن خلکان از آن استفاده کرده است. (از الاعلام زرکلی به نقل از کشف الظنون و اعلام النبلاء)

محمد بن علی بن محمد بن احمد بن نزار تنوخی جلی، مکنی به ابوعبدالله ومشهور به عظیمی (483- 556 هَ. ق.). از فاضلان حلب و مدرسان آنجا بود. وبا ابن عساکر و سمعانی صحبتی داشت. او راست: تاریخ العظیمی، که ابن خلکان از آن استفاده کرده است. (از الاعلام زرکلی به نقل از کشف الظنون و اعلام النبلاء)

لغت نامه دهخدا

(کَ)

منسوب به کلیم اﷲ، موسی (ع). پیرو دین موسی (ع) (فرهنگ فارسی معین). یهود. جهود. یهودی. موسایی. موسوی. اسرائیلی. ج، کلیمیان. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به یهود و بنی اسرائیل شود

لغت نامه دهخدا

(کَ)

کلیم بودن. مانند موسی (ع) بودن. (فرهنگ فارسی معین). و رجوع به کلیم و کلیم اﷲ شود

لغت نامه دهخدا

(سَ)

اسمش چون خلقش حسن و صاحب قلب سلیم و سلیقه مستقیم بود در سبزوار متوطن بوده. و در اوایل حال به اعمال دیوانی مشغول آخرالامر از آن شغل معزول شد و سبب آنکه روزی براتی به بیوه زنی نوشته آن عجوزه فریادکنان دوید، گفت: ای مرد! این برات را بحکم که بر من نوشتی ؟ سلیمی گفت: بحکم سیدفخرالدین. آن عجوزه گفت: نمیدانم حق تعالی در روز جزا از تو قبول خواهد کرد یا نه ؟ سلیمی را درد در نهاد افتاد و گفت واﷲ باﷲ نه. دوات و قلم را شکسته سوگند یاد کرد و دیگر مدت العمر حرام و حرام خوارگی نکرد و بعد از توبه بحج رفت، در مراجعت وفات یافت و در سبزوارمدفون است. (از آتشکدۀ آذر ص 70). و سنۀ مرگ او را 327 هجری قمری نوشته. مؤلف الذریعه به نقل از تذکرۀ دولت شاه سمرقندی نویسد: وی بسال 854 هجری قمری درگذشت. مؤلف ریحانه الادب نیز به نقل از سفینه (ص 212) وفات او را در همین سال نوشته است. (از حاشیۀ آتشکدۀ آذر چ شهیدی ص 32). و رجوع به کتاب مذکور شود

اسمش چون خلقش حسن و صاحب قلب سلیم و سلیقه مستقیم بود در سبزوار متوطن بوده. و در اوایل حال به اعمال دیوانی مشغول آخرالامر از آن شغل معزول شد و سبب آنکه روزی براتی به بیوه زنی نوشته آن عجوزه فریادکنان دوید، گفت: ای مرد! این برات را بحکم که بر من نوشتی ؟ سلیمی گفت: بحکم سیدفخرالدین. آن عجوزه گفت: نمیدانم حق تعالی در روز جزا از تو قبول خواهد کرد یا نه ؟ سلیمی را درد در نهاد افتاد و گفت واﷲ باﷲ نه. دوات و قلم را شکسته سوگند یاد کرد و دیگر مدت العمر حرام و حرام خوارگی نکرد و بعد از توبه بحج رفت، در مراجعت وفات یافت و در سبزوارمدفون است. (از آتشکدۀ آذر ص 70). و سنۀ مرگ او را 327 هجری قمری نوشته. مؤلف الذریعه به نقل از تذکرۀ دولت شاه سمرقندی نویسد: وی بسال 854 هجری قمری درگذشت. مؤلف ریحانه الادب نیز به نقل از سفینه (ص 212) وفات او را در همین سال نوشته است. (از حاشیۀ آتشکدۀ آذر چ شهیدی ص 32). و رجوع به کتاب مذکور شود

لغت نامه دهخدا

(سَ)

نوعی از پارچه. (ناظم الاطباء). نوعی از دلق و فرجی:
ز خود پوستین میفکندند خلق
سلیمی به بر کرد بر جای دلق.
نظام قاری (دیوان ص 184)

لغت نامه دهخدا

(عَ)

عظیم بودن. بزرگ بودن، کلانی، بسیاری، عظیم بودن نبض: از بهر آنکه طبیعت جویان مراد باشد و نبض هم بدین سبب میل به عظیمی دارد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). رجوع به عظیم شود

لغت نامه دهخدا

(عَقَ)

شمس الدین محمد بن عبدالرحمان بن علی بن ابی بکر. از فقهای شافعی مذهب قاهره به شمار میرفت. جلال سیوطی استاد او بود و خود از مدرسان ازهر مصر بود. تولد او در 897 و وفاتش در 969 هجری قمری اتفاق افتاده. او راست: الکوکب المنیر بشرح الجامع الصغیر، در سه جلد که در سال 968 از تألیف آن فارغ شد. و ملتقی البحرین فی الجمع بین کلام الشیخین. (از الاعلام زرکلی)

شمس الدین محمد بن عبدالرحمان بن علی بن ابی بکر. از فقهای شافعی مذهب قاهره به شمار میرفت. جلال سیوطی استاد او بود و خود از مدرسان ازهر مصر بود. تولد او در 897 و وفاتش در 969 هجری قمری اتفاق افتاده. او راست: الکوکب المنیر بشرح الجامع الصغیر، در سه جلد که در سال 968 از تألیف آن فارغ شد. و ملتقی البحرین فی الجمع بین کلام الشیخین. (از الاعلام زرکلی)

لغت نامه دهخدا

(عَ)

منسوب است به علیچه، تصغیرعلی، و وی ابوبکر بن محمد بن احمد بن محمد فقیه علیچی نسوی ابوبکر بن ابی سعید بن علیچه بود که از محدثان و فقیهان به شمار می رفت. وی نخست در نیشابور بسیار سماع (حدیث) کرد و آنگاه به عراق رفت و در آنجا فقه را از ابوالحسین بن قطان بیاموخت و از ابوبکر شافعی و جز وی سماع کرد و حاکم ابوعبدالله از او حدیث شنید. (از لباب الانساب). و رجوع به علیچه و انساب سمعانی شود

منسوب است به علیچه، تصغیرعلی، و وی ابوبکر بن محمد بن احمد بن محمد فقیه علیچی نسوی ابوبکر بن ابی سعید بن علیچه بود که از محدثان و فقیهان به شمار می رفت. وی نخست در نیشابور بسیار سماع (حدیث) کرد و آنگاه به عراق رفت و در آنجا فقه را از ابوالحسین بن قطان بیاموخت و از ابوبکر شافعی و جز وی سماع کرد و حاکم ابوعبدالله از او حدیث شنید. (از لباب الانساب). و رجوع به علیچه و انساب سمعانی شود

لغت نامه دهخدا

(عَ قَ)

ابوطالب مؤیدالدین محمد بن محمد. آخرین وزیر خلفای عباسی. رجوع به ابن علقمی و نیز دستورالوزراء ص 98 شود

لغت نامه دهخدا

(عُ می ی)

سبک روح تیزفهم. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). تیزفهم. (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

(عَلْ لا)

مرد دانا و بسیار باهوش. (ناظم الاطباء) (غیاث اللغات)

لغت نامه دهخدا

(عَلْ لا)

ابوالفضل بن شیخ مبارک بن شیخ خضر. رجوع به ابوالفضل ناگری شود. و نیز رجوع به ریحانه الادب ج 3 ص 248 و اعیان الشیعه ج 8 ص 99 و ریاض العارفین ص 200 و تذکرۀ علمای هند ص 4 و 74و نامۀ دانشوران ج 2 ص 639 و مرآت الخیال ص 79 شود

لغت نامه دهخدا

(عَ ذَ می ی)

حریص. کسی که هرچه بیابد بخورد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(غُ لَ)

منسوب به غلیم. (انساب سمعانی ورق 411 الف). رجوع به غلیم و اللباب فی تهذیب الانساب ج 2 ص 177 شود

لغت نامه دهخدا

(عُ لَ فی ی)

پالان علافی کوچک. (ناظم الاطباء). تصغیر و ترخیم ’علافی ّ’ است و آن پالان منسوب به علاف میباشد. (از لسان العرب) (ذیل اقرب الموارد). رجوع به علاف و علافی شود

لغت نامه دهخدا

(عُ لَ)

منسوب است به علیص، و او علیص بن ضمضم بن عدی است. که رعیل بن عصام بن حصن بن حارثه بن علیص شاعر به او منسوب است. (از اللباب فی تهذیب الانساب ابن اثیر)

لغت نامه دهخدا

(عُلْ لَ قا)

گیاهی است که بر درخت می پیچد و آن را ’علیق’ گویند. رجوع به علّیق شود. (از لسان العرب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

نام بطنی است از معین، از عتبه از صلته، از شمّر طوقه. این بطن به نام ’بوعلیوی’ نیز شهرت دارد. (از معجم قبائل العرب عمر رضا کحاله ج 2 ص 820 از عشائر العراق عزاوی ص 239)
نام فخذی است از ابی زلیطی، از حدیدی ها، که یکی از عشائر سوریه باشند. این فخذ بنام ’ابی علیوی’ نیز شهرت دارند. (از معجم قبائل العرب عمر رضا کحاله ج 2 ص 820)
نام فخذی است که در قرای مقطوعه و طابویه، از دیرالزور، که یکی از مناطق کشور سوریه است به سر می برند. (از معجم قبائل العرب عمر رضا کحاله ج 2 ص 820)

نام بطنی است از معین، از عُتبه از صلته، از شُمَّر طوقه. این بطن به نام ’بوعلیوی’ نیز شهرت دارد. (از معجم قبائل العرب عمر رضا کحاله ج 2 ص 820 از عشائر العراق عزاوی ص 239)
نام فخذی است از ابی زلیطی، از حدیدی ها، که یکی از عشائر سوریه باشند. این فخذ بنام ’ابی علیوی’ نیز شهرت دارند. (از معجم قبائل العرب عمر رضا کحاله ج 2 ص 820)
نام فخذی است که در قرای مقطوعه و طابویه، از دیرالزور، که یکی از مناطق کشور سوریه است به سر می برند. (از معجم قبائل العرب عمر رضا کحاله ج 2 ص 820)

لغت نامه دهخدا

(حَ)

حلم و بردباری: و این غایت حلیمی باشد. (تاریخ بیهقی)

لغت نامه دهخدا

(حَ)

منسوب به حلیم، منسوب به حلیمه. (الانساب)

لغت نامه دهخدا

(تَ)

تسمه که بر سر لجام باشد. (غیاث اللغات) (آنندراج). تسمه ای که بر سر لگام بندند. (ناظم الاطباء) :
ز تعلیمی همیشه بیم دارد
ندانم از که این تعلیم دارد.
طغرا (از آنندراج).
ز تعلیمیش بخیۀ چارجل
بود نزد فارس خط چارقل.
طغرا (ایضاً).
، عصای کوچکی که در دست گیرند. (ناظم الاطباء)

تسمه که بر سر لجام باشد. (غیاث اللغات) (آنندراج). تسمه ای که بر سر لگام بندند. (ناظم الاطباء) :
ز تعلیمی همیشه بیم دارد
ندانم از که این تعلیم دارد.
طغرا (از آنندراج).
ز تعلیمیش بخیۀ چارجل
بود نزد فارس خط چارقل.
طغرا (ایضاً).
، عصای کوچکی که در دست گیرند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(تَ)

منسوب است به تعلیم که جمعی از فرقۀ معروف به باطنی و اسماعیلی میباشند. اینان قائل به تعلم از امام معصوم هستند. چون که غیرامام را مصون از خطا نمیدانند. (از انساب سمعانی).
- تعلیمیان، اسماعیلیان: و تعلیمیان گویند که طریق معرفت صانع و ذات و صفات وی را اشکالات بسیار است و ادلۀ متعارض و عقول در آن متحیر و عاجز، پس اولیتر آن باشد که از قول صادق طلبند. (از کلیات حکیم عمر خیام، یادداشت بخط مرحوم دهخدا)
آنچه قابل تعلیم باشد. درخور تعلیم. رجوع به تعلیم شود.
- جسم تعلیمی. رجوع به همین کلمه شود.
- علم تعلیمی یا علم اوسط، علم ریاضی که قسمی از علم نظری است

منسوب است به تعلیم که جمعی از فرقۀ معروف به باطنی و اسماعیلی میباشند. اینان قائل به تعلم از امام معصوم هستند. چون که غیرامام را مصون از خطا نمیدانند. (از انساب سمعانی).
- تعلیمیان، اسماعیلیان: و تعلیمیان گویند که طریق معرفت صانع و ذات و صفات وی را اشکالات بسیار است و ادلۀ متعارض و عقول در آن متحیر و عاجز، پس اولیتر آن باشد که از قول صادق طلبند. (از کلیات حکیم عمر خیام، یادداشت بخط مرحوم دهخدا)
آنچه قابل تعلیم باشد. درخور تعلیم. رجوع به تعلیم شود.
- جسم تعلیمی. رجوع به همین کلمه شود.
- علم تعلیمی یا علم اوسط، علم ریاضی که قسمی از علم نظری است

لغت نامه دهخدا

تصویری از تعلیمی — تصویر تعلیمی

تسمه ای که بر سر لجام اسب می بندند، عصا

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از کلیمی — تصویر کلیمی

یهوتکان یهوتان یهودان یهودیان

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از علامی — تصویر علامی

علامه بنگرید به علامه تیز هوش مرد دانا وبسیار با هوش

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از کلیمی — تصویر کلیمی

((کَ))

موسوی، پیرو حضرت موسی، یهودی

فرهنگ فارسی معین

تصویری از تعلیمی — تصویر تعلیمی

((تَ))

تسمه ای که به لگام اسب بندند، عصای سبکی که به دست گیرند

فرهنگ فارسی معین

آموزشی، تعلیماتی، آموزش داده، تربیت یافته، بارآمده، مربوطبه تعلیم، عصای کوچک

فرهنگ واژه مترادف متضاد

جود، جهود، عبرانی، موسوی، یهودی

فرهنگ واژه مترادف متضاد

خردل وحشی

فرهنگ گویش مازندرانی

آکادمیک، آموزشی، آموزنده

دیکشنری اردو به فارسی