- عرقیل (عِ)
زردی بیضه. (منتهی الارب). زردی تخم مرغ و بیض. (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء)
معنی عرقیل - جستجوی لغت در جدول جو
- عرقیل
زرده زرده تخم مرغ
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(عَ رَ قی یَ)
لغت نامه دهخدا
دستارچه و روپاک ابریشمین. (از برهان). رومال کوچک که به آن عرق پاک کنند. (غیاث اللغات) (آنندراج). دستارچه و روپاک ابریشمین که بدان عرق برچینند. (آنندراج). پارچۀ کوچکی که بدان عرق از بدن پاک کنند. دستمال و رومال. (ناظم الاطباء) :
در عرقیه قطرات عرق (؟)
شبنم گل بود بروی ورق.
میرخسرو (از آنندراج)
در عرقیه قطرات عرق (؟)
شبنم گل بود بروی ورق.
میرخسرو (از آنندراج)
(عَ)
لغت نامه دهخدا
موضعی است به حوران. (منتهی الارب). قریه ای است از قرای حوران از ناحیۀ لوی از اعمال دمشق. (از معجم البلدان)
(عُ قَ)
لغت نامه دهخدا
ابن کعب بن ربیعه بن عامر بن صعصعه، از عدنان. جدی است جاهلی. وبرخی از فرزندان او امارت کوفه و شهرهای فرات را داشتند و بر موصل نیز دست یافتند. و چون سلجوقیان این شهرها را تسخیر کردند آنان به بحرین که زادگاه اصلی آنان بود، کوچ کردند. قبیلۀ بنی ربیعه بن عقیل که از قبایل توانای جاهلیت بود، از این نسل بشمار می آیند. توبه بن الحمیر و مجنون لیلی الاخیلیه از شاعران این قبیله اند، و بشار بن برد شاعر از موالی ایشان است. (از الاعلام زرکلی) (از فرهنگ فارسی معین). و رجوع به مآخذذیل شود: ابن خلدون ج 4 ص 254، نهایهالارب قلقشندی، ابن خلکان ج 2 ص 114، الذریعه ج 1 ص 324، الرجل نجاشی
(عِ)
لغت نامه دهخدا
خانواده ای از اهل کنعان که در عرقه ساکن بودند، و عرقه در نزد تل عرقه به شمال طرابلس واقع، که پرستندگان عشتاروت در اینجا بودند. (از قاموس کتاب مقدس)
(عِ)
لغت نامه دهخدا
لقب عروه بن مروان عرقی حرار است. وی محدث و امی بود و از عبیدالله بن عمر رقی و موسی بن اعین روایت کرده است. و ایوب بن محمد وزان و خیر بن عرفه و یونس بن عبدالاعلی و سعید بن عثمان تنوخی از او روایت کرده اند. (از معجم البلدان)
لقب احمد بن حمزه بن احمد تنوخی عرقی، مکنی به ابوالحسن است. وی محدث و شافعی مذهب بود و در اسکندریه نزد سلفی حدیث آموخت. تولد او را سال 462 هجری قمری نوشته اند. او در اسکندریه درگذشت و جسد او به مصر حمل شد. (از معجم البلدان)
لقب عروه بن مروان جزری عرقی محدث و ساکن شهر عرقه بوده که از عبیدالله بن عمر ورقی و موسی بن اعین و دیگران روایت دارد و ایوب بن محمد وزان و دیگران از او روایت کرده اند. (از اللباب فی تهذیب الانساب)
لقب احمد بن حمزه بن احمد تنوخی عرقی، مکنی به ابوالحسن است. وی محدث و شافعی مذهب بود و در اسکندریه نزد سلفی حدیث آموخت. تولد او را سال 462 هجری قمری نوشته اند. او در اسکندریه درگذشت و جسد او به مصر حمل شد. (از معجم البلدان)
لقب عروه بن مروان جزری عرقی محدث و ساکن شهر عرقه بوده که از عبیدالله بن عمر ورقی و موسی بن اعین و دیگران روایت دارد و ایوب بن محمد وزان و دیگران از او روایت کرده اند. (از اللباب فی تهذیب الانساب)
(عَ قَ لا)
لغت نامه دهخدا
خرامش و رفتار به تکبر. (منتهی الارب). راه رفتنی که در آن تبختر و به خود بالیدن باشد. (از اقرب الموارد)
(عِ)
لغت نامه دهخدا
مرد کج رو که به راه مستقیم نیاید و ثبات نورزد. (منتهی الارب). آنکه بر رشد و راه راست خود، مستقیم نگردد. (از اقرب الموارد)
(عِ قی ی)
لغت نامه دهخدا
منسوب است به عرقه که آن شهرکی است در مشرق طرابلس شام. وجماعتی از بزرگان بدانجا منسوبند. (از اللباب فی تهذیب الانساب) (از معجم البلدان). رجوع به عرقه شود
(عَ)
لغت نامه دهخدا
سختی ها و کارهای دشوار و سخت و دشواریها. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). داهیه. (مهذب الاسماء)
به عربی صفره بیض است. (مخزن الادویه)
(عَ رَ)
لغت نامه دهخدا
منسوب به عرق. رجوع به عرق شود، در تداول عامه، آنکه معتاد به بسیار عرق خوردن است. (یادداشت مرحوم دهخدا)
(عَ)
لغت نامه دهخدا
ابن ابی طالب عبدمناف بن عبدالمطلب هاشمی قرشی، مکنی به ابویزید. برادر بزرگتر علی بن ابی طالب (ع). وی در جاهلیت شهرتی بسیار داشت و یکی از چهار تنی بود که قریش در منافرات و منازعات خود برای حکمیت بدانها رجوع میکرد. (سه تن دیگر مخرمه، و حویطب، و ابوجهم بوده اند). عقیل تا غزوۀ بدر در شرک باقی بود و در این غزوه قریش او را وادار ساختند تا با مسلمانان بجنگد و چون به اسارت مسلمین درآمد، با فدیۀ عباس بن عبدالمطلب آزاد شد و به مکه بازگشت و پس از واقعۀ حدیبیه اسلام آورد، و به سال هشتم هجری به مدینه مهاجرت کرد و در غزوۀمؤته همراه مسلمین شرکت جست. هنگامی که برادرش علی (ع) به خلافت رسید از وی جدا شد و به معاویه پیوست، و در اواخر عمر بینایی خویش را از دست داد. عقیل در زمان خود آگاهترین قریش در شناختن ایام و انساب آنان بود. و مردم در مسجد مدینه انساب و اخبار را از او میگرفتند. عقیل به سال 60 ه. ق. در ابتدای خلافت یزید درگذشت و برخی درگذشت او را در ایام معاویه میدانند. در حلب و نواحی آن گروهی میزیستند که به او نسبت داشتند و به بنی عقیل شهرت داشتند. (از الاعلام زرکلی به نقل از الاصابه و البیان و التبیین و نکت الطالبیین و طبقات ابن سعد و تاج العروس و مقاتل الطالبیین)
خردمند، عاقل، فهیم، لبیب، بزرگوار، گرامی