معنی ظماءه - جستجوی لغت در جدول جو

ظماءه

لغت نامه دهخدا

حماءه

(حَ اَ)

حماء. گل سیاه و بدبو، گیاهی است. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ظیاءه

(طَ ءَ)

مرد گول

لغت نامه دهخدا

قماءه

(قَ ءَ)

جائی که بر آن آفتاب نرسد. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). گویند جائی که در زمستان آفتاب بدان نتابد. (از اقرب الموارد) ، جای فراخی و ارزانی. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قماءه

(رَشْوْ)

فربه شدن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به قموء و قماء شود

لغت نامه دهخدا

قماءه

(تَ)

خوارشدن و حقیر گردیدن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)
حقیر و خوار شدن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

کماءه

(کَ ءَ)

جمع واژۀ کم ء علی غیرالقیاس، یا کماه اسم جمع است و یا برای واحد و جمع هر دو آید. (منتهی الارب). ج کم ء. (ناظم الاطباء)، یک عدد سماروغ. (ناظم الاطباء). قارچ. طملان. دنبلان. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : فاذا اشتدالحر قذفه (قذف العنبر) من قعره مثل الفطر و الکماءه. (اخبار الصین و الهند ص 4، یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مادۀبعد شود

جَمعِ واژۀ کم ء علی غیرالقیاس، یا کماه اسم جمع است و یا برای واحد و جمع هر دو آید. (منتهی الارب). ج کم ء. (ناظم الاطباء)، یک عدد سماروغ. (ناظم الاطباء). قارچ. طملان. دنبلان. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : فاذا اشتدالحر قذفه (قذف العنبر) من قعره مثل الفطر و الکماءه. (اخبار الصین و الهند ص 4، یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مادۀبعد شود

لغت نامه دهخدا

ظماء

(ظِ)

جمع واژۀ ظمآن

لغت نامه دهخدا

ظماء

(ظُ)

جمع واژۀ ظمآن نادراً

لغت نامه دهخدا

ظماء

(حِ)

ظماء. ظماءه. تشنه شدن یا سخت تشنه شدن، آرزومند و تشنۀ چیزی گردیدن

لغت نامه دهخدا

ماءه

(مِ ءَ)

از ’م ٔی’، صد و اصل آن ’مأی ً’ (م ئن ) است و ’هاء’ عوض از ’یاء’ می باشد و آن اسمی است که به صورت وصف استعمال شود و گویند مررت برجل ماءه ابله. ج، مئات، مئون، مئون، مأی (م ئن ) . (منتهی الارب). و رجوع به دو مادۀ بعد شود

از ’م ٔی’، صد و اصل آن ’مأی ً’ (م ِ ئَن ْ) است و ’هاء’ عوض از ’یاء’ می باشد و آن اسمی است که به صورت وصف استعمال شود و گویند مررت برجل ماءه ابله. ج، مِئات، مِئون، مُئون، مأی (م ِ ئَن ْ) . (منتهی الارب). و رجوع به دو مادۀ بعد شود

لغت نامه دهخدا

ماءه

(ءَ)

امراءه ماءه، زن سخن چین. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ماءه

(ءَ)

آب. (از منتهی الارب). مؤنث ماء. (منتهی الارب، ذیل ماء). رجوع به ماء شود

لغت نامه دهخدا