- ضن (ضِن ن)
دوست خالص. (دهار). خاص و مخصوص. گویند: هو ضنّی، یعنی او خاص به من است. و فلان ضنّی من بین اخوانی، یعنی فلان در میان برادران من اختصاص مانندی به من دارد. (منتهی الارب)
معنی ضن - جستجوی لغت در جدول جو
- ضن (حَ رَ بَ)
ضنانه. زفت گردیدن و زفتی کردن. (منتهی الارب). بخیلی کردن. (زوزنی) (دهار) (تاج المصادر) (منتخب اللغات)
- ضن (ضَ نِنْ)
بیمار. گویند: ترکته ضنی ً و ضنیاً. (منتهی الارب). ج، اضناء
- ضن
زفتی، زفتی کردن، زفت گردیدن (زفت بخیل)
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(ضِنْ نَ)
لغت نامه دهخدا
نام پنج قبیله است: ضنه بن سعد در قضاعه و ضنه بن عبدالله درعذره و ضنه بن حلاّف در اسد و ضنه بن خزیمه و ضنه بن العاص در ازد و ضنه بن عبدالله در نمیر. (منتهی الارب)
(ضِنْ نَ)
لغت نامه دهخدا
ابن عبدبن کثیر بن عذره قضاعی از قحطان. جدی جاهلی است. و منازل فرزندان وی بشام بوده است. (الاعلام زرکلی ج 2 ص 440)
(حِ بَ)
لغت نامه دهخدا
ضن ء. ضناء. ضن ء. بسیاربچه شدن زن و جز از زن. (منتهی الارب). بسیارفرزند شدن. (تاج المصادر) (زوزنی) ، بسیار شدن شتران. (منتهی الارب). بسیار شدن مال. (تاج المصادر) ، رفتن و پنهان شدن. (منتهی الارب)
(ضُنْ نا)
لغت نامه دهخدا
ابوضنی سعید بن ضنی. محدث است. (منتهی الارب). عنوان محدث تنها به کسی داده می شد که هم علم و هم تقوای لازم برای نقل حدیث را دارا بود. این افراد با حفظ سنت نبوی، در برابر تحریف ها ایستادند و با نوشتن کتاب های حدیثی معتبر، دین اسلام را به شکل صحیح به نسل های آینده منتقل کردند. آنان نه تنها ناقلان حدیث، بلکه نگهبانان فرهنگ اسلامی بودند که با جدیت در انتقال صحیح معارف اسلامی کوشیدند.
(ضَ)
لغت نامه دهخدا
معرب از بربری، مهات، و آن قسمی از آهوست بزرگ بارنگ سفید و سیاهی در گردن با شاخهای بزرگ لولبی
(حَجْءْ)
لغت نامه دهخدا
ضناکه. ضنوکه. تنگ شدن. (منتهی الارب) (زوزنی). تنگ عیشی. تنگ عیش شدن. (تاج المصادر). دست تنگی
(حِ)
لغت نامه دهخدا
ضناء. بسیاربچه شدن زن، بسیار شدن و زیاده گشتن بهرۀ کسی، بیمار شدن یا بازگردیدن بیماری کسی. (منتهی الارب) ، نزار شدن. (زوزنی)
(ضَ)
لغت نامه دهخدا
زندگانی تنگ. تنگدستی. (منتهی الارب). عیش تنگ. (منتخب اللغات) ، مرد سست تدبیر و عقل و ضعیف بدن و جان. (منتهی الارب). ضعیف رای و ضعیف تن. (منتخب اللغات) ، خادم که بر نان خدمت کند. (منتهی الارب). کردی خوردی، بریده. (منتهی الارب)
(ضَ)
لغت نامه دهخدا
بخیل. (منتخب اللغات) (دهار) (مهذب الاسماء). شحیح. زفت و ناکس. (منتهی الارب). ج، اضنّه، اضنّاء. (مهذب الاسماء)
