- ضبوء (ثَ ثَ قَ)
دوسیدن بزمین. (منتهی الارب). بزمین وادوسیدن. (تاج المصادر) ، پنهان شدن. (منتهی الارب) (تاج المصادر) ، پنهان شدن تا بفریبد کسی را، برآمدن و بلند شدن بسوی چیزی و پناه بردن به آن، شرم داشتن از کسی. (منتهی الارب)
معنی ضبوء - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(ضَوْءْ)
لغت نامه دهخدا
اسطفان الخوری. مؤلف حدیقه الجنان فی تاریخ لبنان. (معجم المطبوعات ج 2 ص 1220)
ابن سلمه. شاعری است از عرب. (منتهی الارب)
ابن لجلاج. شاعر است. (منتهی الارب)
ابن سلمه. شاعری است از عرب. (منتهی الارب)
ابن لجلاج. شاعر است. (منتهی الارب)
(ضَوْءْ)
لغت نامه دهخدا
روشنائی. (منتهی الارب) (دهار) (مهذب الاسماء). پرتو. (زمخشری). روشنی. نور. سنا. شید. فروغ. روشنی آفتاب. (غیاث). ضواء. (منتهی الارب). ضیاء. ج، اضواء. (مهذب الاسماء) :
در رزم همچو شیر همیدون همه دلی
در بزم همچو شمس همیدون همه ضوی.
فرخی.
ایا کریم زمانه علیک عین اﷲ
توئی که چشمۀ خورشید را بنور ضوی.
منوچهری.
شد ز جیب آن کف ّ موسی ضوفشان
کآن فزون آمد ز ماه آسمان.
مولوی.
هین مکن تعجیل اول نیست شو
چون غروب آری برآر از شرق ضو.
مولوی.
چون صفر بربست بار و ماه نو
گشت پیدا بر فلک با تاب و ضو.
مولوی.
هرچه اندر ابر ضو بینی و تاب
آن ز اختر دان و ماه و آفتاب.
مولوی.
- ضوءالازرق، فلق و روشنائی صبح.
- ضوءالاسود، روشنائی غروب. شفق.
صاحب کشاف اصطلاحات الفنون گوید: ضوء بالفتح و سکون الواو، روشنی. و هو غنی عن التعریف. و ما یقال فی تعریفه فهو من خواصّه و احکامه فقیل الضوء کمال اول للشّفّاف من حیث هو شفّاف و انّما اعتبر قید الحیثیه لأن ّ الضوء لیس کمالاً للشفاف فی جسمیته بل فی شفافیته و المراد بکونه کمالاً اوّلاً انه کمال ذاتی لا عرضی. و قال الامام انّه کیفیه لایتوقف ابصارها علی ابصار شی ٔ آخر و عکسه اللون فهو کیفیه یتوقف ابصارها علی ابصار شی ٔ آخر هو الضوء فان اللون ما لم یصر مستنیراً لایکون مرئیاً. اعلم انّهم اختلفوا فیه فزعم بعض الحکماء الاقدمین ان ّ الضوء اجسام صغار تنفصل من المضی ٔ و تتصل بالمستضی ٔ تمسکاً بأنّه متحرک بالذات کما نشاهد فی السراج المنقول من موضع الی موضع و کل ّ متحرک بالذّات جسم و المحققون علی انّه لیس بجسم بل هو عرض قائم بالمحل معدلحصول مثله فی الجسم المقابل و لیست له حرکه اصلاً بل حرکته وهم محض و تخیل باطل. و سبب التوهم حدوث الضّوء فی القابل المقابل للمضی ٔ فیتوهم انّه تحرّک منه و وصل الی المقابل و لما کان حدوثه فیه من مقابله مضی ٔ عال کالشّمس تخیّل انّه ینحدر فالصواب اذن انه یحدث فی القابل المقابل دفعه. و ایضاً سبب آخر للتوهم و هو انه لما کان حدوثه فی الجسم القابل تابعاً للوضع من المضی ٔ و محاذاته ایّاه فاذا زالت تلک المحاذاه الی قابل آخر زال الضوء عن الاوّل و حدث فی ذلک الاّخر ظن ّ انّه یتبعه فی الحرکه. و ایضاً یرد علیهم الظّل فانّه متحرک بحرکه صاحبه مع الاتفاق علی انه لیس بجسم. ثم ان ّ القائلین بکون الضوء کیفیه لا جسماً منهم من قال ان الضوء هو مراتب ظهور اللّون و ادعی ان الظهور المطلق هو الضوء و الخفاء المطلق هو الظلمه و المتوسط بینهما هو الظّل و یختلف مراتبه بحسب القرب والبعد من الطرفین فاذا الف الحس ّ مرتبه من تلک المراتب ثم ّ شاهد ما هو اکثر ظهوراً من الاول حسب ان ّ هناک بریقاً و لمعاناً. و لیس الامر کذلک بل لیست هناک کیفیه زائده علی اللون الذی ظهر ظهوراً اتم. فالضوء هو اللون الظاهر علی مراتب مختلفه لا کیفیه موجوده زائده علیه. و التفرقه بین اللون المستنیر و المظلم بسبب ان ّ احدهما خفی ّ و الاّخر ظاهر لا بسبب کیفیه اخری موجوده مع المسبب و قد بالغ بعضهم فی ذلک حتّی قال: ان ّ ضوء الشمس لیس الا الظهور التّام للونه و لما اشتدظهوره و بلغ الغایه فی ذلک قهر الابصار حتی خفی اللون لا لخفائه فی نفسه بل لعجز البصر عن ادراک ما هو جلی فی الغایه. و المحققون علی ان ّ الضوء و اللون متغایران حسّاً و ذلک ان ّ البلور فی الظلمه اذا وقع علیه ضوء یری ضوئه دون لونه اذ لا لون له و کذا المار فی الظّلمه اذا وقع علیه الضوء فانّه یری ضوئه لا لونه لعدمه فقد وجد الضوء بدون اللون کما وجد اللون بدونه ایضاً فان السواد و غیره من الالوان قد لایکون مضیئاً.
التقسیم:الضّوء قسمان، ذاتی و هو القائم بمضی ٔ لذاته کما للشمس و سائر الکواکب سوی القمر فانها مضیئه لذواتها غیر مستفیده ضوئها من مضی ٔ آخر و یسمی هذا الضوء بالضّیاء ایضاً. و قد یخص ّ اسم الضّوء به ای بهذا القسم. و عرضی و هو القائم بمضی ٔ لغیره کما للقمر. و یسمی نوراً اذا کان ذلک الغیر مضیئاً لذاته من قوله تعالی: هو الّذی جعل الشّمس ضیاءً و القمر نوراً (قرآن 5/10) ، ای جعل الشمس ذات ضیاء و القمر ذات نور. و العرضی قسمان، ضوء اوّل و هو الحاصل من مقابله المضی ٔلذاته کضوء جرم القمر و ضوء وجه الارض المقابل للشمس، و ضوء ثان و هو الحاصل من مقابله المضی ٔ لغیره کضوء وجه الارض حاله الاسفار و عقیب الغروب. و یسمّی بالظّل ایضاً. و قد یقال الضوء الثانی ان کان حاصلاً فی مقابله الهواء المضی ٔ یسمی ظلاً. و بالجمله فالضّوء امّا ذاتی للجسم او مستفاد من الغیر و ذلک الغیر اما مضی ٔ بالذات او بالغیر. فانحصرت الاقسام فی الثلاث. و قد یقسم الضوء الی اول و ثان، فالاول هو الحاصل من مقابله المضی ٔ لذاته، و الثانی هو الحاصل من مقابله المضی ٔ لغیره. فعلی هذا الضوء الذاتی غیر خارج عن التقسیم و لم یکن التقسیم حاصراً. کذا فی شرح المواقف. اعلم ان ّ مراتب المضی ٔ فی کونه مضیئاً ثلاث. ادناها المضی ٔ بالغیر فهنا مضی ٔ و ضوء یغایره و شی ٔ ثالث افاد الضوء و اوسطها المضی ٔ بالذات بضوء هو غیره ای الذی تقتضی ذاته ضوئه اقتضاء یمتنع تخلفه عنه کجرم الشمس اذا فرض اقتضائه الضوء. فهذا المضی ٔ له ذات و ضوء یغایر ذاته. و اعلاها المضی ٔ بذاته بضوء هو عینه کضوء الشمس مثلاً فانه مضی ٔ بذاته لا بضوء زائد علی ذاته. و لیس المراد بالمضی ٔ هذا معناه اللغوی ای ما قام به الضوء بل المراد به ان ما کان حاصلاً لکل واحد من المضی ٔ بغیره و المضی ٔ بضوء هو غیره اعنی الظهور علی الابصار بسبب الضوء فهو حاصل للضوء فی نفسه بحسب ذاته لا بامر زائد علی ذاته بل الظهور فی الضوء اقوی و اکمل فانه ظاهر بذاته و مظهر لغیره علی حسب قابلیته للظهور. کذا فی شرح التجرید فی بحث الوجوب.
فائده: هل یتکیف الهواء بالضوء او لا. منهم من منعه و جعل اللون شرطه و لا لون للهواء لبساطته فلایقبل الضوء و منهم من قال به و التوضیح فی شرح المواقف.
فائده: ثمه شی ٔ غیر الضوء یترقرق ای یتلألؤ و یلمع علی بعض الاجسام المستنیره و کأنه شی ٔ یفیض من تلک الاجسام و یکاد یستر لونها و هو ای الشی ٔ المترقرق لذلک الجسم اما لذاته و یسمی شعاعاً کما للشمس من التلألؤو اللمعان الذاتی و اما من غیره و یسمی حینئذ بریقاً کما للمرآه التی حاذت الشمس و نسبه البریق الی اللمعان نسبه النور الی الضوء فی ان ّ الشعاع و الضوء ذاتیان للجسم و البریق و النور مستفادان من غیره. دانستنی است که فرق در میان ضوء و نور آن است که ضوء بیشتر در اثر مضی ٔ بالذات مستعمل میشود و نور عام است خواه اثر مضی ٔ بالذات باشد خواه اثر مضی ٔ بالعرض چنانچه در آیت شریفۀ هو الذی جعل الشمس ضیاءً و القمر نوراً (قرآن 5/10) بدان اشارتست و برای همین فائده فرمود: فلما اضائت ما حوله، ذهب اﷲ بنورهم (قرآن 17/2) ، یعنی اثر آن آتش بواسطه و بیواسطه همه بر باد رفت و هیچ نام و نشان از آن باقی نماند. و دیگر فرق آن است که ضوء بیشتر در لمعان حسی مستعمل می شود و نور درلمعان حسی و باطنی. هکذا فی التفسیر الغریزی
در رزم همچو شیر همیدون همه دلی
در بزم همچو شمس همیدون همه ضوی.
فرخی.
ایا کریم زمانه علیک عین اﷲ
توئی که چشمۀ خورشید را بنور ضوی.
منوچهری.
شد ز جیب آن کف ّ موسی ضوفشان
کآن فزون آمد ز ماه آسمان.
مولوی.
هین مکن تعجیل اول نیست شو
چون غروب آری برآر از شرق ضو.
مولوی.
چون صفر بربست بار و ماه نو
گشت پیدا بر فلک با تاب و ضو.
مولوی.
هرچه اندر ابر ضو بینی و تاب
آن ز اختر دان و ماه و آفتاب.
مولوی.
- ضوءالازرق، فلق و روشنائی صبح.
- ضوءالاسود، روشنائی غروب. شفق.
صاحب کشاف اصطلاحات الفنون گوید: ضوء بالفتح و سکون الواو، روشنی. و هو غنی عن التعریف. و ما یقال فی تعریفه فهو من خواصّه و احکامه فقیل الضوء کمال اول للشّفّاف من حیث هو شفّاف و انّما اعتبر قید الحیثیه لأن ّ الضوء لیس کمالاً للشفاف فی جسمیته بل فی شفافیته و المراد بکونه کمالاً اوّلاً انه کمال ذاتی لا عرضی. و قال الامام انّه کیفیه لایتوقف ابصارها علی ابصار شی ٔ آخر و عکسه اللون فهو کیفیه یتوقف ابصارها علی ابصار شی ٔ آخر هو الضوء فان اللون ما لم یصر مستنیراً لایکون مرئیاً. اعلم انّهم اختلفوا فیه فزعم بعض الحکماء الاقدمین ان ّ الضوء اجسام صغار تنفصل من المضی ٔ و تتصل بالمستضی ٔ تمسکاً بأنّه متحرک بالذات کما نشاهد فی السراج المنقول من موضع الی موضع و کل ّ متحرک بالذّات جسم و المحققون علی انّه لیس بجسم بل هو عرض قائم بالمحل معدلحصول مثله فی الجسم المقابل و لیست له حرکه اصلاً بل حرکته وهم محض و تخیل باطل. و سبب التوهم حدوث الضّوء فی القابل المقابل للمضی ٔ فیتوهم انّه تحرّک منه و وصل الی المقابل و لما کان حدوثه فیه من مقابله مضی ٔ عال کالشّمس تخیّل انّه ینحدر فالصواب اذن انه یحدث فی القابل المقابل دفعه. و ایضاً سبب آخر للتوهم و هو انه لما کان حدوثه فی الجسم القابل تابعاً للوضع من المضی ٔ و محاذاته ایّاه فاذا زالت تلک المحاذاه الی قابل آخر زال الضوء عن الاوّل و حدث فی ذلک الاّخر ظن ّ انّه یتبعه فی الحرکه. و ایضاً یرد علیهم الظّل فانّه متحرک بحرکه صاحبه مع الاتفاق علی انه لیس بجسم. ثم ان ّ القائلین بکون الضوء کیفیه لا جسماً منهم من قال ان الضوء هو مراتب ظهور اللّون و ادعی ان الظهور المطلق هو الضوء و الخفاء المطلق هو الظلمه و المتوسط بینهما هو الظّل و یختلف مراتبه بحسب القرب والبعد من الطرفین فاذا الف الحس ّ مرتبه من تلک المراتب ثم ّ شاهد ما هو اکثر ظهوراً من الاول حسب ان ّ هناک بریقاً و لمعاناً. و لیس الامر کذلک بل لیست هناک کیفیه زائده علی اللون الذی ظهر ظهوراً اتم. فالضوء هو اللون الظاهر علی مراتب مختلفه لا کیفیه موجوده زائده علیه. و التفرقه بین اللون المستنیر و المظلم بسبب ان ّ احدهما خفی ّ و الاّخر ظاهر لا بسبب کیفیه اخری موجوده مع المسبب و قد بالغ بعضهم فی ذلک حتّی قال: ان ّ ضوء الشمس لیس الا الظهور التّام للونه و لما اشتدظهوره و بلغ الغایه فی ذلک قهر الابصار حتی خفی اللون لا لخفائه فی نفسه بل لعجز البصر عن ادراک ما هو جلی فی الغایه. و المحققون علی ان ّ الضوء و اللون متغایران حسّاً و ذلک ان ّ البلور فی الظلمه اذا وقع علیه ضوء یری ضوئه دون لونه اذ لا لون له و کذا المار فی الظّلمه اذا وقع علیه الضوء فانّه یری ضوئه لا لونه لعدمه فقد وجد الضوء بدون اللون کما وجد اللون بدونه ایضاً فان السواد و غیره من الالوان قد لایکون مضیئاً.
التقسیم:الضّوء قسمان، ذاتی و هو القائم بمضی ٔ لذاته کما للشمس و سائر الکواکب سوی القمر فانها مضیئه لذواتها غیر مستفیده ضوئها من مضی ٔ آخر و یسمی هذا الضوء بالضّیاء ایضاً. و قد یخص ّ اسم الضّوء به ای بهذا القسم. و عرضی و هو القائم بمضی ٔ لغیره کما للقمر. و یسمی نوراً اذا کان ذلک الغیر مضیئاً لذاته من قوله تعالی: هو الّذی جعل الشّمس ضیاءً و القمر نوراً (قرآن 5/10) ، ای جعل الشمس ذات ضیاء و القمر ذات نور. و العرضی قسمان، ضوء اوّل و هو الحاصل من مقابله المضی ٔلذاته کضوء جرم القمر و ضوء وجه الارض المقابل للشمس، و ضوء ثان و هو الحاصل من مقابله المضی ٔ لغیره کضوء وجه الارض حاله الاسفار و عقیب الغروب. و یسمّی بالظّل ایضاً. و قد یقال الضوء الثانی ان کان حاصلاً فی مقابله الهواء المضی ٔ یسمی ظلاً. و بالجمله فالضّوء امّا ذاتی للجسم او مستفاد من الغیر و ذلک الغیر اما مضی ٔ بالذات او بالغیر. فانحصرت الاقسام فی الثلاث. و قد یقسم الضوء الی اول و ثان، فالاول هو الحاصل من مقابله المضی ٔ لذاته، و الثانی هو الحاصل من مقابله المضی ٔ لغیره. فعلی هذا الضوء الذاتی غیر خارج عن التقسیم و لم یکن التقسیم حاصراً. کذا فی شرح المواقف. اعلم ان ّ مراتب المضی ٔ فی کونه مضیئاً ثلاث. ادناها المضی ٔ بالغیر فهنا مضی ٔ و ضوء یغایره و شی ٔ ثالث افاد الضوء و اوسطها المضی ٔ بالذات بضوء هو غیره ای الذی تقتضی ذاته ضوئه اقتضاء یمتنع تخلفه عنه کجرم الشمس اذا فرض اقتضائه الضوء. فهذا المضی ٔ له ذات و ضوء یغایر ذاته. و اعلاها المضی ٔ بذاته بضوء هو عینه کضوء الشمس مثلاً فانه مضی ٔ بذاته لا بضوء زائد علی ذاته. و لیس المراد بالمضی ٔ هذا معناه اللغوی ای ما قام به الضوء بل المراد به ان ما کان حاصلاً لکل واحد من المضی ٔ بغیره و المضی ٔ بضوء هو غیره اعنی الظهور علی الابصار بسبب الضوء فهو حاصل للضوء فی نفسه بحسب ذاته لا بامر زائد علی ذاته بل الظهور فی الضوء اقوی و اکمل فانه ظاهر بذاته و مظهر لغیره علی حسب قابلیته للظهور. کذا فی شرح التجرید فی بحث الوجوب.
فائده: هل یتکیف الهواء بالضوء او لا. منهم من منعه و جعل اللون شرطه و لا لون للهواء لبساطته فلایقبل الضوء و منهم من قال به و التوضیح فی شرح المواقف.
فائده: ثمه شی ٔ غیر الضوء یترقرق ای یتلألؤ و یلمع علی بعض الاجسام المستنیره و کأنه شی ٔ یفیض من تلک الاجسام و یکاد یستر لونها و هو ای الشی ٔ المترقرق لذلک الجسم اما لذاته و یسمی شعاعاً کما للشمس من التلألؤو اللمعان الذاتی و اما من غیره و یسمی حینئذ بریقاً کما للمرآه التی حاذت الشمس و نسبه البریق الی اللمعان نسبه النور الی الضوء فی ان ّ الشعاع و الضوء ذاتیان للجسم و البریق و النور مستفادان من غیره. دانستنی است که فرق در میان ضوء و نور آن است که ضوء بیشتر در اثر مضی ٔ بالذات مستعمل میشود و نور عام است خواه اثر مضی ٔ بالذات باشد خواه اثر مضی ٔ بالعرض چنانچه در آیت شریفۀ هو الذی جعل الشمس ضیاءً و القمر نوراً (قرآن 5/10) بدان اشارتست و برای همین فائده فرمود: فلما اضائت ما حوله، ذهب اﷲ بنورهم (قرآن 17/2) ، یعنی اثر آن آتش بواسطه و بیواسطه همه بر باد رفت و هیچ نام و نشان از آن باقی نماند. و دیگر فرق آن است که ضوء بیشتر در لمعان حسی مستعمل می شود و نور درلمعان حسی و باطنی. هکذا فی التفسیر الغریزی
(اِ طِ)
لغت نامه دهخدا
اقرار کردن و اعتراف نمودن: باء بذنبه و باء بحقه، شمشیرهای بران. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین).
- مرهفات بوارد، شمشیرهای مرگ دهنده. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین)
- مرهفات بوارد، شمشیرهای مرگ دهنده. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین)
(ثَ)
لغت نامه دهخدا
ضبوء. دوسیدن بزمین، برچفسانیدن کسی را بزمین، پنهان شدن. پنهان شدن تا بفریبد کسی را، برآمدن. بلند شدن بسوی چیزی و پناه بردن بدان، شرم داشتن از کسی. (منتهی الارب)
(ثَ / ثَ قَ)
لغت نامه دهخدا
ضبع. ضبعان. یازیدن اسب بازوها را در رفتن. (منتهی الارب). دراز کردن ستور بازوها را در رفتار. (منتخب اللغات)
(ضُ)
لغت نامه دهخدا
ضبوک الارض، خطهای زمین که از وزیدن باد پیدا گردد، ضبوک الغیث، آمادگی ابر است باران را. (منتهی الارب)
(حِ بَ)
لغت نامه دهخدا
ضن ء. ضناء. ضن ء. بسیاربچه شدن زن و جز از زن. (منتهی الارب). بسیارفرزند شدن. (تاج المصادر) (زوزنی) ، بسیار شدن شتران. (منتهی الارب). بسیار شدن مال. (تاج المصادر) ، رفتن و پنهان شدن. (منتهی الارب)
(تَ هََ هَُ)
لغت نامه دهخدا
از کیشی به کیشی شدن. (منتهی الارب). از دینی بدینی شدن و صابی شدن. (تاج المصادر بیهقی). از دینی بدینی شدن. (مصادر زوزنی) ، برآمدن دندان کودک. (منتهی الارب). دندان برآمدن. (تاج المصادر بیهقی) (مصادر زوزنی). برآمدن نشتر شترکره، راه نمودن دشمن را بر ایشان. نمودار شدن بر ایشان، پیش کرده شدن طعام پس انگشت ننهادن بر آن، طلوع کردن ثریا. (منتهی الارب)
(اِعْ وِ)
لغت نامه دهخدا
جای گرفتن. (زوزنی) (ترجمان علامۀ جرجانی). فرود آمدن و مقیم شدن در مکانی. (از اقرب الموارد) (قطر المحیط) (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). حدیث: من کذب علی ّ متعمداً فلیتبوء مقعده من النار، قادرشدن مرد بر اهل خود. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)
(ثِ قَ)
لغت نامه دهخدا
بگردانیدن آتش چیزی را. (تاج المصادر). برگردانیدن آتش گونۀ چیزی را و بریان کردن آن، پناه بردن بچیزی، مضطر شدن. (منتهی الارب)
روشنائی، پرتو، فروغ، ضیاء، روشنایی روشن شدن، روشن شدن، نور روشنایی پرتو، جمع اضواء
