معنی صحراگردی - جستجوی لغت در جدول جو

لغت نامه دهخدا

بیابان گرد، صحرانشین

(اِ زِ)

بیابان گرد، آنکه در بیابان گردد و کشت هاو مزارع را بپاید چهارپا ومردمان بدان گزند نرسانند. رجوع به صحراگردی شود

(صَ نَ وَ)

بیابان روی. بیان بری. راه بیابان بریدن. رجوع به صحرانورد و صحرا نوردیدن شود

(صَ رَ)

سر به صحرا نهادن. از خود شدن. دیوانه شدن:
اگر چه دولت کیخسروی داشت
چو مدهوشان سر صحراروی داشت.
نظامی

بیابان گردی صحرا نشینی

بیابان گرد

صحرا نورد: بیابان نورد بیابان گرد صحرا نشین، آن که در بیابان گردد و کشتها و مزارع را بپاید تا چارپا و مردمان بدان گزند نرسانند

صحرا گردی بیابان گردی، سر به صحرا نهادن دیوانه شدن

بادیه نشین، صحرانشین، صحرانورد
متضاد: شهرنشین

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما