معنی شکرگوی - جستجوی لغت در جدول جو

شکرگوی

لغت نامه دهخدا

شکرعلی

(پسرانه)

(به ضم شین) عربی مرکب از شکر (سپاس) + علی (بلندمرتبه)

فرهنگ نامهای ایرانی

شکرگون

(شَ کَ / شَکْ کَ)

مانند شکر. شکرمانند در طعم و رنگ:
بس است این زهر شکّرگون فشاندن
بر افسون خوانده ای افسانه خواندن.
نظامی.
سهیل از شعر شکّرگون برآورد
نفیر از شعری گردون برآورد.
نظامی

لغت نامه دهخدا

شکرویه

(شِ کَ یَ)

دهی است از دهستان کوهستان بخش داراب شهرستان فسا. آب از چشمه. سکنۀ آن 1603 تن است. محصول عمده انجیر و مویز و گل سرخ و بادام و صنایع دستی زنان قالیبافی است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

سمرگوی

(پُ تَ / تِ)

قصه گو. افسانه سرا: و سپهبد فرهاد بود و سمرگوی بهروز و منجم برزین. (مجمل التواریخ و القصص)

لغت نامه دهخدا

زورگوی

(فُ دَ / دِ)

مفتری و دروغگوی، (آنندراج)، افتراکننده و بهتان نهنده و دروغگوی، (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

بکراوی

(بَ ی ی)

منسوب به بنی ابی بکر بن کلاب. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از آنندراج). و رجوع به اللباب شود، برآوردن. بالا بردن. طویل و دراز کردن:
ای منظره و کاخ برآورده بخورشید
تاگنبد گردان بکشیده سر ایوان.
دقیقی.
، نوشیدن به یک نفس:
رطل دومنی بود به یک دم بکشیدش
آن ماه چنان باده کش و باده خور آمد.
سوزنی.
و رجوع به کشیدن شود

لغت نامه دهخدا

شکرگیر

(بَ تَ / تِ)

گرفتار. ظاهراً مانند نمک گیر:
مشوبر طرۀ شیرین شکرگیر
وگر گیری نخست از خویشتن گیر.
امیرخسرو (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

شعرگوی

(اِ)

شعرگو. گویندۀ شعر. سراینده. شاعر. گوینده. (یادداشت مؤلف). شاعر. (منتهی الارب) ، مدیحه سرای. ستایشگر. که به شعر مدح کند:
عنصری بایستی اندر مجلس تو شعرگوی
من که باشم در جهان یا خود چه باشد شعر من.
سوزنی.
و رجوع به شعر گفتن شود

لغت نامه دهخدا

شکرگو

(اُ)

شکرگوی. شکرگزار. که سپاس نعمت حق یا خلق را بگوید. شاکر. (از یادداشت مؤلف) :
گر ترشرو بودن آمد شکر و بس
همچو سرکه شکرگویی نیست کس.
مولوی.
و رجوع به شکرگزار و شکرگوی شود

لغت نامه دهخدا

شکرگیر

گرفتار، نمک گیر

فرهنگ لغت هوشیار

بکرگویی

نوگویی، نوآوری

فرهنگ لغت هوشیار

زورگوی

افترا کننده و بهتان زننده و دروغگوی

معنی شکرگوی - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما