شکری. شکری رنگ. به رنگ شکر. سپید که کمی به زردی زند. (یادداشت مؤلف) : نقاب شکرفام بندد هوا را چو صبح از شکرخنده دندان نماید. خاقانی. و رجوع به شکری شود
شکری. شکری رنگ. به رنگ شکر. سپید که کمی به زردی زند. (یادداشت مؤلف) : نقاب شکرفام بندد هوا را چو صبح از شکرخنده دندان نماید. خاقانی. و رجوع به شکری شود
شکرخا. قریب به معنی شکرشکن. (آنندراج). که شکر بخورد. که شکر بجود، سخت شیرین. بسیار شیرین و دلپسند: ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش دلم از عشوۀ یاقوت شکرخای تو خوش. حافظ. ، سخت شیرین سخن. شیرین گفتار: که شاه نیکوان شیرین دلبند که خوانندش شکرخایان شکرخند. نظامی. که طوطیان شکرخای هم سخن گویند ولیک ناید از طوطیان سخندانی. کمال الدین اسماعیل. آب حیوانش ز منقار بلاغت می چکد طوطی خوش لهجه یعنی کلک شکّرخای تو. حافظ. و رجوع به شکرخا شود
شکرخا. قریب به معنی شکرشکن. (آنندراج). که شکر بخورد. که شکر بجود، سخت شیرین. بسیار شیرین و دلپسند: ای همه شکل تو مطبوع و همه جای تو خوش دلم از عشوۀ یاقوت شکرخای تو خوش. حافظ. ، سخت شیرین سخن. شیرین گفتار: که شاه نیکوان شیرین دلبند که خوانندش شکرخایان شکرخند. نظامی. که طوطیان شکرخای هم سخن گویند ولیک ناید از طوطیان سخندانی. کمال الدین اسماعیل. آب حیوانش ز منقار بلاغت می چکد طوطی خوش لهجه یعنی کلک شکّرخای تو. حافظ. و رجوع به شکرخا شود
که شعر را درک کند. که شعر را بفهمد و بشناسد. شعرشناس. سخندان: کس بجز شاعر تلاش ما نمی فهمد کلیم شعرفهمان جمله صیادند صید بسته را. کلیم کاشی (از آنندراج). و رجوع به شعرشناس شود
که شعر را درک کند. که شعر را بفهمد و بشناسد. شعرشناس. سخندان: کس بجز شاعر تلاش ما نمی فهمد کلیم شعرفهمان جمله صیادند صید بسته را. کلیم کاشی (از آنندراج). و رجوع به شعرشناس شود
شکرریز. (ناظم الاطباء) : سوی شهر مداین شد دگر بار شکر با او به دامنها شکربار. نظامی. ندارد تنگنای خاک صائب این قدر شکّر نی کلک تو از جایی شکربار است میدانم. صائب تبریزی (از آنندراج). سعدیا چون تو کجا نادره گفتاری هست یا چو شیرین سخنت نخل شکرباری هست ؟ ملک الشعراء بهار (در تضمین از غزل سعدی). ، بسیار شیرین. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین). سخت شیرین، خواه در معنی حقیقی و خواه در معنی مجازی چنانکه در گفتار و نغمه و جز آن: صدف لؤلؤ شهوار بود دیدۀ آنک دل او عاشق آن لعل شکربار بود. امیرمعزی. لفظ گوهربار تو پرگوهرم کرده ست طبع لفظ شکّربار تو پرشکّرم کرده ست کام. امیرمعزی. راست کن لفظ خود به جود و کرم ای نه چون لفظ تو شکرباری. سوزنی. بوسی از آن لعل شکربار تو گر بدهی بی جگر ازجان به است. مجیر بیلقانی. اگر خوردم زمان را من شکروار زبان چون تویی بادا شکربار. نظامی. ز شیرین دست بردارم به یکبار شکرنامی به چنگ آرم شکربار. نظامی. هزار نامه پیاپی نوشتمت که جواب اگرچه تلخ دهی در سخن شکرباری. سعدی. ز لطف لفظ شکربار گفتۀ سعدی شدم غلام همه شاعران شیرازی. سعدی. شیرین دهان آن بت عیار بنگرید در در میان لعل شکربار بنگرید. سعدی. تا نگردیده ست از خط تنگ وقت آن دهان بوسه ای زآن لعل شکّربار میخواهد دلم. صائب تبریزی (از آنندراج). بس که می چسبد بهم کام و لب از شیرینیش نقل نتوان کرد گفتار شکربار ترا. صائب تبریزی (از آنندراج). - زبان شکربار، نیکو و شیرین سخن گوینده: هرچه اززبان شکربار آن مهتر بیرون رفت همه نیکو رفت. (قصص الانبیاء ص 239). - شکربار کردن، پرشکر ساختن. شکرافشان کردن. - ، ساز کردن نغمه و آهنگ: چو کردی باغ شیرین را شکربار درخت تلخ را شیرین شدی بار. نظامی. - لب شکربار، بسیار شیرین: هرکه لب شکربار ترا بمزد بشکرانه هزار جان فدا کند. (سندبادنامه ص 130). کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست عشوه ای زآن لب شیرین شکربار بیار. حافظ. - ، لب که سخنان شیرین از آن برآید: هرچه زآن تلختر نخواهد گفت گو بگو از لب شکربارش. سعدی. من معتقدم به هرچه گویی شیرین بود از لب شکربار. سعدی. ، کنایه از شیرین سخن. که سخنی چون شکر شیرین دارد. که گفتار و حرکاتی شیرین دارد. (یادداشت مؤلف) : جوابش داد شیرین شکربار که باید بودنت در بند این کار. نظامی. به داور شدم با شکربارها مرا بیش از او بود بازارها. نظامی. کجا آن تازه گلبرگ شکربار شکر چیدن ز گلبرگش به خروار. نظامی
شکرریز. (ناظم الاطباء) : سوی شهر مداین شد دگر بار شکر با او به دامنها شکربار. نظامی. ندارد تنگنای خاک صائب این قدر شکّر نی ِ کلک تو از جایی شکربار است میدانم. صائب تبریزی (از آنندراج). سعدیا چون تو کجا نادره گفتاری هست یا چو شیرین سخنت نخل شکرباری هست ؟ ملک الشعراء بهار (در تضمین از غزل سعدی). ، بسیار شیرین. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین). سخت شیرین، خواه در معنی حقیقی و خواه در معنی مجازی چنانکه در گفتار و نغمه و جز آن: صدف لؤلؤ شهوار بود دیدۀ آنک دل او عاشق آن لعل شکربار بود. امیرمعزی. لفظ گوهربار تو پرگوهرم کرده ست طبع لفظ شکّربار تو پرشکّرم کرده ست کام. امیرمعزی. راست کن لفظ خود به جود و کرم ای نه چون لفظ تو شکرباری. سوزنی. بوسی از آن لعل شکربار تو گر بدهی بی جگر ازجان به است. مجیر بیلقانی. اگر خوردم زمان را من شکروار زبان چون تویی بادا شکربار. نظامی. ز شیرین دست بردارم به یکبار شکرنامی به چنگ آرم شکربار. نظامی. هزار نامه پیاپی نوشتمت که جواب اگرچه تلخ دهی در سخن شکرباری. سعدی. ز لطف لفظ شکربار گفتۀ سعدی شدم غلام همه شاعران شیرازی. سعدی. شیرین دهان آن بت عیار بنگرید دُر در میان لعل شکربار بنگرید. سعدی. تا نگردیده ست از خط تنگ وقت آن دهان بوسه ای زآن لعل شکّربار میخواهد دلم. صائب تبریزی (از آنندراج). بس که می چسبد بهم کام و لب از شیرینیَش نقل نتوان کرد گفتار شکربار ترا. صائب تبریزی (از آنندراج). - زبان شکربار، نیکو و شیرین سخن گوینده: هرچه اززبان شکربار آن مهتر بیرون رفت همه نیکو رفت. (قصص الانبیاء ص 239). - شکربار کردن، پرشکر ساختن. شکرافشان کردن. - ، ساز کردن نغمه و آهنگ: چو کردی باغ شیرین را شکربار درخت تلخ را شیرین شدی بار. نظامی. - لب شکربار، بسیار شیرین: هرکه لب شکربار ترا بمزد بشکرانه هزار جان فدا کند. (سندبادنامه ص 130). کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست عشوه ای زآن لب شیرین شکربار بیار. حافظ. - ، لب که سخنان شیرین از آن برآید: هرچه زآن تلختر نخواهد گفت گو بگو از لب شکربارش. سعدی. من معتقدم به هرچه گویی شیرین بود از لب شکربار. سعدی. ، کنایه از شیرین سخن. که سخنی چون شکر شیرین دارد. که گفتار و حرکاتی شیرین دارد. (یادداشت مؤلف) : جوابش داد شیرین شکربار که باید بودنت در بند این کار. نظامی. به داور شدم با شکربارها مرا بیش از او بود بازارها. نظامی. کجا آن تازه گلبرگ شکربار شکر چیدن ز گلبرگش به خروار. نظامی
شیرفام. شیری، قسمی مروارید به رنگ شیر. (یادداشت مؤلف) : و منه (من اللؤلؤ ما یشبه اللبن فیسمی شیربام. (الجماهر بیرونی). خیر الفیروزج الشیربام الاخضر الاّسمانجونی العتیق. (جاحظ) ، (از مجلۀ مجمع علمی دمشق ص 331). و گویا معرب شیرفام باشد
شیرفام. شیری، قسمی مروارید به رنگ شیر. (یادداشت مؤلف) : و منه (من اللؤلؤ ما یشبه اللبن فیسمی شیربام. (الجماهر بیرونی). خیر الفیروزج الشیربام الاخضر الاَّسمانجونی العتیق. (جاحظ) ، (از مجلۀ مجمع علمی دمشق ص 331). و گویا معرب شیرفام باشد
که گام چون شیر دارد، که گام چون شیر بردارد، کنایه از متهور و بیباک و دلیر، (یادداشت مؤلف) : شیرگام و پیل زور و گرگ پوی و گورگرد ببردو آهوجه و روباه عطف و رنگ تاز، منوچهری
که گام چون شیر دارد، که گام چون شیر بردارد، کنایه از متهور و بیباک و دلیر، (یادداشت مؤلف) : شیرگام و پیل زور و گرگ پوی و گورگرد ببردو آهوجه و روباه عطف و رنگ تاز، منوچهری
شکرستان. آنجا که شکر باشد. (یادداشت مؤلف). قریب به معنی شکرخیز. (آنندراج). جایی که شکر بسیار و فراوان باشد. (ناظم الاطباء) : دل مقید به شکرزار هوس نیست مرا رشتۀ حرص به پا همچو مگس نیست مرا. صائب تبریزی (از آنندراج)
شکرستان. آنجا که شکر باشد. (یادداشت مؤلف). قریب به معنی شکرخیز. (آنندراج). جایی که شکر بسیار و فراوان باشد. (ناظم الاطباء) : دل مقید به شکرزار هوس نیست مرا رشتۀ حرص به پا همچو مگس نیست مرا. صائب تبریزی (از آنندراج)
شکرافشان. که شکر پاشد: سر زلف در عطف دامن کشان ز چهره گل از خنده شکّرفشان. نظامی. ، کنایه از سخت شیرین. عظیم شیرین چون شکر. (یادداشت مؤلف) : با دو لب شکرفشان با دو رخ قمرنشان نزد سپهر سرکشان بنده نشان آمده است. سوزنی. ما به بوسه بر لب ساقی شده فندق شکن او فغان زآن پستۀ شکّرفشان انگیخته. خاقانی. دیت آنرا که سر برد به شکر هم ز لعل شکرفشان بخشد. خاقانی. لب لعلم همان شکّرفشان است سر زلفم همان دامن کشان است. نظامی. لعلی چو لب شکرفشانت درطبلۀ جوهری ندیدم. سعدی. شیرین تر ازین سخن نباشد الا دهن شکرفشانت. سعدی. شفا ز گفتۀ شکّرفشان حافظ جوی که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد. حافظ. ، کنایه از سخت شیرین زبان. شیرین سخن. (یادداشت مؤلف) : من ز پیل آورده ام بس بس نظاره کز سفر پیل بالا طوطی شکّرفشان آورده ام. خاقانی. نسر طایر تا لب خندانش دید طوطی شکّرفشان می خواندش. خاقانی. معلوم شد این حدیث شیرین از منطق آن شکرفشان است. سعدی. با بلبلان سوخته بال ضمیر من پیغام آن دو طوطی شکّرفشان بگوی. سعدی
شکرافشان. که شکر پاشد: سر زلف در عطف دامن کشان ز چهره گل از خنده شکّرفشان. نظامی. ، کنایه از سخت شیرین. عظیم شیرین چون شکر. (یادداشت مؤلف) : با دو لب شکرفشان با دو رخ قمرنشان نزد سپهر سرکشان بنده نشان آمده است. سوزنی. ما به بوسه بر لب ساقی شده فندق شکن او فغان زآن پستۀ شکّرفشان انگیخته. خاقانی. دیت آنرا که سر برد به شکر هم ز لعل شکرفشان بخشد. خاقانی. لب لعلم همان شکّرفشان است سر زلفم همان دامن کشان است. نظامی. لعلی چو لب شکرفشانت درطبلۀ جوهری ندیدم. سعدی. شیرین تر ازین سخن نباشد الا دهن شکرفشانت. سعدی. شفا ز گفتۀ شکّرفشان حافظ جوی که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد. حافظ. ، کنایه از سخت شیرین زبان. شیرین سخن. (یادداشت مؤلف) : من ز پیل آورده ام بس بس نظاره کز سفر پیل بالا طوطی شکّرفشان آورده ام. خاقانی. نسر طایر تا لب خندانْش دید طوطی شکّرفشان می خواندش. خاقانی. معلوم شد این حدیث شیرین از منطق آن شکرفشان است. سعدی. با بلبلان سوخته بال ضمیر من پیغام آن دو طوطی شکّرفشان بگوی. سعدی
دهی است از دهستان کوهپایۀ بخش آبیک شهرستان قزوین. سکنۀ آن 758 تن. آب از قنات است. صنایع دستی زنان کرباس بافی و گیوه چینی و محصول عمده غلات و بنشن و بادام است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)
دهی است از دهستان کوهپایۀ بخش آبیک شهرستان قزوین. سکنۀ آن 758 تن. آب از قنات است. صنایع دستی زنان کرباس بافی و گیوه چینی و محصول عمده غلات و بنشن و بادام است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)
دهی است از دهستان جراحی بخش شادگان شهرستان خرمشهر. سکنۀ آن 482 تن. محصول عمده غلات است. راه اتومبیل رو دارد. ساکنان از طایفۀ حمید هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)
دهی است از دهستان جراحی بخش شادگان شهرستان خرمشهر. سکنۀ آن 482 تن. محصول عمده غلات است. راه اتومبیل رو دارد. ساکنان از طایفۀ حمید هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)
شارمان، چارمان، چهارمان، نام سابق قصبۀ ساحلی چهار امام، (فریده) واقع در مازندران است، ولاش باو را در آنجابقتل رسانید، رجوع به مازندران و استرآباد رابینو ترجمه وحید مازندرانی ص 90 و 215 و چهار امام شود
شارمان، چارمان، چهارمان، نام سابق قصبۀ ساحلی چهار امام، (فریده) واقع در مازندران است، ولاش باو را در آنجابقتل رسانید، رجوع به مازندران و استرآباد رابینو ترجمه وحید مازندرانی ص 90 و 215 و چهار امام شود
