معنی شنوائی - جستجوی لغت در جدول جو

شنوائی

لغت نامه دهخدا

شیوایی

فصاحت، بلاغت

فرهنگ فارسی عمید

شنوایی

از حواس پنج گانه که اصوات با آن شنیده می شود و اندام آن گوش است

فرهنگ فارسی عمید

شهوانی

مربوط به شهوت، شهوت انگیز، پرشهوت، نشان دهندۀ شهوت

فرهنگ فارسی عمید

شروانی

از مردم شروان مثلاً خاقانی شروانی

فرهنگ فارسی عمید

شناوری

عمل شناور، شنا کردن روی آب

فرهنگ فارسی عمید

ناشنوائی

(شِ نَ)

کری. (ناظم الاطباء). کر بودن. شنوا نبودن، بی میلی به شنیدن. (ناظم الاطباء). مایل بشنیدن نبودن. نپذیرفتن. قبول نکردن. اطاعت نکردن

لغت نامه دهخدا

شنوایی

(شَ / شِ نَ)

شنوائی. عمل شنیدن. (فرهنگ فارسی معین). شنوا بودن، یکی از حواس ظاهره و آن شنیدن اصوات است و آلت آن گوش است. سامعه. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

شوائی

(شَ)

کری و ناشنوایی. (آنندراج). در برهان شوایی ضبط شده است. شاید دگرگون شدۀ ناشنوائی باشد. و رجوع به شوا و شوایی شود

لغت نامه دهخدا

شنائی

(شِ)

شناگر. آب آشنا:
چون شناور نیستی پیرامن جیحون مگرد
بی شنائی پای در جیحون نمی بایدنهاد.
مغربی

لغت نامه دهخدا

شنائی

(شَ ئی ی)

منسوب است به ازد شنوه و شنوه عبدالله بن کعب... است. و به این نسبت چند تن مشهورند. رجوع به انساب سمعانی ورق 339 شود

لغت نامه دهخدا

نوائی

(نَ)

نوایی. رجوع به نوایی شود

لغت نامه دهخدا

شنوائی سنج

(شَ / شِ نَسَ)

دستگاهی است که برای تعیین آستانۀ سمعی بکار رود و آن دارای پیچی است از چوب یا فلز که قسمت فوقانیش متحرک است و در برابر خطکشی مدرج قرار دارد و ممکن است از بالای آن گلولۀ کوچکی را روی صفحۀ بلورین رها نمود. چون پیچ مزبور در مقابل خطکش مدرج بالا و پائین میرود میتوان ارتفاع سقوط گلوله و بالنتیجه شدت صوت را کم و زیاد کرد. (روانشناسی تربیتی علی اکبر سیاسی ص 93)

لغت نامه دهخدا

شنوائی آزما

(شَ / شِ نَ زْ / زِ)

نام دستگاهی است که دکتر ’کلر’ بمنظور تعیین درجۀ شنوائی ساخته است اما به دقت شنوائی سنج نیست. (روانشناسی تربیتی علی اکبر سیاسی ص 127)

لغت نامه دهخدا