- شفاه
شفه ها، لب ها، کناره های دهان از بالا و پایین که روی دندان ها را می پوشاند و جزء اندام سخن گویی است، لوها، جمع واژۀ شفه
معنی شفاه - جستجوی لغت در جدول جو
- شفاه (شِ)
جمع واژۀ شفه. به معنی لبها. (فرهنگ فارسی معین) (یادداشت مؤلف). جمع واژۀ شفت. (از آنندراج). جمع واژۀ شفه. (دهار) (اقرب الموارد). لبها، و آن جمع شفت است که دراصل شفه بوده. (غیاث اللغات). و رجوع به شفه شود
- شفاه (تَ وَعْ عُ)
مشافهه. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). رجوع به مشافهه شود
- شفاه
جمع شفه، لبان جمع شفه لبها لبان
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(شُ هی ی)
لغت نامه دهخدا
ستبرلب. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). مرد بزرگ لب. (مهذب الاسماء). ستبرلب، و آن از تغییر نسب پدید آید. (از اقرب الموارد)
(شِ)
لغت نامه دهخدا
سخنی که از دو لب بیرون آید و روبرو گفته شود. (ناظم الاطباء). به کسر شین، منسوب به شفاء است که مصدر شافه باشد ولی بعضیها به فتح تلفظ کنند. (از نشریه دانشکده ادبیات تبریز سال 1شمارۀ 6-7). زبانی. حضوری. آن گفته ای که به پیغام نباشد. مقابل کتبی: امتحانات شفاهی. آزمایش حضوری. پرسش و پاسخ زبانی. (یادداشت مؤلف) ، سخنی که به کسی تلقین کنند. ضد کتبی. (ناظم الاطباء)
ستبر لب: لفچ خروشان ز کابل همیرفت زال فرو هشته لفنچ و بر آورده یال (فردوسی) لبی زبانی منسوب به شفاه لبی زبانی. یا امتحان شفاهی. آزمایشی که حضورا به عمل آورند مبنی بر پرسش و پاسخ زبانی است ربانی مقابل کتبی
زبانی، کلامی
متضاد: کتبی
متضاد: کتبی
