معنی شظیه - جستجوی لغت در جدول جو

میوه وبعربی ثمر خوانند. (برهان قاطع) (آنندراج) (فرهنگ نظام) (ناظم الاطباء). در سنسکریت شیه بمعنی محصول زراعت و نیز بمعنی میوه است. (فرهنگ نظام) :
برومند باد آن همایون درخت
که در سایۀ آن توان برد رخت
گه از سایه آسایش جان دهد
گه از شایه آرایش خوان دهد.
نظامی (از فرهنگ نظام).
دوش چنان دیده ام بخواب که نخلی
بر لب دریا بدان مقام برآمد
نخل موصل شد و ترنج ورطب داشت
سایه و شایه اش فراخ و تام برآمد.
خاقانی.
، سیاه گوش. (ناظم الاطباء). پروانک. معرب آن فروانق. قره قولاخ. جانوری است در شمال افریقا و نواحی گرمسیرآسیا دیده میشود. گویند چون شیر آید فریادکنان پیش شیر میرود تا جانوران دیگر آواز او را شنیده بدانند که شیر می آید و خود را بکناری بکشند. رجوع به پروانک و حاشیۀ برهان چ معین شود

لغت نامه دهخدا

شایه

(یَ)

قسمی لباس که اعراب اسپانیا می پوشیدند شیه. شیه افریجه. شیه للرباص. (از دزی ج 1 ص 718) ، جلیقۀ ضخیم و ستبر آستین دار که از ماهوت و یا خز و پنبه سازند و در هنگام جنگ و نبرد جهت جلوگیری از زخم تیر و شمشیر پوشند. (از دزی ج 1 ص 718)

لغت نامه دهخدا

شبیه

(شَ)

همانند. مثل. یقال: ’هذا شبیه ذاک’، این مانند آن است. (از اقرب الموارد). مانند. (متن اللغه) (منتهی الارب). نظیر. شبه. همچون. همال. تا. چون. ند. همتا. ج، اشباه:
نمتک و بسد نزدیکشان یکی باشد
از آن که هر دو به گونه شبیه یکدگرند.
قریع

لغت نامه دهخدا

شجیه

(شَ یَ / جی یَ)

زن اندوهگین. (منتهی الارب). امراءه شجیه، زن اندوهگین. (از اقرب الموارد). رجل شج و امراءه شجیه به تخفیف یاء، ولی برخلاف قیاس یاء را در نسبت مشدد ساختند و حال آنکه بر طبق قیاس باید شجویه باشد و توجیهی برای آن شده است که شجی به معنی مشجو است (از شجاه یشجوه فهومشجو و شجی). وجه دوم آنکه عرب فعل را با یاء ممدودسازند و گویند قمن و قمین و سمج و سمیج و کر و کرّی و برهمین قیاس باشد شج و شجی. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

شجیه

(شَ جی یَ)

موضعی است. (منتهی الارب). نام محلی است میان شقوق و بطان از راه مکه و هفت میل تا بطان فاصله دارد. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

شنیه

(شَنْ نی یَ / شَ نی یَ)

نسبت به شن است و آن آبی است در نزد شعبی و عبارت است از چاههائی در وادی عشر از طرف مغرب. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

شظیف

(شَ)

درخت خشک از بی آبی و سخت پژمرده. (از منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شظیظ

(شَ)

چوب شکافته شده. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، جوال بسته. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). ج، اشظاظ. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

شظفه

(شِ ظَ فَ)

جمع واژۀ شظف. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). رجوع به شظف شود

لغت نامه دهخدا

شظفه

(شَ ظِ فَ)

زمین درشت. (از منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

شغیه

(شَ غی یَ)

ناهمواری دندان. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). رجوع به شغا و شغو شود، چکیدگی بول قطره قطره. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شقیه

(شِ قی یَ)

نوعی از جماع. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

شهیه

(شَ هی یَ)

تأنیث شهی. (یادداشت مؤلف) : امراءه شهیه، زن خواهان و آزمند. (ناظم الاطباء) ، مرغوب.
- اطعمه شهیه، طعامهای مرغوب. (ناظم الاطباء). رجوع به شهی شود

لغت نامه دهخدا

شلیه

(شَ لی یَ)

پاره ای از گوشت. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج) ، حصه ای از شب، قطعه ای از کوه. (ناظم الاطباء) ، بقیۀ مال. ج، شلایا. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد) (از مهذب الاسماء) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شویه

(شَ وی یَ)

تأنیث شوی ّ. رجوع به شوی شود

لغت نامه دهخدا

تشظیه

(اِ)

پریشان و متفرق کردن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

شکیه

(تَ وَلْ لی)

شکی. (ناظم الاطباء). گله کردن. (المصادر زوزنی) (تاج المصادر بیهقی). رجوع به شکی و شکایه شود

لغت نامه دهخدا

شکیه

(شَ کی یَ)

گله. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (مهذب الاسماء). شکوه، بیماری. ج، شکایا. (ناظم الاطباء). بیماری. (منتهی الارب) (آنندراج) ، بقیۀ چیزی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

خظیه

(خَ یَ)

آگنده گوشت. (از منتهی الارب). مؤنث خظی.
- امراه خظیه بظیه،زن آگنده گوشت. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

حظیه

(حَیْ یَ)

تأنیث حظی. بهره مند. دولتی. (منتهی الارب). بخت ور. بختیار. کسی که مردم او را دوست دارند و مقام او بزرگ شمارند. (اقرب الموارد) ، کنیزک که از زن پنهان دارند. (مهذب الاسماء). کنیزی که نزد پادشاه گرامی است. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) : والدۀ او حظیه ای بود از حرم سلطان. (جهانگشای جوینی). ج، حظایا، بهره. نصیب

لغت نامه دهخدا

حظیه

(حُ ظَیْ یَ)

تیر کوتاه بی پیکان. (منتهی الارب). تیر کوتاه بقدر یک ذراع بدون پیکان. (از اقرب الموارد).
- امثال:
احدی حظیات لقمان، یضرت لمن یعرف بالشراره ثم جأت منه صالحه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

شویه

بر باد رفته داراک نیست شده اندک اندکی

فرهنگ لغت هوشیار

شکیه

مونث شکی و خواسته، مانده

فرهنگ لغت هوشیار

شبیه

همانند، نظیر، همچون، همتا

فرهنگ لغت هوشیار

شریه

مونث شری برای اسپ و سرشت، مادوک زنی که همواره دختر زاید

فرهنگ لغت هوشیار

حظیه

زن خوشبخت و گرامی در نزد شوهر

فرهنگ لغت هوشیار

شبیه

((شَ))

مثل، مانند، تعزیه

فرهنگ فارسی معین

حظیه

((حَ یِّ))

زن گرامی دلارام

فرهنگ فارسی معین

شبیه

مانند، همانند، همدیس، همسان

فرهنگ واژه فارسی سره

شبیه

تالی، جور، عوض، قبیل، قرین، کفو، ماننده، مانسته، مانند، متشابه، متماثل، مثل، مشابه، نظیر، نمونه، هماننده، همانند، همسان، تعزیه، نمایش
متضاد: متضاد، مختلف

فرهنگ واژه مترادف متضاد

معنی شظیه - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما