- شالها
نام شهری قدیمی در بابل که قوم ایاد آن را ویران کرد، (از معجم البلدان یاقوت)
معنی شالها - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
پسر بعور نام پادشاه دوم ’جبل سعیر’ است. (از قاموس کتاب مقدس)
پسر بزرگ بن یامین. (از قاموس کتاب مقدس)
پسر بزرگ بن یامین. (از قاموس کتاب مقدس)
بطور مجاز از برای باد و شعاع آفتاب و اشاره به محافظت حضرت اقدس الهی میباشد، و گاهی اشاره به انتشار عساکر هجوم آور دشمن میباشد، توجه و حفظ با ملاطفت خدای تعالی که درباره قوم خود دارد به توجهی که عقاب نسبت به جوجه های خود دارد تشبیه شده است، (از قاموس کتاب مقدس)
دهی از بخش ماسال شاندرمن شهرستان طوالش، دارای 432 تن سکنه است، آب آن از رود خانه ماسال و چشمه و محصول آن پشم و لبنیات و عسل است، (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)
دهی از بخش مرکزی شهرستان فومن، و دارای 443 تن سکنه است، آب آن از نهر سنگ و محصول آن برنج، عسل، لبنیات و ابریشم است، (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)
دهی از بخش مرکزی شهرستان فومن، و دارای 443 تن سکنه است، آب آن از نهر سنگ و محصول آن برنج، عسل، لبنیات و ابریشم است، (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)
دهی از دهستان کلاس بخش سردشت شهرستان مهاباد، دارای 48 تن سکنه، آب آن از چشمه، محصول آن غلات، توتون و مواد جنگلی است، شغل اهالی زراعت و گله داری و صنایع دستی آن جاجیم بافی است، (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)
(زِ دِهْ)
لغت نامه دهخدا
مأخوذ از عربی، یعنی ای خدا. (ناظم الاطباء). از اله عربی + الف ندا، خدایا. بارالها نیز گویند
دهی است از دیه های اطراف هزارجریب مازندران، (از سفرنامۀ رابینو ص 133 انگلیسی و 166 ترجمه فارسی)
قلعۀ شاها نام قلعه ای است که هولاکوخان اموال و خزاین خود را در آنجا نهاده بود، (تاریخ غازان ص 182)، حمداﷲ مستوفی و نیز حافظ ابرو گوید: چون آب دریاچه ارمیه (طروج یا طسوج) پایین میرود جزیره آن دریاچه که شاها نام دارد به صورت شبه جزیره درمی آید و در آن جزیره قلعۀ بزرگی است بر فراز کوهی و قبر هولاکو و دیگر سرداران مغول در آنجاست، از قلعۀ شاها در قرن سوم هجری نیز نام برده شده است و ابن مسکویه در جایی که حوادث زمان متوکل خلیفۀ عباسی نوۀ هارون الرشید را نقل میکند گوید: شاها و (یکدود) دو قلعه بود در تصرف سرکردگان یاغی آن نواحی، در قرن هفتم هولاکو بتجدید بنای قلعۀ شاها که حافظ ابرو آن را قلعۀ تلای دریاچه ارمیه نامیده فرمان داد و خزاین و غنایمی که از غارت بغداد و دیگر ممالک خلافت بچنگ آورده بود در آن قلعه جای داد، بعدها این قلعه مدفن وی گردید و بهمین جهت در زبان فارسی بنام ’گور قلعه’ معروف شد، زمانی که حافظ ابرو، معاصر امیرتیمور تاریخ خود را می نوشت آن محل بکلی خالی از سکنه بود، (از سرزمینهای خلافت شرقی ص 172)
