معنی سفن در فرهنگ فارسی عمید

سَفینه ها، کشتی ها، جمعِ واژۀ سَفینه

معنی سفن در فرهنگ فارسی عمید

پوست ستبر مانند پوست نهنگ که بر قبضۀ شمشیر بچسبانند، تیشه یا سوهان که با آن چیزی را بتراشند

معنی سفن در لغت نامه دهخدا

پوست بازکردن. (آنندراج) (از منتهی الارب) (تاج المصادر بیهقی)، وزیدن. (منتهی الارب) (از آنندراج)، خاک رفتن باد از زمین. (منتهی الارب) (آنندراج)، تراشیدن. (المصادر زوزنی)

معنی سفن در لغت نامه دهخدا

پوست درشت از ماهی یا نهنگ و غیره که بر قبضۀشمشیر وصل کنند تا گرفت خوب شود. (غیاث) (از آنندراج). پوست درشت مانند پوست نهنگ و مثل آن. (منتهی الارب). پوست سوسمار. (دهار). پوست درشت بر دستۀ کارد وشمشیر. ج، اسفان، سفون. (مهذب الاسماء) :، دو ره چاو و صد تنگ قرطاس چین، پلنگینه چرم و سفن همچنین.، اسدی.، کو سر تیغ تا بدو باز رهم ز بند سر، کز جگر پر آبله چون سفنم دریغ من.، خاقانی.، گشت زمین چون سفن چرخ چو کیمخت سبز، تا ز پی تیغ او قبضه کنند و قراب.، خاقانی.، درنفس مبارکش سفتۀ راز احمدی، در سفن بلارکش معجز تیغ حیدری.، خاقانی (دیوان چ سجادی ص 421).، ز سختی که بد خلقت خام او، سفن بسته کیمخت اندام او.، نظامی.، زبرجد بخروار و مینا بمن، ورق های زر درعهای سفن.، نظامی.،، سنگی که بدان تراشند و تابان نمایند و تیشۀ چوب تراشی و هرچیز که بدان چیزی راتراشند. (آنندراج) (منتهی الارب) :، از درشتی است سفن قائم تیغ، که بر او تکیه گاه روستم است.، خاقانی.،، سوهان آهنی. (غیاث) (آنندراج). سوهان. چوب سای. (مهذب الاسماء). چوب سای. (دهار)

معنی سفن در لغت نامه دهخدا

جمع سفینه است که به معنی کشتی باشد. (غیاث) (آنندراج) :، اسب من در شب دوان همچون سفینه در خلیج، من بر او ثابت چنان چون بادبان اندر سفن.، منوچهری

معنی سفن در فرهنگ لغت هوشیار

زبره پوست، سوهان، تیشه، تراشا، وزش، خاکرفت با باد، جمع سفینه، کشتی ها پوست کندن، تراشیدن پوست درشت از ماهی یا نهنگ و غیره که بر قبضه شمشیر وصل کنند تا خوب گرفته شود، دسته شمشیر، غلاف، سوهان آهنی و سنگی که بدان تراشند و تابان کنند، تیشه چوب تراشی، جمع سفینه کشتیها

معنی سفن در فرهنگ فارسی معین

پوستِ سخت، پوست ماهی یا نهنگ، تیشه چوب تراشی

معنی سفن - جستجوی لغت در جدول جو

سفن

فرهنگ فارسی عمید

سفن

فرهنگ فارسی عمید

سفن

لغت نامه دهخدا

سفن

لغت نامه دهخدا

سفن

لغت نامه دهخدا

سفن

فرهنگ لغت هوشیار

سفن

فرهنگ فارسی معین

سمن

(دخترانه)

یاسمن، رازقی، یاسمن

فرهنگ نامهای ایرانی

سفندارمذ

(پسرانه)

نام یکی از امشاسپندان در دین زرتشتی

فرهنگ نامهای ایرانی

سفنجه

(تَ)

شتاب دادن کسی را. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

سفندارمذ

(سِ فَ مَ)

مخفف اسفندارمذ است که ماه دوازدهم از سالهای شمسی است. (برهان). ماه دوازدهم بود از سال شمسی و آن مدت ماندن نیراعظم بود در برج ماهی که آن را بتازی حوت خوانند. (جهانگیری) (آنندراج) :
همی رفت سوی سیاوخش گرد
بماه سفندارمذ روز ارد.
فردوسی.
سرآمد کنون قصۀ یزدگرد
بماه سفندارمذ روز ارد.
فردوسی.
، روز پنجم از ماههای شمسی باشد در این روز فارسیان بنا بر قاعده کلیه که چون نام ماه و روز موافق آید جشن باید کرد عید کنند. (برهان) (جهانگیری) ، زمین. (برهان). زمین را گویند و آن را سپندارمذ و اسپندارمذ نیز گویند. (جهانگیری) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

سفندولیون

(سَ فَ)

یونانی است و نام گیاهی است که زیرۀ بری باشد. (الفاظ الادویه). گلپر. پنجۀ غاز. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

سفناریه

(سَ یَ)

زردک. هویج. زردک صحرایی. (دزی ج 1 ص 660)

لغت نامه دهخدا

سفنجانی

نام شهری است بحدود خراسان از ناحیت بالس. (حدود العالم)

لغت نامه دهخدا

سفندارمذ

(سِ فَ مَ)

نام فرشته ای هم هست موکل بر زمین و جنگلها و بیشه ها، و مصالح امور ماه و روز اسفندار تعلق بدوست. و در این روز درخت نشاندن و نو پوشیدن را خوب می دانند. (برهان) (جهانگیری) (آنندراج). رجوع به اسپندارمذ و سپندارمذ شود

لغت نامه دهخدا

سفند

(سِ فَ)

اسم فارسی حرمل است. (تحفۀ حکیم مؤمن). اسم فارسی حرمل است و اسفند نیز نامند. (فهرست مخزن الادویه)

لغت نامه دهخدا

سفنج

(سَ فَ / سِ فَ)

اسفنج. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

سفنج

(سَ فَنْ نَ)

شترمرغ نر سبکرو. (منتهی الارب). شترمرغ زودرو. (مهذب الاسماء) ، مرغی است که بسیار جست کند. (منتهی الارب)