معنی سبوبه - جستجوی لغت در جدول جو

سبوبه

لغت نامه دهخدا

سبابه

انگشت شهادت، انگشت بین ابهام و وسطی، انگشت دشنام، انگشت اشاره

فرهنگ فارسی عمید

سبوره

هیز، مخنث، پشت پایی

فرهنگ فارسی عمید

سبوسه

سپوسه، سپوس، شورۀ سر انسان، خاک اره

فرهنگ فارسی عمید

سبوچه

سبوی کوچک، کوزۀ کوچک

فرهنگ فارسی عمید

سبوحه

(سَحَ)

از اسماء مکه است. (معجم البلدان) (منتهی الارب). نامی است مکه را عمره الله. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

سبوسه

(سُ سَ / سِ)

خشکی باشد مانند سبوس که به سبب یبوست مزاج در سر آدمی پیدا شود و آن را بعربی حزازه گویند. (برهان). سپیده هائی که گاه شانه کردن از سر ریزد: تبریه، سبوسۀ سر. (منتهی الارب) : خرشف کنگر تقویت باه و دفع شپش و سبوسه را مفید است. (نزهه القلوب) ، کرمی باشد که در انبار گندم و جو افتد، ریزۀ چوب که از دم اره جدا شود. (برهان) (رشیدی) ، سبوس آرد گندم و جو. (برهان). نخالۀ آرد. (رشیدی)

خشکی باشد مانند سبوس که به سبب یبوست مزاج در سر آدمی پیدا شود و آن را بعربی حَزازه گویند. (برهان). سپیده هائی که گاه شانه کردن از سر ریزد: تبریه، سبوسۀ سر. (منتهی الارب) : خرشف کنگر تقویت باه و دفع شپش و سبوسه را مفید است. (نزهه القلوب) ، کرمی باشد که در انبار گندم و جو افتد، ریزۀ چوب که از دم اره جدا شود. (برهان) (رشیدی) ، سبوس آرد گندم و جو. (برهان). نخالۀ آرد. (رشیدی)

لغت نامه دهخدا

سبوره

(سَبْ بو رَ)

تخته ای است که بر آن وقت حساب و مانند آن نویسند و چون مستغنی شوند از آن محو سازند آن را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). تختۀ سیاه مدارس

لغت نامه دهخدا

سبوره

(سَ رَ / رِ)

حیز و مخنث و پشت پایی باشد. (برهان). هیز و مخنث. مرادف سابوره. (رشیدی) (آنندراج). ملوطو مخنث و حیز. (ناظم الاطباء). رجوع به صبوره شود

لغت نامه دهخدا

سبوحه

(سَ حَ)

نام وادیی است که از نخلۀیمانیه به بستان بن سامر عامر متصل میشود. (معجم البلدان). وادیی است بعرفات. (منتهی الارب) :
قلت له یوماً ببطن سبوحه
فی موکب زجل الهواجر مبرد.
ابن احمر (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

سبوله

(سَ / سُ لَ)

خوشه یا خوشه ای کج پر از دانه. (منتهی الارب). سنبله. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

سبوچه

(سَ چَ / چِ)

سبوی خرد. (آنندراج). سبوی کوچک. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

سبسبه

(تَ بُ)

روان و جاری گردانیدن: سبسب الماء، روان و جاری گردانید آب را. (منتهی الارب) ، سبسب بوله، فروگذاشت کمیز را. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

سبابه

(سَبْ با بَ)

انگشت شهادت. (دهار) (مهذب الاسماء). انگشت دشنام. (زمخشری). انگشتی که پهلوی ابهامست چه هنگام سب بدان اشارت کنند. (اقرب الموارد). انگشتی که قریب نرانگشت است چون در عربی سب ّ بمعنی دشنام باشد در ایام جاهلیت در عرب رسم بود که چون کسی را دشنام دادندی بجانب وی به این انگشت اشاره میکردند بهمین جهت این را سبابه گویند. (از غیاث).
- سبابه گزا، متعجب و حیران. (ناظم الاطباء)

انگشت شهادت. (دهار) (مهذب الاسماء). انگشت دشنام. (زمخشری). انگشتی که پهلوی ابهامست چه هنگام سب بدان اشارت کنند. (اقرب الموارد). انگشتی که قریب نرانگشت است چون در عربی سَب ّ بمعنی دشنام باشد در ایام جاهلیت در عرب رسم بود که چون کسی را دشنام دادندی بجانب وی به این انگشت اشاره میکردند بهمین جهت این را سبابه گویند. (از غیاث).
- سبابه گزا، متعجب و حیران. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

غبوبه

(دَ)

شب ماندن طعام. (تاج العروس) (المنجد) ، خواه فاسد شودیا نه، و بعضی به گوشت اختصاص داده اند. (تاج العروس) ، گندیدن طعام. (المنجد) ، به آخر رسیدن کار. (المنجد). رجوع به غبوب شود

لغت نامه دهخدا

شبوبه

(شَبو بَ)

به معنی شبوب. رجوع به شبوب شود

لغت نامه دهخدا

مبوبه

(مُ بَوْ وَ بَ)

باب باب کرده شده، یقال ابواب مبوبه، کما یقال اصناف مصنفه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

وبوبه

(فَ زَ)

آماده به حمله شدن در جنگ. (منتهی الارب). آماده گردیدن برای حمله در جنگ. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

سبوطه

(تَ)

رجوع به سبوط شود

لغت نامه دهخدا

ابوبه

(اَ وِ بَ)

جمع واژۀ باب

لغت نامه دهخدا

سبیبه

(سَ بَ)

جامۀ کتان تنک. ج، سبائب. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). پارۀ جامه. (مهذب الاسماء) ، یک دسته موی. انبوه درختان عضاه در جایی. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

سبیبه

(سَبَ)

موضعی است. (معجم البلدان) :
نظرت بجرعاء السبیبه نظره
ضحی و سواد العین فی الماء غامس.
ذوالرمه (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

اسبوبه

(اُ بو بَ)

دشنام معتاد: بینهم اسبوبه یتسابون بها. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

حبوبه

(حَبْ بو بَ)

لقب جد ابونصر حسن بن محمد بن ابراهیم بن احمد بن علی یونارتی اصفهانی است که در 529 هجری قمری درگذشت. ابن نقطه نسب او را از خط خود وی نقل کرده است. (تاج العروس)
لقب اسماعیل بن اسحاق رازی است. و ذهبی گفته است: لقب اسحاق بن اسماعیل رازی باشد. (تاج العروس) 0

لقب جد ابومحمد عبدالله بن زکریای نیشابوری است. (تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

هبوبه

(هََ بَ)

بادگردانگیز. (منتهی الارب) (معجم متن اللغه). بادی که گرد و خاک برانگیزد. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

سبابه

انگشت شهادت

فرهنگ لغت هوشیار

سبوچه

سبوی کوچک

فرهنگ لغت هوشیار

سبوره

پشت پائی، مخنث

فرهنگ لغت هوشیار

سبوسه

سبوس آرد گندم و جو، خشکیی مانند سبوس که در سر آدمی پیدا شود حزازه، نوزاد حشره ای که از آرد گندم پیدا شود و از آرد گندم و جو و برنج تغذیه کند و آن سیاه رنگ و کوچک است و در لای آرد چندم و جو و برنج حرکت کند و از ذرات آرد شده تغذیه نماید شپشه، ریزه چوب که از دم اره جدا شود

فرهنگ لغت هوشیار