معنی سباء در لغت نامه دهخدا

مهموز، خریدن می را جهت باز فروختن. (منتهی الارب)، شراب خریدن و از جایی بجایی بردن. (اقرب الموارد)، بتازیانه زدن. (تاج المصادر بیهقی ص 90) : سَبَاءَ فلاناً، تازیانه زد کسی را. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)، به آتش سوختن. (تاج المصادر بیهقی ص 90) : سَبَاءَ الجلد، سوخت پوست را. سبأت النار الجلد، آتش گرفت جلد را و برگردانید گونۀ آن را. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)

معنی سباء در لغت نامه دهخدا

نام سورۀ سی و چهارم از قرآن، مکیه و آن پنجاه و چهار آیت است، پس از احزاب و پیش از ملائکه. و آن را سباء از این جهت خوانده اند که آیۀ 15 این آیه است: لقد کان لسباء فی مسکنهم آیه..

معنی سباء در لغت نامه دهخدا

ناصر، ابن محمد (عزیز) بن ظاهر غازی بن ناصر صلاح الدین یوسف بن ایوب. آخرین پادشاه سلسلۀ بنی ایوب. وی به سال 627 هجری قمری در قلعۀ حلب به دنیا آمد و پس از مرگ پدر به سال 634 هجری قمری به سلطنت رسید. سرزمینهای الجزیره و حران و رها و رقه و رأس عین و حمص و دمشق را به قلمرو حکومت حلب افزود و صاحب موصل و ماردین نیز او را گردن نهادند. وی به سال 648 به مصر حمله کرد و آن را به قهر متصرف شد، سپس گروهی از لشکریان مصر بر او حمله بردند و او به سوی شام گریخت و در دمشق مستقر شد و در حدود ده سال با آرامش حکومت کرد تا ف تنه مغول شروع شد و او را پیش هلاکو بردند. هلاکو نخست او را نواخت ولی بعد به قتل رساند (سال 659 هجری قمری). در دوران وی شاعران به عزت و نعمت رسیدند، زیرا او خود شعر می گفت و اشعار فراوانی از او روایت می کنند. یوسف مردی کریم و بردبار بود. و آثار و بناهایی از او در دمشق باقی است.

معنی سباء در لغت نامه دهخدا

مهرداد، دهی است از دهستان آتش بیک بخش سراسکند شهرستان تبریز. با 424 تن سکنه. آب آن از چشمه و رودخانه و محصول آن غلات و حبوبات است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4)