معنی رنه - جستجوی لغت در جدول جو

(اِ نِ)

کرسی ماین از ناحیۀ ماین، واقع در ساحل ارنه از شعب لوار، دارای 4766 تن سکنه و راه آهن از آن گذرد

لغت نامه دهخدا

(دَ رِ نَ)

مؤنث درن، گویند: یداه درنتان بالخیر، یعنی دو دست او آغشته به خیر است. (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء). رجوع به درن شود

لغت نامه دهخدا

(دُ نَ / نِ)

دانه ای است املس و مدور که در میان برنج بهم رسد و به عربی ارز خوانند. (لغت محلی شوشتر، خطی) ، تازیانه را گویند و آن چیزی است که از تارهای آهن یا از ریسمان و ابریشم تابیدۀ چندلا بافند بمثابۀ گیسوان و بر آنها دسته نهند و گناهکاران را بدان زنند، و بعضی گویند مفرس درّه است. (لغت محلی شوشتر، خطی) ، درتداول گناباد خراسان، هر چیز طناب مانند تابیده از قبیل شال کمر و یا پارچۀ تابیدۀ دراز دیگری است که آنرا بجای تازیانه جوانان و کودکان در بازیها بکار میبرند، و درنه بازیی هست که نوعی از بازیهای اطفال وجوانان است، و در شهرهای مرکزی ’ترنا’ معروف است وشاید یکی از دو کلمه، درنۀ فارسی و درۀ عربی، مأخوذ از دیگری باشد. (یادداشت آقای پروین گنابادی)

دانه ای است املس و مدور که در میان برنج بهم رسد و به عربی اُرز خوانند. (لغت محلی شوشتر، خطی) ، تازیانه را گویند و آن چیزی است که از تارهای آهن یا از ریسمان و ابریشم تابیدۀ چندلا بافند بمثابۀ گیسوان و بر آنها دسته نهند و گناهکاران را بدان زنند، و بعضی گویند مفرس دُرّه است. (لغت محلی شوشتر، خطی) ، درتداول گناباد خراسان، هر چیز طناب مانند تابیده از قبیل شال کمر و یا پارچۀ تابیدۀ دراز دیگری است که آنرا بجای تازیانه جوانان و کودکان در بازیها بکار میبرند، و درنه بازیی هست که نوعی از بازیهای اطفال وجوانان است، و در شهرهای مرکزی ’تُرنا’ معروف است وشاید یکی از دو کلمه، درنۀ فارسی و درۀ عربی، مأخوذ از دیگری باشد. (یادداشت آقای پروین گنابادی)

لغت نامه دهخدا

(دِ نَ)

شهری است واقع بر ساحل شمالی سیرنائیک، لیبی، بندر کنار مدیترانه و از مراکز کاروانی. در ایام باستانی مهاجرنشین یونانی بوده. در 96 قبل از میلاد جزء متصرفات رومیان شد. ودر 1805 میلادی ’و. ایتن’ درنه را که در آن زمان از استحکامات دریازنان بربر بوده بکمک نیروی کشورهای متحدۀ امریکا و سربازان مزدور عرب تصرف کرد. و در جنگ جهانی دوم چند بار میان نیروهای آلمان و متفقین دست بدست گشت (1941- 1942 میلادی) (از دائره المعارف فارسی)

لغت نامه دهخدا

(دِ نَ / نِ)

تیغ و شمشیر آبدار. (برهان). تیغ. (جهانگیری)

لغت نامه دهخدا

ترنه

(تُ نَ / نِ)

کلنگ. (آنندراج از مؤید الفضلا)

لغت نامه دهخدا

(خُ نَ)

نام ناحیتی است به اطراف آمل و از دهستانهای این ناحیه. (از سفرنامۀ مازندران و استرآباد رابینو بخش انگلیسی ص 114)

لغت نامه دهخدا

(اَ نَ)

مخفف اگرنه

لغت نامه دهخدا

(اُ نَ)

پنیر تر. (مهذب الاسماء). پنیر دلمه.
خور. مهر. شمس

لغت نامه دهخدا

(اِ نِ)

قاضی، قزوینی. عموی میرزا شرف جهان قاضی قزوین که این شخص شاید همان شرف قزوینی است. (الذریعه ذیل دیوان روح الله). وی بسال 942 ه. ق. درگذشت. این مطلع از اوست:
مراست غرقه بخون چشم اشکبار از تو
بغیر خون دلم نیست در کنار از تو.
رجوع به تحفۀ سامی ص 29 و الذریعه ذیل ’دیوان روح الله ’ و فرهنگ سخنوران ذیل روح قزوینی شود

قاضی، قزوینی. عموی میرزا شرف جهان قاضی قزوین که این شخص شاید همان شرف قزوینی است. (الذریعه ذیل دیوان روح الله). وی بسال 942 هَ. ق. درگذشت. این مطلع از اوست:
مراست غرقه بخون چشم اشکبار از تو
بغیر خون دلم نیست در کنار از تو.
رجوع به تحفۀ سامی ص 29 و الذریعه ذیل ’دیوان روح الله ’ و فرهنگ سخنوران ذیل روح قزوینی شود

لغت نامه دهخدا

حرنه

(حِ رِنْ نَ)

نام قریه ای به یمامه در کوه از بنی عدی بن حنیفه. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

برنه

(بَ نَ)

نام کشتی گیر و پهلوانی است معروف. (آنندراج). نام یکی از پهلوانان ایران. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

آنه

زن ناله کننده

فرهنگ لغت هوشیار

مرزدوکرت مایه پنیر، پنیرتر، دستار

فرهنگ لغت هوشیار

قوس قزح، کمان حلاجی

فرهنگ لغت هوشیار

غرش جانوران مانند گربه و ببر

فرهنگ لغت هوشیار

ترنه

ترکی کلنگ

فرهنگ لغت هوشیار

((خُ نَ یا نِ))

غرش جانوران مانند گربه و ببر

فرهنگ فارسی معین

رانه

محرک

فرهنگ واژه فارسی سره

رنجه

زحمت

فرهنگ واژه فارسی سره

رنج

مشقت، زحمت، محنت

فرهنگ واژه فارسی سره

رده

ردیف، رتبه، سطر

فرهنگ واژه فارسی سره

برنه

سوراخ و هواکش زیر تنور، محل عبور گوسفند در آغل، اطراف.، تیساپه

فرهنگ گویش مازندرانی

ترنه

بادی که از طرف شمال می آید و به طور معمول با برف و باران.، تر و تازه، نو، جوانه و نهال کوچک که تازه روییده است، بچه

فرهنگ گویش مازندرانی

حریف، هم آورد، نوعی نفرین است، صدای بینی، حنجره، صدایی که اسب از پره های بینی برآورد

فرهنگ گویش مازندرانی