معنی رفاعه در لغت نامه دهخدا

رُفاعَه. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به رُفاعَه در معنی اسمی شود، بلندی حسب و نسب. (ناظم الاطباء)

معنی رفاعه در لغت نامه دهخدا

رُفاعَه. بلندآواز شدن. یقال: رَفُعَ رفاعهَ، ای صار رفیع الصوت، و فی صوته رفاعه، ای شده و جهاره. (منتهی الارب). بلندآواز شدن. (دهار) (از اقرب الموارد)، رَفاعَه. رِفَاعه. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). رجوع به رَفاعَه شود

معنی رفاعه در لغت نامه دهخدا

رَفاعَه. رُفاعَه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). رجوع به رَفاعَه شود

معنی رفاعه در لغت نامه دهخدا

بلندی آواز. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

معنی رفاعه در لغت نامه دهخدا

یا رِفاعَه. بلغده که زنان بر سرین بندند تا کلان و فربه نماید. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد). بلغده در برهان دیده نشد و در آن کتاب ذیل آن معانی دیگری آورده شده ولی ذیل بلغنده (پشتواره) آرد که تا حدی مناسب است و شاید تحریف شده. بالش گونه ای که زنان بر سرین بندند تا کلان و فربه نماید. (یادداشت مؤلف). بالشی است که زنان بر سرین بندند تا سرین بزرگ معلوم شود و بیشتر زنان بغداد گذارند. (لغت محلی شوشتر نسخۀ خطی کتاب خانه مؤلف)، رشته ای که بندی به آن زنجیر و قید خود را بسوی خود کشد. (آنندراج) (منتهی الارب). رشته ای که شخص در بند و زنجیر شده، با آن زنجیر و بند خود را بسوی خویش کشد. (از یادداشت مؤلف) (از اقرب الموارد). رجوع به عظامه شود

معنی رفاعه در لغت نامه دهخدا

یا رفاعه بن عبدالمنذر بن رفاعه بن زنبربن زبیر بنی امیه انصاری اوسی. رجوع به ابولبابه بن عبدالمنذر... و عیون الاخبار ج 1 ص 141 و امتاع الاسماع ج 1 ص 37 و تاریخ گزیده چ کمبریج ص 225 و قاموس الاعلام ترکی ج 3 و الاصابه ج 1 قسم 1 شود، یا رفاعه بن شداد. از امرای متفق با سلیمان صرد خزاعی در طلب خون سیدالشهداء (ع) بود. (از حبیب السیر چ سنگی ج 1 ص 244). زرکلی مرگ او را به سال 66 هَ. ق. نوشته است. رجوع به اعلام زرکلی چ جدید ج 3 شود، از اجداد جاهلی است و فرزندان او بطنی از زید بن جَرم، از جذام، از قحطانیه بود و مسکن ایشان در خوف مصر بود. (از اعلام زرکلی ج 3چ جدید). رجوع به فرهنگ فارسی معین بخش اعلام شود، یا رفاعه بن عبدالوارث، از پیشوایان اصحاب دعوت باطنیه در دوران حکومت فاطمی بود. وی در حدود سال 410 هجری قمری درگذشت. (از اعلام زرکلی چ جدید ج 3)، نام بیست و سه صحابی است. (آنندراج) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). رجوع به الاصابه و قاموس الاعلام و امتاع الاسماع و دیگر متون رجال شود، یا رفاعه بن رافع بن مالک بن عجلان... انصاری. رجوع به رفاعه (ابن رافع خزرجی...) و امتاع الاسماع ج 1 ص 73 و 78 شود

معنی رفاعه - جستجوی لغت در جدول جو

رفاعه

لغت نامه دهخدا

رفاعه

لغت نامه دهخدا

رفاعه

لغت نامه دهخدا

رفاعه

لغت نامه دهخدا

رفاعه

لغت نامه دهخدا

رفاعه

لغت نامه دهخدا

رفاعه

فرهنگ لغت هوشیار

رفیعه

(دخترانه)

مؤنث رفیع، مرتفع، بلند، ارزشمند، عالی

فرهنگ نامهای ایرانی

رافعه

(دخترانه)

مؤنث رافع بالا برنده، اوج دهنده

فرهنگ نامهای ایرانی

رفاده

پارچه ای که روی زخم و جراحت می بستند، مرهم، کمپرس، بالش

فرهنگ فارسی عمید

رفاعیه

(رِ عی یَ)

گروهی از اهل تصوف که پیرو طریقۀ شیخ احمد رفاعی حسینی هستند. (از معجم المطبوعات مصر ج 1). پیروان سید احمد بن ابوالحسن رفاعی. (یادداشت مؤلف). رجوع به رفاعی (شیخ احمد بن ابوالحسن...) و تاریخ ادبی ایران تألیف ادوارد براون (از سعدی تا جامی) ص 510 شود

لغت نامه دهخدا

قفاعه

(قُ)

از نواحی صعده است در یمن. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

رساعه

(رِ عَ)

دوال بافته ای که زیر دوال شمشیر باشد. ج، رسائع. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به رسائع شود

لغت نامه دهخدا

رفاقه

(رُ قَ)

گروه همسفر. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به رفقه و رفاق شود

لغت نامه دهخدا

رفاقه

(تَ)

همراهی کردن. (ناظم الاطباء) (آنندراج) (منتهی الارب). رفیق گشتن مرد. (از اقرب الموارد). رجوع به رفاقت شود

لغت نامه دهخدا

رفاغه

(تَ)

فراخ عیش شدن. (منتهی الارب) (دهار) (آنندراج). فراخ شدن عیش. (مصادر اللغۀ زوزنی). فراخ گردیدن عیش کسی. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

رفاعیه

(رِ عی یَ)

منسوب به رفاعی

لغت نامه دهخدا

رفاضه

(رَفْ فا ضَ)

قومی که گیاه رفوض را می چرانند. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به رفوض شود

لغت نامه دهخدا

رفاعی

(رِ عی ی / رِ)

منسوب است به رفاعه که انتساب به جد است. (از انساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

قفاعه

(قُفْ فاعَ)

دامی است که از شاخ خرما سازند و بدان مرغان را شکار کنند. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

رفاعی

(رِ)

شیخ احمد بن محمد وتری موصلی بغدادی شافعی رفاعی، متوفای سال 970 هجری قمری یا 980 هجری قمری در مصر. اوراست: روضه الناظرین و خلاصه مناقب الصالحین. (از معجم المطبوعات مصر ج 2). رجوع به وتری موصلی... شود
دکتر احمد فرید رفاعی، مؤلف کتاب عصر المأمون. رجوع به تاریخ علوم عقلی در تمدن اسلامی تألیف دکتر صفا ص 44 شود

لغت نامه دهخدا

رفاعی

(رِ)

قضایی است در عراق دارای 59085 تن سکنه. سابقاً آن را قضاء ’قلعۀ سکر’ می نامیدند و چون قصبۀ ’کرادی’ مرکز آن گردید بنام قضاء ’کرادی’ نامیده شد و سپس آن را قضاء ’رفاعی’ نامیدند. (از فرهنگ فارسی معین بخش اعلام)

لغت نامه دهخدا