معنی رعبوب - جستجوی لغت در جدول جو

رعبوب

لغت نامه دهخدا

(دُ)

راه واضح و کوفته، مرد ضعیف مسخره، کوتاه بالای زشت هیئت. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، شادمان. (منتهی الارب). نشیط. (اقرب الموارد) ، مخنث. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، گول. (منتهی الارب). احمق. (اقرب الموارد) ، اسپ درازهیکل. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، شب تاریک. (منتهی الارب). شب سخت و بد و یا شب تاریک سیاه. (از ذیل اقرب الموارد از لسان) ، مورچه ای است سیاه، دانه ای است سیاه که خورده میشود و گویند آن بیخ تره ای است که مقشر کرده میخورند. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

زعبوب

(زُ)

ناکس کوتاه بالا. ج، زعب. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

زعبوب

(زَ)

پستنک. غبیرا درخت پستنک. (از دزی ج 1 ص 591) ، ساکنان دمشق این نام را به میوۀ زعرور دهند، نوعی زعرور با میوۀ خرد. (دزی ایضاً)

لغت نامه دهخدا

رعبیب

(رَ)

دختر درازبالای نازک اندام پرگوشت. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). ناعمه. (اقرب الموارد). رجوع به رعبوبه و ناعمه شود

لغت نامه دهخدا

رعبون

(رَ)

یا ربون. بیعانه. مزد. مؤلف نشوءاللغه گوید: عربون یا اربون و عامه رعبون گویند و برخی از فصیحان با حذف حرف اول (ربون) گفته اند. (از نشوءاللغهص 92). رجوع به ربون (در معنی بیعانه و مزد) شود

لغت نامه دهخدا

صعبوب

(صُ)

دشوار. سخت. ج، صعابیب. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

رعوب

(رَ)

بددل. سست. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

رعبب

(رُ بَ)

بن شکوفۀ خرما. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

ربوب

(رُ)

جمع واژۀ رب ّ. (ناظم الاطباء). جمع واژۀ رب، شیرۀ سطبر از هر ثمر بعد فشاردن آن. (آنندراج). رجوع به رب شود، جمع واژۀ رب ّ. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). رجوع به رب شود

لغت نامه دهخدا

ربوب

(رَ)

پسر زن مرد از شوهر دیگر. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد) ، شوهر مادر. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا