معنی رسوا در فرهنگ فارسی عمید

کسی که کار زشتش فاش شود و نزد مردم شرمنده و بی آبرو شود، بی آبرو، بدنام

معنی رسوا در لغت نامه دهخدا

فضیح. (آنندراج) (منتهی الارب) (ارمغان آصفی). بی حرمت و بی عزت و بی آبرو و بدنام و مفتضح. (فرهنگ فارسی معین). مفتضح. کسی که بر بدی آشکار شده، مثال: فلان رسوا شده است وخبر ندارد. (فرهنگ نظام). کیاده. (لغت فرس اسدی، نسخۀ خطی کتاب خانه نخجوانی). فضوح. مفتضح. (منتهی الارب). خَزی ّ. (یادداشت مؤلف). فضیح. بدنام. معروف به بدی. مشهور به کاری بد. که عیبهای پوشیدۀ او پیدا و فاش شده است. ننگین. (یادداشت مؤلف) :، از جد نیکورای تو وز همت والای تو، رسواترند اعدای تو از نقشهای الفیه.، منوچهری.، راضیم من شاکرم من ای حریف، این طرف رسوا و پیش حق شریف.، مولوی.، خشنودی نگاه نهانی برای غیر، بیزاری تغافل رسوا برای چیست.، ظهوری.، شور بلبل ز لبم مهر خموشی برداشت، فصل حسن چمن و لالۀ رسوای دلست.، دانش (از آنندراج).، مرا رسواچنین می بین و فکر خویشتن می کن.، ؟، دست بر دامن هر کس که زدم رسوا بود، کوه با آن عظمت آن طرفش صحرا بود.، ؟، - رسوازده، رسواشده. از حیثیّت و آبرو افتاده. رسوای خاص و عام گشته:، رسوازدۀ زمانه گشته، در رسوایی فسانه گشته.، نظامی.، - رسوا و علالا، رسوای علالا، رسوا و علا، بمعنی اسرار بد کسی فاش شده است. (یادداشت مؤلف).، - رسوا و علالا شدن، همه عیبهای پوشیدۀ کسی پیدا و فاش شدن. (یادداشت مؤلف).، - رسوا و علالا کردن، فاش ساختن بدیهای نهانی کسی. (یادداشت مؤلف).، - رسوای خاص و عام شدن، در انظار همگان بی حیثیت و بی آبرو شدن. (یادداشت مؤلف) :، دارم امید آنکه چو من دربدر شوی، رسوای خاص و عام بهررهگذر شوی.، کفاش خراسانی.، - امثال:، من که رسوای جهانم غم عالم پشم است. (امثال و حکم دهخدا ج 4 ص 1747).،، متهم و تهمت زده. (ناظم الاطباء)، کسی که در میان جمعی جهت عبرت دیگران بطور بی احترامی نگاه داشته شود. (ناظم الاطباء)، زشت. منفور. مکروه. (یادداشت مؤلف). بد. بی ارزش:، گرچه او راست کسوت زیبا، ورچه ما راست خرقۀ رسوا.، ابوحنیفه.، آن به که نگویی چو ندانی سخن ایراک، ناگفته بسی به بود از گفتۀ رسوا.، ناصرخسرو.، وین جان کجا شود چو مجرد شد، وینجا گذاشت این تن رسوا را.، ناصرخسرو.، گر پلیدی پیش ما رسوا بود، خوک و سگ را شکّر و حلوا بود.، مولوی.، پیش ازین بر گرد سرگشتن چنین رسوا نبود، این بنای خام را پروانه در محفل گذاشت.، صائب تبریزی.،، مشهور و آشکار. (ناظم الاطباء). به معنی بغایت فاش و آشکار مجاز است، چون: نالۀ رسوا و تغافل رسوا و بوی رسوا، و با لفظ کردن و شدن مستعمل. (آنندراج). به معنی ظاهر هم هست. (از شعوری ج 2 ورق 21). فاش. (ارمغان آصفی)، به معنی شایع است مرکب از بخش ’رس’ و ’وا’. (از شعوری ج 2 ورق 21 از چرخیات نظام استرآبادی). ولی در جای دیگر دیده نشد

معنی رسوا در لغت نامه دهخدا

یا رسوای شیرازی، ملا احمد. از گویندگان قرن یازدهم هجری بود و شرح حال او در تذکرۀ نصرآبادی ص 201 و مرآه الفصاحه نسخۀ خطی کتاب خانه سلطان القرایی حرف ’ر’ آمده است. رجوع به مآخذ مذکور و فرهنگ سخنوران و الذریعه ج 9 بخش 2 شود، یا رسوای خراسانی، درویش علی. از گویندگان است و شرح حال او در نگارستان سخن ص 31 آمده است. رجوع به همان مأخذ و فرهنگ سخنوران شود، میر کمال الدین. از گویندگان پارسی زبان بود و شرح حال او در روز روشن ص 241 آمده است. رجوع به مآخذ مذکور و فرهنگ سخنوران شود

معنی رسوا در فرهنگ لغت هوشیار

بی حرمت و بی عزت و بی آبرو و بدنام و مفتضح

معنی رسوا در فرهنگ واژه مترادف متضاد

انگشت نما، بدنام، بی آبرو، بی حرمت، بی حیا، روسیاه، لجن مال، مفتضح، مهتوک، ننگین، افشا، برملا، علنی، فاش، لو

معنی رسوا - جستجوی لغت در جدول جو

رسوا

فرهنگ فارسی عمید

رسوا

لغت نامه دهخدا

رسوا

لغت نامه دهخدا

رسوا

فرهنگ لغت هوشیار

رسوا

فرهنگ فارسی معین

رسوا

فرهنگ واژه مترادف متضاد

رسوا

فرهنگ گویش مازندرانی

رسول

(پسرانه)

پیغمبر، قاصد، پیک

فرهنگ نامهای ایرانی

رسوم

رسم ها، سنن و قاعده های متداول میان افراد یک جامعه، آیین ها، جمع واژۀ رسم

فرهنگ فارسی عمید

روسا

رئیس ها، سرورها، سردارها، پیشواها، مهتر قوم، جمع واژۀ رئیس

فرهنگ فارسی عمید

رسوب

ذرات ریز داخل مایع یا گاز که ته نشین می شوند، در آب فرو رفتن چیزی، ته نشین شدن، در ته ظرف نشستن درد یا جرم چیزی

فرهنگ فارسی عمید

رسوخ

نفوذ کردن، ثابت و استوار شدن، پابرجا شدن

فرهنگ فارسی عمید

رسول

پیغمبر، هر شخصی که خداوند او را با الهام، وحی و یا به واسطۀ فرشته خبر دهد و اوامر خود را به او برساند و یا او را برای راهنمایی خلق به راه راست مبعوث کند، برخی از پیغمبران قدیم پیرو شریعت پیغمبر دیگر بوده اند مانند یونس نسبت به موسی، نبی اللّٰه، وخشور، پیغامبر، پیمبر، پیامبر، نبی
فرستاده شده، فرستاده شده از جانب خدا
کسی که مامور رسانیدن پیام از جانب کسی برای دیگری باشد، قاصد، پیک

پِیغَمبَر، هر شخصی که خداوند او را با الهام، وحی و یا به واسطۀ فرشته خبر دهد و اوامر خود را به او برساند و یا او را برای راهنمایی خلق به راه راست مبعوث کند، برخی از پیغمبران قدیم پیرو شریعت پیغمبر دیگر بوده اند مانند یونس نسبت به موسی، نَبیَ اللّٰه، وَخشور، پِیغامبَر، پیَمبَر، پیامبَر، نَبی
فرستاده شده، فرستاده شده از جانب خدا
کسی که مامور رسانیدن پیام از جانب کسی برای دیگری باشد، قاصد، پیک

فرهنگ فارسی عمید