معنی رزمجو در لغت نامه دهخدا

رزم جوینده. رزمجوی. آنکه آرزومند جنگ و نبرد است. جنگجو. (فرهنگ فارسی معین). رزمخواه. کسی که آرزومند جنگ و نبرد باشد. (ناظم الاطباء). رزم آور. جنگاور:، چو بشنید رستم پراندیشه شد، دل رزمجویش چو یک بیشه شد.، فردوسی.، ز سر تا میانش بدو نیم کرد، دل رزم جویان پر ازبیم کرد.، فردوسی.، ببر نامداران دژ ده هزار، همه رزم جویان خنجرگذار.، فردوسی.، و رجوع به رزمجوی و رزمخواه شود

معنی رزمجو - جستجوی لغت در جدول جو

رزمجو

لغت نامه دهخدا

رزمجو

فرهنگ فارسی معین

رزم جو

رزم جونده، رزم خواه، جنگجو

فرهنگ فارسی عمید

رزمجوی

(گَ دَ شِ کَ تَ / تِ)

رزمجو. آنکه آرزومند جنگ و نبرد است. جنگجو. (فرهنگ فارسی معین). جویندۀ جنگ. جنگی. (فرهنگ ولف). رزمخواه. جنگجوی. سلحشور. جنگاور:
به ایران زمین باز کردند روی
همه چیره دل گشته و رزمجوی.
دقیقی.
به التونیه است او کنون رزمجوی
بروی سپه اندر آورد روی.
فردوسی.
به گردان چنین گفت کاین رزمجوی
ز بس زور و کین اندرآمد بروی.
فردوسی.
بزد ویسه را قارن رزمجوی
از او ویسه در جنگ برگاشت روی.
فردوسی.
بسان کهی جانور تیزپوی
چو کوهی خروشنده و رزمجوی.
اسدی.
بشد تافته دل یل رزمجوی
سوی رهزنان رزم را داد روی.
اسدی.
بسا خودنمایان بیهوده گوی
که باشند در بزمگه رزمجوی.
امیرخسرو دهلوی