- رذیه (رَ ذی یَ)
مؤنث رذی ّ. (ناظم الاطباء) (آنندراج) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، ناقۀ فرومانده از رفتن و مذکر آن رذی ّ. ج، رذایا. (از اقرب الموارد). ناقۀ لاغر از رفتن و فرومانده به راه که به شتران نمیتواند رسد. ج، رذایا، و از آن است در حدیث صدقه: فلاتعطی الرذیه، ای الهزیله. (ناظم الاطباء). اشتر لاغر. ج، رذایا. (مهذب الاسماء). و رجوع به هزیله شود
