معنی ربعی در لغت نامه دهخدا

منسوب است به رِبْع. (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء). رجوع به رِبْع شود، آنچه در فصل بهار زاده شود. (از اقرب الموارد). موجودشده در فصل بهار. (ناظم الاطباء)، فرزند مرد در جوانی او. (از اقرب الموارد)، پسر متولد شده از شخص در سن پیری. (ناظم الاطباء)، منسوب است به سوی ربیع رابع. (آنندراج) (منتهی الارب)، قطعی از قطعهای کتاب، طول 16 و عرض 9/5 سانتیمتر. (از یادداشت مرحوم دهخدا)، شیشه که مظروف آن چهاریک بطری است. (یادداشت مرحوم دهخدا)، نقشه ای از نقشه های قالی است. (یادداشت مرحوم دهخدا)

معنی ربعی در لغت نامه دهخدا

ابن عبدالله بصری، مکنی به ابونعیم. از اصحاب حضرت جعفر صادق و حضرت کاظم علیهم االسلام، محدث بود. (یادداشت مرحوم دهخدا). واژه ی محدث از ریشه ’حدیث’ گرفته شده و به کسی اطلاق می شود که تخصص در نقل، حفظ و تحلیل احادیث دارد. این فرد معمولاً بر متون حدیثی مسلط است و می تواند صحیح را از ضعیف تشخیص دهد. محدثان نقش نگهدارنده سنت نبوی را داشتند و از طریق کتابت یا روایت شفاهی، احادیث را به نسل های بعدی منتقل کردند. برخی از معروف ترین محدثان عبارتند از بخاری، مسلم، ترمذی و نسائی.

معنی ربعی در لغت نامه دهخدا

یک نوع پول خردی که چهاریک قران باشد، در تداول امروز، سکۀ زری که یک چهارم سکۀ رسمی است. (ناظم الاطباء)

معنی ربعی در لغت نامه دهخدا

نوعی از اسطرلاب. (دهار) :، ربعی نموده پیکرش خطهای مسطر در برش، ناخن بر آن خطها برش وقت محاکا ریخته.، خاقانی.، ناهید زخمه مطرب می آفتاب تابش، چنگ آفتاب می را ربعی بشکل مسطر.، خاقانی

معنی ربعی در لغت نامه دهخدا

منسوب به طایفۀ ربیعه. (ناظم الاطباء). منسوب است به ربیعه بن نزار. (از انساب سمعانی) (منتهی الارب)

معنی ربعی در لغت نامه دهخدا

عیسی بن ابراهیم بن محمد الربعی الیمنی (480 هجری قمری) خزرجی گفته است: فقیه و فاضل و استاد نحو و صرف و لغت بود. او راست: النظام الغریب و فهرست آن (در لغت) که در آن لغات اشعار را به اختصار آورده است. (از معجم المطبوعات ج 1).، ربعی (رَ ب َ)، {{اِسمِ خاص}} محمد. رجوع به ابن یحیی الربعی شود

معنی ربعی - جستجوی لغت در جدول جو

ربعی(رِ)

لغت نامه دهخدا

ربعی(رُ بَ)

لغت نامه دهخدا

ربعی(رُ)

لغت نامه دهخدا

ربعی(رُ)

لغت نامه دهخدا

ربعی(رَ بَ عی ی)

لغت نامه دهخدا

ربعی(رَ بَ)

لغت نامه دهخدا

ربیع

(پسرانه)

بهار

فرهنگ نامهای ایرانی

سبعی

شیعه اسماعیلیه، از فرقه های شیعه که اسماعیل فرزند امام جعفر صادق را آخرین و هفتمین امام می دانند
اسماعیلیه، شیعه سبعیّه، شیعه باطنیّه، شیعه هفت امامی، سبعیّه

فرهنگ فارسی عمید

رجعی

طلاق رجعی، طلاقی که در مدت عده رجوع شوهر به زن بدون عقد نکاح جایز است، مقابل طلاق بائن

فرهنگ فارسی عمید

راعی

از صورت های فلکی نیمکرۀ شمالی، ذوالعنان، چوپان، کسی که قومی را رعایت و سرپرستی و راهنمایی می کند، امیر، والی، حاکم، نگه دارنده، حراست کننده

فرهنگ فارسی عمید

سبعی

حیوانی، مربوط به حیوان مانند حیوان، حیوان بودن

فرهنگ فارسی عمید

رباعی

آنچه از چهار جزء تشکیل شده باشد، چهارتایی، در علوم ادبی شعری متشکل از چهار مصراع که مصراع اول و دوم و چهارم آن هم قافیه و بر وزن «لا حول و لا قوه الا بالله» باشد و ممکن است مصراع سوم آن نیز با دیگر مصراع ها هم قافیه باشد، برای مثال خط یافته بر دایرۀ حسن تو راه / یا مور احاطه کرده بر خرمن ماه ی یا دود دلم چشمۀ خود کرده سیاه / لا حول و لا قوه الا بالله، اگر به این وزن نباشد آن را دوبیتی می گویند

آنچه از چهار جزء تشکیل شده باشد، چهارتایی، در علوم ادبی شعری متشکل از چهار مصراع که مصراع اول و دوم و چهارم آن هم قافیه و بر وزن «لا حول و لا قوه الا بالله» باشد و ممکن است مصراع سوم آن نیز با دیگر مصراع ها هم قافیه باشد، برای مِثال خط یافته بر دایرۀ حسن تو راه / یا مور احاطه کرده بر خرمن ماه ی یا دود دلم چشمۀ خود کرده سیاه / لا حول و لا قوه الا بالله، اگر به این وزن نباشد آن را دوبیتی می گویند

فرهنگ فارسی عمید

ربیع

بهار، نام دو ماه از ماه های قمری

فرهنگ فارسی عمید

ربیعی

بهاری، مربوط به بهار، ویژگی زراعتی که حاصل آن در فصل بهار به دست می آید

فرهنگ فارسی عمید

تبعی

(تَ عا)

بقره تبعی: ماده گاو گشن خواه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

تبعی

(تُبْ بَ)

منسوب به تبع. (انساب سمعانی). رجوع به تبّع شود

لغت نامه دهخدا

تبعی

(تَ بَ)

تابع و جانشین. (ناظم الاطباء) ، مقابل اصلی. وجود تبعی. مقابل وجود اصلی

لغت نامه دهخدا

ربعیه

(رِ عی یَ)

خواربار قوم در اول سرما. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). ج، رباعی ّ، غزوه در فصل بهار. ج، رباعی ّ، خر خواربارآور در بهار. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا