معنی راهت - جستجوی لغت در جدول جو

راهت

لغت نامه دهخدا

فراهت

(دخترانه)

شأن، شوکت، شکوهمندی و زیبایی

فرهنگ نامهای ایرانی

راهی

رهسپار، عازم، رونده، مسافر، راه نشین، فرستاده، غلام، بنده
راهی شدن: روانه شدن، سفر کردن
راهی کردن: روانه کردن، به راه انداختن

فرهنگ فارسی عمید

راهب

کسی که در دیر به سر می برد و به عبادت مشغول است، پارسا و عابد نصاری، دیرنشین، خائف، ترسنده، ترسان

فرهنگ فارسی عمید

فراهت

زیرکی، راهواری (مرکب)

فرهنگ فارسی عمید

کراهت

ناپسند داشتن، ناخوش داشتن، ناراضی بودن، زشتی، در فقه اولی بودن ترک عملی در حالی که انجام آن هم منع نشده

فرهنگ فارسی عمید

عاهت

آنچه چیزی را تباه و فاسد می کند، آفت، بلا

فرهنگ فارسی عمید

راکت

وسیله ای که در بازی تنیس و پینگ پونگ به دست می گیرند و با آن به توپ ضربه می زنند
نوعی موشک

فرهنگ فارسی عمید

رایت

بیرق، پرچم، علم، علامت نصب شده در جایی

فرهنگ فارسی عمید

کراهت

(کَ هََ)

کراهه. نفرت. ناپسندی. بی میلی. (ناظم الاطباء). ناخواهانی. بیزاری. تنفر. اشمئزاز. ناخوشی. (یادداشت مؤلف). ناخوشایندی: ملک نوح از سر کراهت برخاست و ناصرالدین آن بشارت به ابوعلی نوشت که مراد حاصل شد. (ترجمه تاریخ یمینی ص 107).
هر کراهت در دل مرد بهی
چون درآید ز آفتی نبود تهی.
مولوی.
- به کراهت،به اکراه. به زور. به ناخوشی. به استکراه. (یادداشت مؤلف). به اجبار. از روی نفرت. با بی میلی و بی اختیاری. (از ناظم الاطباء) : نظر نکنند الا به کراهت. (گلستان).
- کراهت در سمع، ناخوش آمدن کلمه است در گوش و آن بر اثر رعایت نکردن حسن ترکیب اصوات در کلمه است. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

شراهت

(شِ هََ)

آزناکی و حرص بر طعام. (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

فراهت

(فَ هََ)

شأن. شوکت. شکوه مندی. زیبایی. (برهان). مأخوذ از فراهه عربی به معنی انبساط و شادمانی و شاد گردیدن. در فارسی ’فره’ و ’فر’ بدین معنی است. (از حاشیۀ برهان چ معین). و رجوع به فراهه شود

لغت نامه دهخدا

راهن

رهن کننده

معنی راهت - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما