معنی راهبر در فرهنگ فارسی عمید

راهنما، کسی که دیگری را راهنمایی می کند، آنکه راهی را بلد باشد و راه به مقصد ببرد

معنی راهبر در لغت نامه دهخدا

مخفف راه برنده. که راه را ببرد. که راه را طی کند. که راه را درنوردد. که راه را بپیماید. که راه برود:، شبی دیریاز و بیابان دراز، نیازم بدان با ره راهبر.، دقیقی.،، کسی که راهزنی میکند. (فرهنگ نظام). راهزن. رهزن. قاطع طریق. قطاع الطریق. (یادداشت مؤلف)

معنی راهبر در لغت نامه دهخدا

مخفف راه برنده. کسی که کسی را بجایی میبرد. (فرهنگ نظام). هادی و راهنما و رهنمون و راه آموز. (آنندراج). دلیل. (ناظم الاطباء) (دهار). رائد. هادی. که براه راست دارد. که به راه برد. که از بیراه رفتن بازدارد. بدرقه. (آنندراج). خفیر. قلاووز:، بفرمود تا پیش او شد دبیر، همان راهبر موبد تیزویر.، فردوسی.، ببرسام گفتند کای راهبر، بباید زدن گردنش بر گذر.، فردوسی.، چنین گفت شاپور با موبدان، که ای راهبر نامور بخردان.، فردوسی.، سپهبد چنین گفت کز گرگسار، یکی راهبر ساختم کینه دار.، فردوسی.، نخست آفرین کرد بر دادگر، خداوند داننده و راهبر.، فردوسی.، از شست تو بر زخم عدو راست رود تیر، زآنروی که تیرتو بود راهبر فتح.، فرخی.، اندر بیابانهای سخت ره برده ای بی راهبر، وین از توکل باشد ای شاه زمانه وز یقین.، فرخی.، بدروازۀ شهر بر راهبر، نشانده بتی دیده بر گاه بر.، اسدی.، راهبری بود سوی عمر ابد، این عدوی عمر مستعار مرا.، ناصرخسرو.، جزآن نیابد از آن راز کس خبر که دلش، ز هوش و عقل درین راه راهبر دارد.، ناصرخسرو.، نیست بر عقل میر هیچ دلیل، راهبرتر ز نامه های دبیر.، ناصرخسرو.، ای خدمتت بدانش، چون طبع رهنمای، وی خدمتت بدولت، چون بخت راهبر.، ناصرخسرو.، و آنگاه نه راهبری معین ونه شاهراهی پیدا. (کلیله و دمنه). و الا جهانیان را مقرر است که بدیهۀ رأی و اول فکرت شاهنشاه دنیا راهبر روح قدس است. (کلیله و دمنه). و آن را عمده هر نیکی... و راهبر هر منفعت و مفتاح هر حکمت می شناسند. (کلیله و دمنه). راهبر استاد و دلیل حاذق، مسالک و مشارع بزیر قدم آورده. (سندبادنامه ص 318).، خم خانه خرسرای خرپیر، نه راهبری نه باربرگیر.، سوزنی.، هر چه می تاختم براه امید، طالعم راهبر نمی آمد.، خاقانی.، خاقانی کی رسد بگرد تو، چون دولت راهبر نمی آید.، خاقانی.، بدان ره کزو نیست کس را گزیر، بدان راهبر کو بود دستگیر.، نظامی.، به رهبر توان راه بردن بسر، سر راه دارم کجا راهبر.، نظامی.، من بیدل و راه بیمناکست، چون راهبرم تویی چه باکست.، نظامی.، دردا و دریغا که ندانم که کجا شد، آن دیدۀ بینا و دل راهبرمن.، عطار.، ای یار غار سید و صدیق و راهبر، مجموعۀ فضایل و گنجینۀ صفا.، سعدی.، ای بیخبر بکوش که صاحب خبر شوی، تا راهرو نباشی کی راهبر شوی.، حافظ.، هر که را راهبر غراب افتد، بی گمان منزلش خراب افتد.، قرهالعیون.، بُرَّت، راهبر ماهر و چست. خَتع، خَتَع، ختوع و خوتع، راهبر دانا در رهبری. خولع، راهبر دانا. دلاله، اجرت راهبر. مخشف، راهبر دانا. (منتهی الارب).، - راهبر بودن، رهنما بودن. رهنمایی کردن:، هم او بود گوینده را راهبر، که شاهی نشانید بر گاه بر.، فردوسی.، همان پند بر من نبد کارگر، ز هرگونه چون دیو بد راهبر.، فردوسی.، ورا راهبر پیش جاماسب بود، که دستور فرخنده گشتاسب بود.، فردوسی.، عادتی داری نیکو و رهی داری خوب، فضل را راهبری تا تو بدین راه بری.، فرخی.، هر که را راهبر زغن باشد، منزل او بمرزغن باشد.، عنصری.، هر آن کس را که باشد راهبر بوم، نبیند جز که ویرانی بر و بوم.، ناصرخسرو.، وگرت رهبر باید بسوی سیرت او، زی ره و سیرت او را پسرش راهبر است.، ناصرخسرو.، - راهبر گردیدن، راهبر شدن. رهبر شدن.رهبر گردیدن. رهنما شدن. رهبری کردن. راهبری کردن:، دولت آنجا که راهبر گردد، خار خرما و خاره زر گردد.، نظامی.، - امثال:، راهبَر باش نه راهبُر. (کشف المحجوب از امثال و حکم دهخدا)، رونده. (آنندراج). برنده و قطعکننده و طی کننده راه، پیشوا و قائد. (یادداشت مؤلف) :، ز پس فاطمیان رو که بفرمان خدای، امتان را ز پس جد و پدر راهبرند.، ناصرخسرو.،، کنایه از دستور. (یادداشت مؤلف) :، بدو راهبر (دستور اردشیر) گفت کای پادشا، دلت شد بفرزندی او گوا.، فردوسی

معنی راهبر در فرهنگ لغت هوشیار

هادی، دلیل، راه آموز و رهنمون

معنی راهبر در فرهنگ فارسی معین

آن که کسی را در راهی هدایت کند، هادی، دلیل، راهنما

معنی راهبر - جستجوی لغت در جدول جو

راهبر

فرهنگ فارسی عمید

راهبر

لغت نامه دهخدا

راهبر

لغت نامه دهخدا

راهبر

فرهنگ لغت هوشیار

راهبر

فرهنگ فارسی معین

راهب

کسی که در دیر به سر می برد و به عبادت مشغول است، پارسا و عابد نصاری، دیرنشین، خائف، ترسنده، ترسان

فرهنگ فارسی عمید

رهبر

کسی که دیگری را راهنمایی کند، راهنما، راهبر، در علوم سیاسی بالاترین مقام در جمهوری اسلامی ایران، ولی فقیه

فرهنگ فارسی عمید

راهبه

مؤنث واژۀ راهب، آنکه در دیر به سر می برد و به عبادت مشغول است، پارسا و عابد نصاری، دیرنشین، خائف، ترسنده، ترسان

فرهنگ فارسی عمید

راهبری

رهبری، راهنمایی، هدایت

فرهنگ فارسی عمید

راهبی

(هَِ)

ابوالحسن محمد بن بکر بن محمد بن جعفر بن راهب بن اسماعیل راهبی فرائضی از مردم نسف بود و از ابویعلی عبدالمؤمن بن خلف و محمد بن طالب و دیگران روایت دارد. و ابوالعباس مستغفری ازو روایت میکند. او به سال 385 هجری قمری درگذشت. (از اللباب فی تهذیب الانساب)

لغت نامه دهخدا

راهبه

(هَِ بَ)

به روایت شیرویه پسر شهردار در کتاب ’التجلی فی المنامات’ نام زن پارسایی بوده است که در هنگام مرگ روی بسوی آسمان کرد و گفت: ای آنکه اعتماد من بر تست در زندگی و مرگم، مرادر دم مرگ خوار نگردان و در گور دچار وحشت مساز. پس آنگاه که مرد پسری داشت که هر شب جمعه بر گور وی حاضر میشد و آیه ای چند از قرآن کریم میخواند. پسر شبی راهبه و شبی دیگر مردگان همجوار وی را در خواب دید، همگی از این عمل وی سپاسگزاری کردند و گفتند ما را از این رهگذر شادی و آسایشی است. (از شدالازارص 33)

لغت نامه دهخدا

راهور

(وَ)

مخفف راهوار. (شرفنامۀ منیری). اسب تیزرو و فراخ گام:
بود در معرض فضلم پیاده میل در میدان
کسی کو زیر ران خود ز دعوی راهور دارد.
(از مؤلف شرفنامۀ منیری)

لغت نامه دهخدا

راهبه

(هَِ بَ)

مؤنث راهب. زن ترسای پارسا و گوشه نشین. (ناظم الاطباء) ، زن عابد و گوشه نشین. ج، راهبات. رواهب. (از اقرب الموارد). مؤنث راهب. زنی که از مردم ببرد و برخدای روی آرد و در دیر خود بعبادت خدای بپردازد. ج، راهبات. رواهب. (اقرب الموارد) ، حالتی که از آن ترسند. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

راهبری

(بُ)

راه بریدن. عمل راهبر. راهروی. راه پیمایی. رهنوردی. پوییدن راه. رفتن راه، قطع طریق. راه زنی. دزدی. رجوع به راه بریدن شود

لغت نامه دهخدا

راهبری

(بَ)

رهبری. عمل راهبر. هدایت و دلالت و راهنمایی. (ناظم الاطباء). دلاله. (دهار) :
ندهد خدای عرش درین خانه
راهت مگر به راهبری حیدر.
ناصرخسرو.
- راهبری کردن، رهبری کردن. رهبر و راهنما شدن: تخشیف، راهبری کردن کسی را. ختع، راهبری کردن در تاریکی شب. (منتهی الارب).
- راهبری نمودن، راهنمایی کردن و راه نمودن و هدایت کردن. (ناظم الاطباء).
- ، پند گفتن. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

راهبی

(هَِ)

منسوب است به راهب که نام اجدادی است. (از اسباب سمعانی)

لغت نامه دهخدا