معنی راقحه - جستجوی لغت در جدول جو

راقحه

لغت نامه دهخدا

رایحه

(دخترانه)

بوی خوش، بوی خوش

فرهنگ نامهای ایرانی

راقیه

مؤنث واژۀ راقی، بالارونده، ترقی کننده، آنکه مدارج علم و دانش را پیموده باشد، تحصیل کرده

فرهنگ فارسی عمید

رابحه

مؤنث واژۀ رابح، سود کننده، سود دهنده، سودآور، سودمند

فرهنگ فارسی عمید

رایحه

نسیم یا بویی که به مشام می رسد، بو، بوی، بوی بد یا بوی خوش

فرهنگ فارسی عمید

راحه

یکی از علمای هند بوده است، ابن الندیم بعد از ذکر کنکه، جودر، صنجهل، نهق الهندی که هر یک کتبی از هندی به پهلوی یا عربی درآورده و گاه خود نیز تألیفاتی درریاضیات و نجوم بنابر مذاهب هندوان داشته اند میگوید: از علماء هند کسانی که کتب ایشان در نجوم و طب بمارسیده: یاکهر، راحه، صکه، داهر، آنکور، زنکل، اریکل، جبهر، اتدی، جباری هستند، (تاریخ علوم عقلی در تمدن اسلامی ص 113)، و نیز رجوع به ج 2 عیون الانباء شود

لغت نامه دهخدا

لاقحه

(قِ حَ)

تأنیث لاقح. ج، لواقح

لغت نامه دهخدا

رابحه

(بِ حَ)

تأنیث رابح، تجارهٌ رابحه، خرید و فروخت با سود. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). سودمند. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

راقنه

(قِ نَ)

زن خوش و نیکو رنگ. (از متن اللغه) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) ، زن خضاب کرده. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

راقیه

(یَ)

تأنیث راقی. پیش رونده. جلوافتاده. ترقی کرده. مترقی: امم راقیه، ملل راقیه، امروزه این ترکیب اصطلاح مطبوعاتی و سیاسی است که به معنی ملتهای مترقی و پیش رفته و جلوافتاده فراوان به کار میرود، مرد افسونگر و ’ه’ برای مبالغه است. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) ، مؤنث راقی بمعنی افسونگر. ج، رواق. (از المنجد) : امراًه راقیه، زن افسونگر. ج، رواقی. (ناظم الاطباء). مؤنث راقی (مرد افسونگر) و چه بسا مذکر با آن وصف میشود و گفته میشود ’رجل راقیه’ و تاء برای مبالغه آید مانند ’راویه’. ج، رواق. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

رقاحه

(تَ عُ)

بازرگانی. (مهذب الاسماء). ورزیدن و بازرگانی. (آنندراج). ورزیدن و بازرگانی. و قولهم: جئناک للنضاحه و لم نات للرقاحه. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب). بازرگانی و کسب کردن. (تاج المصادر بیهقی). بازرگانی کردن. (دهار). کسب و تجارت. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

راحه

(حَ)

قریه ای است در ابتدای سرزمین یمن. (معجم البلدان ج 4)

لغت نامه دهخدا